Alle inzendingen over Daan de Ligt

Een postuum eerbetoon aan Daan de Ligt, Die afgelopen week is overleden. Daans houdbaarheidstermijn was overschreden, Wat op te maken is uit zijn gedicht. Een afscheid dus, precies zoals het hoort, Ook Daan de Ligt leeft in zijn rijmen voort.…

Meer van en over Daan de Ligt op daandeligt.blogse.nl…

krijgt er heel veel speelgoed, snoep en ijs ik vind dat allemaal gewoon gemeen want ik moet hier naar school en achterblijven in onze kamer slaap ik helemaal alleen ----------------------------------------------- Met dit gedicht won Daan de Ligt de eerste prijs in de Meander kinderpoëzie-wedstrijd.…

Daan de Ligt is stadsdichter van Den Haag. ------------------------------- Uit: afkomstig van de website www.daandeligt.nl…

Daan de Ligt Ik kom er aan! Ik haal ze in! Ik laat mijn hielen zien! Dichten kan ik voor tien!…

Wanneer een ander vers me méér bekoort, dan blijkt het eveneens van Daan de Ligt. Ik ga er dus volmondig mee akkoord, als iemand zegt, dat hij goed werk verricht. Voor mij is hij een dichter van gewicht, die zeer terecht z'n hoge cijfers scoort. De dichtkunst en de Ligt zijn synoniem.…

Geen volta die mijn opzet zal verknoeien: oh Daan de Ligt, 'k bezing hier úw grandeur!…

de Ligt…

. ---------------------------------------------------- Daan de Ligt & Vera De Brauwer…

Een vuist, die heb ik écht niet kunnen maken de onmacht steeg me langzaam naar de strot de vloeren van mijn vesting bleken rot en gingen vaag, doch onheilspellend kraken Geloof me maar, van strijden was geen sprake het was berusten in een helder lot het lichaam spande stiekem een complot met cellen die verwoed de kop opstaken Vergeet de…

De beste dichter van Den Haag ging heen Helaas, ook jij kon niet de dood trotseren Je streed niet, schreef je, kon het accepteren We weten het, ons leven is te leen Jouw laatste bundel prijkt hier in mijn kast Als ik je lees, hou ik je teder vast – © Inge Boulonois…

. ------------------------------------------------------- Toelichting: Boos tegengeluid op Daan de Ligt's netgedicht: 'Westland Wietland'. De tuinbouw is de enige productieve sector waarvan de export in de afgelopen vijf jaren gegroeid is, met het Westland en Aalsmeer als altijd nog in alle opzichten koploper.…

Jij droeg het met je mee Hagenaar te zijn indrukken bewaard om later te gebruiken jij voelde eigenlijk al een gedicht ontluiken de stad, het groen, de zee zo groot, jij zo klein Voortdurend spel van aantrekken, loslaten er was een beeld en er was een woord het laat zich zien zoals het is en hoort in luisteren, kijken, voorlezen en praten…

al geef ik jou nog chocola een varkentje van marsepein wat pepernoten in je vla een glaasje Spaanse rode wijn al geef ik jou nog beltegoed een Uber-maandabonnement twee kaartjes voor de paardenstoet een kijkje in een circustent al geef ik jou eau de toilette een stoombadgeurcatalogus een purperen alpinopet een touwtje uit de brievenbus…

Waar je heen zult gaan na dit leven dat is geen mens gegeven krijgen we een nieuwe ronde storten we ons hierna in zonde ben jij het allemaal zat dan heb je het wel gehad jij weet het zelf het beste je wilt je hoofd niet breken in de uren die je nog resten je maakt er nog wat van met een kwinkslag en een lach zoals alleen jij dit vermag…

innigste omhelzing, dat ademhalen eigenlijk niet meer hoeft tot aan de dood, uit een vonkje ontstaat een vuurzee niet gedempt, en overslaat tot een humane wereldbrand, tot onvoltooide symfonische partituren de opmaat tot de mooiste dromen waar iedereen aan deel moet nemen, zonder zich pijnlijk te vermoeien, de tijd door hemzelf bedacht ligt…

Kurhaus en de pier bestaan niet meer en het Bezuidenhout is weer veranderd in een kerkhof waar het bloed meandert de stilte doet weer denken aan weleer gelukkig is het allemaal niet waar ik zit op een terrasje op het Plein genietend in een ongeschonden stad in plaats van een geblakerd abattoir hier stromen louter liters rode wijn Den Haag ligt…

