Alle inzendingen over Saskia Pfaeltzer

Bedachtzaam turend denkend aan vandaag hopend op morgen vogels zingend het ochtendgloren een perfecte dag het schijnt dat lachenden niet huilen kunnen een strak gelaat teveel gevoel om los te laten angstaanjagend niet makkelijk, wel noodzakelijk om door te gaan mijmeren over gisteren maakt het heden niet bijzonder vandaag is kort lang…

Huilend zet ik dit op papier ik verlang naar hier of toch naar daar wist ik het maar Ik voel me zo rot de wereld is kapot op een plek als deze had het zo mooi kunnen wezen Kijk eens om je heen allemaal glas, hout en steen overal huizen, wegen en gebouwen en overwerkte mannen en vrouwen Soms waan ik me een kind altijd…

Man, ik word nog eens helemaal gek hou toch eens je grote bek zeur niet, als je het toch niet snapt denk eens na, voor je me weer trapt. Snap je dan niet dat het de leeftijd is dat ik juist nu zoveel liefde mis ik weet wel dat ik zoveel op je lijk dan ben jij dus ook gek, als je't zo bekijkt. Ik heb ook wel altijd het laatste woord…

het schuimend water neerstortend in de diepte de waterval leeft…

Met een ruk tot stilstand komen Kijkend naar de wereld om je heen en beseffen dat je weer te snel ging voor iedereen…

Ook wel zetel, troon, Als de koningin gezeten, lezend voor de Staten Generaal, vanuit papieren niet zelfgeschreven proza, maar fictie van de minister-president.…

Een veld vol licht, De bloesem tegemoet, Een immens verlangen, De kracht van energie, Stromend langs gesteente, Staand dromend, Van het zweven van dadelijk, Ogen vol van levenslust, Schitteren de dieptes in, Een moment nog tot de vlucht, Water kletterend, De wind die mij influistert, Ga maar, voel je vrij, Ruis, stilte, Dit is de diepte…

De deur dicht, Een laatste blik, Een laatste aanraking, Vaarwel, Afscheid voor een tijdje, Dag Tot vlug De deur dicht, Een hart vol herinneringen, Een traan dwarrelt, Vloeit weg, Weg van de deur, de deur dicht.…

Geef me je hand, en sluit de deur geef me je hand, loop mee naar de zon geef me je hand, en sluit het verleden geef me je hand, Straks heb je nog meer verdriet.…

Hier ben ik, Ik kijk naar mijn scherm, Maar zie alleen de beelden in mijn hoofd, Kan alleen schematische liefde ontdekken, Want in gevoel ben ik verdoofd. Hier lig ik, Ik kijk naar de wolken, Dit is de rijm van een andere tijd, De rijm die mijn oren doet vollopen Want de woorden smelten in mijn hoofd, En des te sneller loop ik over…

Uren heb ik gedaan, Over een simpel gedicht als deze. Waarom kan simpel, nou zo verrekte moeilijk wezen?…

Klein meisje in een hoekje, moederziel alleen. In de steek gelaten door de wereld , enkel tirannen om zich heen. In haar hoofd galmen de woorden die ze jarenlang al hoort. Gehersenspoeld en breekbaar, een hart van pijn doorboort. Klein meisje op het speelplein, huilend bij een muur. Haar lach al lang verdwenen, haar leven enkel zuur. Met weemoed…

Openvallende vlindervleugelgeheimen fluisteren jouw naam…

Warme kleuren Kruidige geuren Geritsel van blad Een druppel die spat Van buiten naar binnen Een nieuw jaargetij gaat beginnen De natuur in zijn altijd waarachtige staat Afwisselend en mooi in vol ornaat Herfst Is…

Pluimpje van een vogel Zwevend in de woeste wind Dalend in mijn ziel…

Jakob de kat zie je steeds in Gent iedereen kent hem als dé vent. Hij is bruin met veel streken. Hij wil zich wreken op die andere kater met de dikke krent.…

Jeetje, wat gebeurt er? Iets moois, iets lekkers..voor mij Mijn gezin... Jij... Ik kleur binnen de lijntjes, altijd. Nu sla ik af en toe een bladzijde om En kleur ik een mooi hartje Heel voorzichtig, binnen de lijntjes…

De bij duizelt weg van nectarzoete bloesem lichtelijk dronken…

Stille schildering Bij het dragen komt leven in de kimono…

De meerkoet, links rechts pikkend verandert het statische silhouet aan de overkant in een vloeibaar dansend paar.…

Als een sterke wachter, een meisje voorop en een kleiner kind achter Peddelt ze, staand door nu lege grachten…

kan dit kan niet waar zijn je bent zo’n sterke man jouw toegewijde hart, dat kan toch niet begeven zijn, zoiets kan God niet doen, mijn zoon, zoiets doet vreselijke pijn is het waar, dat mijn handen nooit meer lokken kunnen strelen die ook bij Samson kracht gegeven heeft o Titus blijf toch hier is het waar, dat ik het evenbeeld van Saskia…

Tot diep in de nacht las hij, diep de woorden in – We graven hem op.…

Deze mens herken je aan zijn ogen, Zijn oogkassen bieden plaats Aan vier ogen in plaats van twee - Hem herken je hem net zo makkelijk Als de cycloop, net zo opvallend is hij. Één paar ziet wat er voor hem gebeurt, Het andere ziet alleen de herinnering Die hem dag en nacht verteert Tot er niets meer van hem over is.…

Deze mens herken je aan zijn ogen, Zijn oogkassen bieden plaats Aan vier ogen in plaats van twee - Hem herken je hem net zo makkelijk Als de cycloop, net zo opvallend is hij. Één paar ziet wat er voor hem gebeurt, Het andere ziet alleen de herinnering Die hem dag en nacht verteert Tot er niets meer van hem over is.…

daar is geen droog, peilloos lichaam sommigen spartelen, als landmensen of kleven de kanten aan ze zijn hiervoor het onderhouden om aan kleding ruimte te meten en ontwateren al aan de overzij hun onderhuid een opzwelling vormt hun afweer, men lijkt niet voorbij te willen gaan anderen hernemen hun natuurlijke ademhaling met kracht de…

vraag ik mijzelf liefste wat doen we vandaag als de gordijnen opengaan klinkt er muziek van verpozingsaard dat ik van pure denkkracht braken wou de weg naar mijn bedluchtgemoed slaap ik in als het meisje uit het sprookje met de beren slaap ik in jouw niet schone bed dat hevig naar jou ruikt wat gek is want zo goed ken ik je niet maar…

er is geen onderscheid de voorbijgaande auto is het sluipend dier waar koren op sneeuw lijkt en aarde fluweel een weg recht een berg op kan gaan en de prairie vlak en hard als holland langs een spoor of over een spoor door huizen op een lijn de kerk, de schuur, de opslagplaats er wacht zijn langs de kant van de weg in een al…

de dingen zijn niet beter nu ik je ken een plek om te schuilen wordt koud er wordt wat halfnaakt geglimlacht steeds onduidelijker steek je armen uit heel vaak wil ik je niet sluiten toen stortte in viel het glas om toen het leeg was zuur vreet verder dan de motten vreten gaten wat niet is zal hechten niet (room stremt zuur van citroen…

niemand wordt hier zacht gewassen, sterker wel ruiken de zusters is dit het mes nog dit hier is het stoplicht al, de afstap van de illusie kan een ander nu de hand slaan aan, het heft plakt in eigen hand ------------------------ uit: 'Resistent', 2006.…