Alle inzendingen over Kerima

Een oud huis vol vergeeld papier geschreven herinnering grijze kamers pijnlijk gefluister lege kasten stil geween Een oud huis vol harde woorden een gestolen jeugd boeken worden steeds herbeleefd Is dit nou later ?…

'k wou dat ik je pijn kon lijden 'k wou dat ik je angst kon dragen samen met jou tussen de sterren zweven samen met jou de hemel beleven de takken van de bomen zullen je stevig omhelzen de blaadjes van de bloemen zullen je zachtjes beroeren de gloed van mijn hart zal je blij verwarmen 'k zal er zijn om je stilletjes te omarmen…

Ik weet niet wie je bent ik weet niet hoe je heet jouw gezicht heeft geen naam jouw stem heeft geen kleur Een verwonderde blik maar ik geef geen kik er is geen deur die voor mij opengaat er ontsnapt mij een snik Ook al kennen we elkaar niet zo echt ik weet wel dat je vecht een druppel geluk is alles wat je wilt het geeft je kracht…

Het fluisteren van de wind je stem belletjes die rinkelen in de verte je lach de zachte gloed van de schemering je ogen het schuchtere ontwaken van een bloem je glimlach de stralen van de zon en de maan de liefde tussen jou en hem een dauwdruppel op een vergeet-me-nietje een traan op mijn wang…

Op stille paadjes in het groen zie ik stil, gekerfd in't hout, een zoen. Een oude boom staat daar vergeten, tedere woorden, zo versleten. Een oude bank, Ik zet mij neer, mijn gedachten wiegen heen en weer. Een glimlach van weleer.…

veeg die tranen van je gezicht 'k wil dat je m'n glimlach ziet ween van vreugde ween van verdriet maar voel vooral voel de warmte je zal het zien je komt er door zing een lied ik heb een goed gehoor…

Verdriet, meegevoerd door een storm van tranen. Pijn, opgeslorpt door een zee van zout. Machteloosheid, gebroken door een orkaan van gevoelens. Voortleven, een doodse stilte omsluit mijn hart en stilt de zilte druppels in mijn lichaam.…

Ik wil zeker niet op hem lijken en daarom kan ik niet verder kijken. Het verleden is er niet meer, het heden doet zo'n zeer. Gebroken door de twee tijden kan ik alleen maar eenzaam lijden. Een gegil diep in mijn ziel overtreft alles wat ik beziel.…

In de duisternis heb je mij gevonden en je zachte hand op mijn schouder gelegd. Een engel heeft mijn gezicht gestreeld en mij haar tedere glimlach geschonken. 'k Volg je zonder aarzelen. Spreid je vleugels en bedek mijn pijn. Leid me nu nog maar eventjes verder, morgen begint een nieuw refrein. 'k Ben van jou gaan houden, het heeft wel…

'k Wil je brengen naar de hemel 'k Wil je zoeken in de zon 'k Wil je voelen in het licht 'k Wil je horen in de duisternis 'k Wil... 'k Wil je glimlach in mijn hart Laat de hemel je nu verblijden Laat de zon je stilletjes ontroeren Laat het licht je nu verwarmen Laat de duisternis je zachtjes toefluisteren Laat... Laat mijn glimlach…

Een oud spinrag nestelt zich in de herfst van het laatste zonlicht. Draden breken onder een pijn van afgestorven bladeren, geweven op een zilveren lentedag. IJskristallen treuren om de kilte van een zwijgende maan, gevangen in een web van een ingekraste traan. Een frisse huivering druppelt uit mijn koude lippen, ik adem de winter…

Ondergrondse gedachten delven een seizoen tussen de zomer en de herfst. Tranen doordrenken de aarde. Vochtig verdrinkt het groen dat nu aanvaardend sterft. Schuilend in het flauwe schijnsel van de laatste uren, lijkt de tijd verloren te dwalen, ze kan de nacht alleen maar verder dragen. Verdoofd door de wind, overwint de stilte een…

We schenken de stilte aan de zee, zachtjes legt ze een deken om ons heen. Wiegend op het ritme van ruisende golven, genieten we van een stil bewonderen. In onze ogen weerspiegelt er een volle witte maan . Schommelend trekken we ons van de buitenwereld niets aan. De duinen glijden langzaam in de vloed van onze harten. Een branding vol…

Stampende voeten Een gebroken geschrijf Een traan op de grond Het is haar kreunend lijf Daar in de achterkeuken Blijft de haat beuken Op borsten en buik Ze is in elkaar gestuikt Verbannen naar de tuin Zelfs de bomen huilen mee Drie kleine hoofdjes aan de ruit Verscheurend en wenend zonder geluid. De nacht overwint deze waanzin niet…

Wanneer de zee ’s nachts volloopt met tranen, rukt en raast de storm door de zandloper van mijn maangestalte. De wind verslindt mijn verbrijzelde wangen en draagt mijn hoofd naar het koude deken dat golvende schaduwen overdekt. Op klanken van het kerend tij huilt de regen eenzaam verder. Stilletjes ebt de grens weg en jaagt me verder…

Mijn hart vult zich met de hartstocht van de zee. Fluisterende golven bulderen in eenzaamheid mee. Verloren in de radeloze blik van de oceaan laat ik de leegte zonder ophouden bestaan. Aan de rand van de duinen, voorbij het eeuwige water, keten ik mijn handen aan de horizon, verbonden met een uitgeputte achtergrond. Het zand blijft aan…