Er ligt een tijdbom onder ons begraven, die vroeg of laat, doch zeker, af zal gaan. De tijdsdruk weg? Nog liever zijn we slaven.…

het dorp der dorpen sluimert in de zon de wijken zijn als late honingraten door koningin en bijenvolk verlaten een enkeling vindt schaduw op balkon het leven is terug naar waar ’t begon daar ligt een garnizoen van frontsoldaten dat vluchtte uit de broeierige straten de zee zorgt voor een generaal pardon nabij een donker middeleeuws kasteel…

met dank aan J. Slauerhoff de mooie regels willen maar niet vlotten wat letters dansen doelloos op m'n scherm de eerst timide vloeken worden ferm vergeet het toch, wat kan het je verrotten maar ik behoor nu eenmaal tot de zotten die ondanks zuchten, zwoegen en gekerm vertwijfeld wachten op die ene term de fraaie villa tussen al de krotten…

De banken bleken allemaal bezet. Een meisje keek me aan met zachte ogen. Het leek of er gewikt werd en gewogen. Ze riep mij. Voor een hoopvol tête-à-tête? Een lach verried mijn dwaze binnenpret. Dat zulke mooie meiden mij nog mogen en mij met steelse blikken zelfs ook pogen te vangen in hun amoureuze net. Edoch, m'n overmoed verdween…

tussen loze duinen welt het water door moeder aarde voor het laatst gekust nog helder, van geen zorg en kwaad bewust een kalme stroom -timide, geen geklater- vervolgt zijn weg langs dromerige straten een pelgrim op zijn doelgerichte reis na Zorgvliet en een vredig oud paleis besluit hij om het daglicht te verlaten z'n diepe dal is nu volkomen…

Soms kan hij zweven als een adelaar en grijpt zijn prooi met dodelijke klauwen. Z’n kreten geven blijk van zelfvertrouwen. Hij rekent af met dreigend doodsgevaar. Hij dirigeert met simpel handgebaar, of stampt en vloekt en stroopt de ferme mouwen. Op hem en niemand anders kan men bouwen. Hij is een rots, een held, een tovenaar. Behalve dan…

ze droomde ooit een paard te mogen zijn met weelderige wapperende haren bereden door de dapperste huzaren zelfs zweep en sporen kregen haar niet klein zij was een fiere furie vol venijn die slechts met echte hengsten wilde paren de zonen van de kudden der Tartaren haar hoofdstel was bedekt met hermelijn gedwee is zij de koets weer ingestegen…

er ligt een oude bunker onder ’t zand men zegt: hij is vervallen en verlaten toch hoorde ik er iemand zachtjes praten die herfstdag, er was niemand op het strand er ging een steen opzij, er kwam een hand en even later zag ik twee soldaten ze oogden traag, hun ogen leken gaten ze klommen over de betonnen rand er huizen schuwe spoken in dit…

daagden en de jaren weken het huisje aan de haven is niet meer geheim adres van menig Haagse heer de muren kunnen nu niet langer spreken de schimmen zijn gevlucht naar verre streken al wezen kwade vingers keer op keer en lispelden de tongen van weleer het spitten is een loze daad gebleken het is weer rustig in de oude buurt en het dossier ligt…

we vonden het verleden rond zijn zerk een grijze gids sprak wonderschone woorden die bij de ons ontvallen schrijver hoorden ontstegen aan zijn nagelaten werk in trance zag ik de zware steen bewegen en trage klanken rolden uit het graf: ‘het was te kort, m’n taak was nog niet af dus luister nu, ik heb te lang gezwegen’ ‘vertel ze wat ik nooit…

lanen voor de rijken de krijtstreep van een dienaar van het land het meisje met een ijsje in haar hand dat in Madurodam loopt rond te kijken Couperus die in brons te wachten staat en glimlacht om het alledaagse leven de jonge resident, zo hoog verheven een zwarte maagd die leegte achterlaat de mooiste poëzie wordt niet geschreven die ligt…

je hoorde ooit de rattenvanger fluiten en liep toen joelend met de meute mee het oproerkraaien werd zowat metier het leven was een onvermoeibaar muiten je ging je aan protest en strijd te buiten was 't wilde rund temidden van het vee bestorven op de lippen lag het 'nee!' je had een mening en die zou je uiten fonteinen houden éénmaal op…

volkomen treurnis in het reservaat gebogen lopen laatste exemplaren van kudden die destijds gigantisch waren hun trage meters langs het roestend draad met luizen in de ongetemde haren hun kaken slechts tot prevelen in staat gebroken door het aangedane kwaad te oud, te ziek om nog te kunnen paren na jaren vindt men tussen broze botten een…