Alle inzendingen over Sluiproute van de ev

Nu komen met een laken zusters witte bergen van hem maken en dalen. Ik hoor het kraken van hun schoenen. Nu is hij mooi en licht en heeft zijn strak gezicht voor altijd ingedicht in dit bed. Dit is het uur waarop de namen van mijn vader voor mij komen staan in al hun vreemde stemmen; dit is het ogenblik waarop mijn moeder in het dodenhuis…

Sinds ik je ken draait geen leven meer om kind of kraai haard of schoorsteen Sinds ik je ken ga ik stiekem mijn dak uit ontvlucht ik een onzichtbaar huis Dan vind ik je daar in mijn dromen die wild zijn je zit op de pannen je hangt uit de ramen hoe gekker hoe beter want dat is toch eigenlijk liefde in optima forma…

Gisteren ruzie, alweer verdwijnend tussen coulissen, doek dat viel voor het gebuig van de speler, reprise, zweet in zweet uit de kleedkamer van de ziel, hij weet: zijn spel was slecht maar god verdomme het publiek Het leven als toneel of film, en niemand weet meer beter, tenzij een ander iemand roept cut, of eenvoudiger kut en terugkeert…

Het was deze ruigte tussen jou en mij: emotievolle woorden, hoorn op de haak. Was het een ruzie op berghoogte, gletscherijs, was het eeuwige sneeuw? Wat het ook was, laat eerst de regen komen en dan spreekwoordelijk de wisseling van licht, de bron.…

Ik op de fiets: een lijn door de straat, een pijl naar de school. Ik op de fiets peil het kind in mezelf, dat schooltje wil spelen. Ik op de fiets en de regen de regen verregent het verscholen kind. Ik arriveer, zet de fiets in het rek, hang een slot aan mijn ziel en geef tamelijk tamelijk les.…

In roze wolkjes voel ik mij, schreef het meisje, het kind met de logische ogen. Handen ingetogen schoven een blozend verhaal naar de rand van de tafel. O en nooit sedert Frigga die de wolken spon waren zo teder twee handen. Hoe ik ook mijn best deed het opstel te lezen ik moest: plotseling reizen mijzelf achterlaten in minnen en plussen…

Ik heb je op een plaats gebracht bij velden waar het licht niet plat is en de stilte wit door alle winters bloeit alsof er nooit een eind komt aan de sneeuw. Ik heb je op een plaats gebracht waar zomers oeverloos van groen en weelde bootjes varen laten op geluk dat in de poldervaarten drijft, een seizoen lang. Op elke plek die ik je toonde…

Haar tanden wijken iets terug alsof zij woorden binnen houden wil dit halfuur. Maar er ontsnappen namen, thema's en motieven waaraan ik zin geef door te knikken. Dan mag ze gaan, stikkend, de rug tot roofkat, bloeddorst op de tong. En nu zij op het nippertje ontsnapt wordt ze tot bijtens toe gevaarlijk voor wie haar op de gang vraagt…

Nieuwbouw steekt zijn kop uit de terreinen op. Wij gaan langs het skelet, de stalen reigerpoten. Het land dat wordt ontsloten begint een stil verzet. Allerlei groen venijn - distels en chichorei, hondroos en varkensgras - loopt in ruigten te hoop tegen bouwplan en waterpas, koop en verkoop. Het land biedt weerstand aan de sleutel…

Ik zag je op de video die trui van winters weer en nachtgelijke armen. In een andere tijd-ruimte knuffelde je een kind en ongetwijfeld was de avond weer bestrooid met snippers licht (bergen, sterren, zei je) Een storm steekt op in de verlaten streek die ik moet zijn...…

Wankel als mijn woorden zijn en rafelig van taal, schrijf ik een heel onvast gedicht. Geen touw is vast te knopen aan mijn vers laten we zwijgen van trossen, kabels, spierballen waar anderen goed in zijn. Maar evenwichtloos komen toch de woorden samen in dit dun verdwijnpunt : jij voor mij. Ergens hecht mijn liefde zich: onbeduidend…

Terwijl jij aan tafel zit en bloesems opent slaat in mij leven om, ruimt oude velden. Kan ik de warmte van je aarde voelen, het leven dat uit zonlicht wordt verzameld? Hier nog mijn lichaam ondoordrongen, terwijl in andere tuinen ongezien tegen de winter in al bloemen bloeien. Leer mij ontluiken.…

Wanneer ik thuiskom danst daar die kleine ook als ik wegga staat ze te zwaaien op de stoel voor het raam Het is allemaal spel en elke vraag die zij stelt roept spelregels te voorschijn uit mijn eigen onwillige mond. Maar of ik nu kom ga of blijf altijd bewijst de klok aan de muur het ongelijk van de tijd zeker als zij bij de tijd is…

Het zal de tijd van weemoed zijn, die ons doet voelen als we doen; er zijn wat uitgebloeide uren waarvan het pluis bijna verwaaien moet. Ja, het is de tijd van lage zon en de dunne adem van nat hout. Maar ook al gaat het bos in dode geuren op en staat de lucht van vogels leeg, mijn fantasie richt voor ons lentes aan.…