Ik zoek een vervolg en een verleden in de enige schaduw van mijn leven. Ik ben de weg verloren geraakt en dring binnen tot in een plek waar tranen worden bewaakt. Ondergeschoffeld in het verdriet sla ik mijn handen om mijn bestaan, ik draag geen andere naam. Stille stiltes worden doodse stiltes, de littekens staren mij aan. Soms lijk…

Wanneer jouw tranen niet meer te stuiten zijn, zal ik ze zachtjes sluiten. Wanneer jouw angst niet meer te dragen is, zal ik ze schuivend verlichten. Wanneer jouw pijn niet meer te genezen valt, zal ik betekenend naast je lopen. Wanneer jouw stem zal zwijgen, zal ik je woorden luisterend wiegen. Met mijn warme handen en mijn tedere…

Het donkere land waakt over zoete herinneringen. Een nevellied fluistert over dagen van vreugde. Maanzachte stralen bedekken de aarde met een omfloerste vacht. Een terugkerende zon blaast strelend deurtjes op een kier, droogt de eerste tranen ontstaan in een wachtende nacht, jaagt stervende bladeren uit mijn…

Je zegt dat de rozen van vandaag zijn uitgebloeid, dat de herfst loopt te wenen in de schaduw van je lijf Je zegt dat de stilte nader is dan de troost in mijn armen, dat mijn adem muren bouwt tussen verdonkerde dromen maar als ik nu zeg dat morgen weer zal komen, dat droefheid en intens gelukkig zijn samen horen maar als ik nu vraag…

Ik ben het niet waard Jouw lippen fluisteren mijn verloren naam Jouw handen dragen mijn magere liefde Jouw armen omhelzen mijn drinkende huid Jouw stem verjaagt mijn geknede argwaan Ik ben jou niet waard Ik verbrijzel aarzelend jouw aanraking Ik verdruk wenend jouw vriendschap Ik stamel wantrouwende woorden Ik breek jouw vertwijfelde…

In mijn hand een heel klein roosje groeiend uit een tedere wens. Reikend naar de toppen van de bomen, verlang ik naar jou, als mens Ik bewonder een bos van regenbogen, dromend van een ademend woud, waar stilte zingt in elk gerucht en dauwdruppels fluisteren in de morgenlucht. Eén ontwakende, verborgen dag, in mijn hand een heel klein roosje…

Ik huldig me in een blozend zwijgen Bevrijd van zorgen en verdriet Een doodgewone , zonnige dag Ik kan wel alle sterren beschrijven Ik voel een zwellen in mijn hart Een explosie stijgt tot een klaterende lach ‘k Wil rondhuppelen, dansen en zingen Mijn pijn voor eventjes verdringen Vandaag vlieg ik hoog in de lucht Beschilder ik de wolken…

Jij kleine slaper met je stille ogen De lente is je vriend Sprankelend zijn je dromen Jij wilde vogel met je schalkse lach Onstuimig in je zomer Krachtig in je vleugelslag Jij mooi mensenkind met je eigen lied Helder in de herfst Zoekend naar je eigen stem Jij lieve, kleine engel Als sterren in de winter Meedragend in mijn hand…

Een gouden regen dwarrelt neer tussen de laatste stralen van een kostbare dag. De zon probeert nog de aarde te verwarmen met haar dalende kracht De herfst breekt elk blad aan rusteloze takken, ontveld door een koortsig snakken. Ik spreid mijn handen uit naar roodbruine tinten, dansend door wolkwitte labyrinten . Dit seizoen brandt…

Ik voel een behoedzame afwezigheid, een ontwijkende blik, gesloten ogen, verloren woorden, verlaten gevoelens, een verkleinen in je wezen, een gebroken ontbreken van vertrouwen en geloof in de honger van je stem Maar laat me niet te pletter lopen tegen blinde muren, laat me niet staren naar schreiende uren ik geef je…

Droomloos slapen Verloren in een bodemloze zandloper Slapende dromen Vergeten in een allesoverheersende doodskreet Bang worden van de angst Vertwijfeld verdragen Angstig om een eeuwige nacht Donker dralen Versmelten met een veilige plek Onbegrijpelijk lijden…

één voor één breng ik de rozen, ik kus ze wakker uit hun droom alsof ik nooit heb liefgehad één voor één draag ik de blaadjes, ik strooi ze stamelend over jouw naam alsof ik nooit gefluisterd heb één voor één bewaar ik hun geur, ik droog ze ademloos in de wind alsof ik nooit gestreeld heb één voor één kleur ik mijn tranen rood…

De wind voert stemmen mee in je hoofd, de golven verfrissen je gedachten. In de wind en in de golven hoor je muziek, hoor je gezang, maar het maakt je niet bang. Onrustig wordt de stilte echter wanneer je het tranende zout op je lippen proeft. Wanneer je heen wilt gaan voorbij de duinen van je leven, wanneer de einder is opgebrand…

Ik zal naar je luisteren Wanneer je tot een zwijgen groeit Ik zal naar je vliegen Wanneer je tot een stilstand komt Ik zal aan je denken Wanneer je gedachten verstillen Ik zal uit je ontstaan Wanneer je de eenzaamheid bemint Maar nooit zal ik aarzelen Wanneer jij twijfelt Aan onze kruisende handen Ik zal naast je blijven liggen…