Een Peerd! een Peerd! mijn bochel voor een Peerd! - Richard III Een paard, Naar de aard, Is er nog eer dan zijn staart; Hij doet het te voet Net zo gauw en zo goed Als een ander te paard het doet, En je kijkt niet om Of hij is al weerom. Met niemendal op zijn rug Is hij bijzonder vlug, En met iemand onder de man Is hij in 't lopen nog…

Dauwdruppels op het gras, zij weerkaatsten mijn gevoel. Verdriet van mijn ziel.…

De zon straalt vreugde. Laat zijn liefde zien aan ons, kijkend wat er komt.…

Het leven lijkt nooit zo kostbaar. Niets anders is waar. Het leven door Gods handen gegeven, en door een en dezelfde handen weggenomen. Hij schenkt ons het leven. En bezorgt ons het Beloofde Land waar wij over dromen. Hij schenkt de weggenomende het leven van zijn dromen. Op aarde wordt er iemand ontnomen. De liefhebbende wordt het verdriet…

Kastie was het spel van werveling uit jongensstoer en meisjesborsten tussen bomen. Kastie was een bronst, gespeeld in zon. Als dromer stond ik er bij, keek ernaar vanuit mijn bed daar bij het raam Ik was te jong om mee te doen, toch meegezogen in de trechter van het spel, de straat. Tegenover nummer 12 zoenden ze voortdurend en ontstond…

De hoge bomen, de okomtochbomen verkommeren in jouw jamaartuin. Ze zullen niet meer bloeien, geen bladeren meer dragen, geen liefstewater valt op hen. Het wordt een droog seizoen. Er wordt een jammerbos, een beeld van zandverstuiving.…

Als ik je met kleuren inkleuren zou, met oker en met hemelsblauw en je omlijsten met een zweem van teder licht cyclaam, mijn god, dat lukte me niet gauw. Blijf maar gewoon een mooie vrouw in zwarte lijnen: mijn pen die jouw naam schrijft verlicht de pijnen.…

Een hond is vermaard Om zijn gezellige aard En 't kwispelen van zijn staart. Zijn neus, doorgaans rond, staat gewoonlijk in 't front, En zo lang die maar nat en fris is, Is 't een bewijs, dat meneer zo gezond als een vis is. Een hond is iemand, die van zijn baas bijzonder veel houdt, Die hij, om zo te spreken, als zijn derde vader beschouwt…

Ik wil een foto van je maken zodat vaststaat hoe de sterren uit je ogen stralen En dan wil ik nog een tweede foto: je ogen stralend tussen sterren- stelsels, melkwegen ondoorgrondelijk universa onbegrijpelijk en zonder grens (maar wel van mij)…

Jij was zo ooit en onverwacht alsof de schepping nog beginnen moest. Misschien was je te laat, een dag teveel, een achtste, toch heeft god jou mijn leven ingesmoest En nu je bij mij wegijlt, uit een scheppingsweek verlangen berg ik je op in genesis Wij, eerste mensenpaar Wij, eigen slangen en gesis……

Waarom is een hond Toch zo gezond? - Die er niet op gevat is, Zegt: 'Omdat zijn neus zo nat is.' Doch iemand die logica leert, Zegt terstond: ''t is juist omgekeerd.'…

Een leeuw is eigenlijk iemand, Die bang is voor niemand, Zijne ogen en zijn neus Zijn groter dan die van een reus; En zijn muil Is een ware moordkuil; Met zijn klauw Is een leeuw geweldig gauw; Met zijn staart Gooit hij een schutter van zijn paard; En met zijn tanden Durft hij de hele schutterij wel aanranden. Enfin, hij is altijd…

Zo had ik je nog niet vermoed: ontroerd door knipsels van het kind dat ik ooit was. Er kwam zachtheid in je stem te liggen en ach. Je zei: waarom heb jij dat allemaal bewaard? Toen je weg was en het glas gloeiend aan mijn lippen lag kwam er iets van wee en antwoord, dat toeval niet bestond o.i.d.…

Een aap, Schoon kleiner dan een schaap, Is echter een veel verstandiger knaap En zou zich niet zo gemakkelijk laten scheren, Als een schaap doet, in zijn wollen kleren. Een aap is zeer amusant, Vooral in zijn geboorteland, En heeft in zijn jeugd veel grappiger manieren Dan de meeste jongelui onder de dieren. Het klimmen en klautren doet hij…

1 Zijn moeder, een handvol onzekerheid, voerde een ijzig regime dus hop in de kast in het donker: zo werd hij hard, de ogen zo lang als het kon hield hij droog. Uiteindelijk kende hij elke conditie waarop hij de hel mocht verlaten. 2 Zo zag hij terug al die dagen van vroeger: steeds vaker steeds voller met smoesjes van neem me niet…

ik hoor jou en hoor een wonder je woorden voorbij stromen je woorden soms traag, vaak niet te stelpen je bent bijzonder ik niet te helpen godallemachtig, wat mag ik je graag…