Alle inzendingen over vaan

Doelloos wijst hun vaan de winden aan, terwijl zij wachten tot de zomer hen weer wekt. Dan halen zij met frisse moed het anker op en gaan met mensenvracht en proviand geladen weer vrolijk spelevaren op het ruime sop.…

Op bergen had de winter hoog Zijn witte vaan geplant, En zag met koud en glinsterend oog Omlaag op 't groene land. Dáár rustte gouden zonnegloed Op 't langgepluimde gras; Dáár toefden warmte en overvloed, Alsof het zomer was. Of was de lucht niet blauw en klaar, Al kromp de blijde dag?…

Vlucht dan dat ene ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan? Moet ook dat éne - eerst in schroom gemeden en toen gedeeld en fluisterend beleden - Met het verwonnen leven ondergaan? Klinkt weer, ontroostbaar diep, verlangens roep?…

Schoon sterft het bos, een ridder zonder blaam, Gedost in geel en hartverheugend rood, Met helmpluim, die de veed'ren vliegen laat, En helle lans met wapperende vaan.…

Vlucht dan dat ene ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan? Moet ook dat éne - eerst in schroom gemeden en toen gedeeld en fluisterend beleden - Met het verwonnen leven ondergaan? Klinkt weer, ontroostbaar diep, verlangens roep?…

Vlucht dan dat éne ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan? Moet ook dat éne - eerst in schroom gemeden en toen gedeeld en fluisterend beleden - met het verwonnen leven ondergaan? Klinkt weer, ontroostbaar diep, verlangens-roep?…

Een pijnboom in mei Op de spaanse vlakte; Een pijnboom in mij.…

Een nieuwe dag was aangebroken geen zin om op te staan Moeder stond weer van woede te koken ja, ik had het weer gedaan Iedere dag weer er was weer wat kapot Moeder was boos op mij Keer op keer Wil een nieuw leven leven zonder moeder Ook al is het maar voor even Nu wil ik alleen maar weg Waarom heb ik het altijd gedaan?…

is geen toekomst of verleden wij zijn slechts nu en hier wat zal of was is niets dan hersengolven heden…

een grauwe waterplas waar ooit in sprookjeskou de mooiste sneeuwpop was stenen ogen op besmeurde grond een kromme, vieze wortelneus te strak gevouwen takkenmond rode koontjes vragen zacht of hij nu soms met opa in de sterren lacht en prompt liggen op het groene gras wortel, stenen, takken klaar voor als het straks weer sneeuwen mocht…

Hij pakt de krant en boert bloed, in kleur hij zucht pagina drie en leest zon, sterren hij gaapt niet zo veel kneedt zijn kruis als zandkorrels op aarde krabt zijn navel wellicht meer pakt zijn bril net - zo - veel hij kreunt zijn vrouw hij staart ze kijkt hij beeft ze komt hij pakt haar hand…

hij vermoedt dat ik het weet misschien is dat wel erger dan er zeker van te zijn of hij zin had in een biertje een bak troost, wat praten en niet mijn domme 'troost' maar práten dreef zijn ogen weg voor wat ik toch al wist: zijn zoon, de flat, het raam ook nu staat hij daar te staren naar de hemel die hem vallen liet zijn eigen vlees…

ze vraagt hem wie hij is en hij hij noemt zijn naam, een stad, een baan het weerzien met zijn zoekgeraakte beer dag één op school, zijn eerste zoen oma's lach, de cowboys in zijn kamer groene zee met moeder, vader, broer zijn mooiste goal, gesnik in ochtendmist de blik van hem die weet wat oorlog is zijn droom om ooit, om ooit een keer…

ik proef een zin maar slik hem in niet één, maar drie vier vijftig keer gekken, schurken, charlatans zij allen hebben hem besmeurd als een oud, beduimeld tientje wellicht hier, op dit onbevlekt papier gaat het beter - ja, vooruit: ik hhh nee, schrijven valt nog minder mee maar wéét dat als ik woorden wassen kon ik jou dit steeds weer…

een glad verhaal gulpt uit de mond van een Armanipak twee handen vol meisjes - vrouwen nu - hangen aan zijn volle agenda hij glimt, hij straalt, hij is maar weet hij nog dat hij vroeger hier op school...? hij blikt opzij ziet ons kijken, lachen en krimpt tot welbekende proporties…

die kamer zei mij niets dan duisternis en een dunne, gouden kier opeens was ik weer kind tastte schuw contouren af vulde vormen rillend in na een uur - een kwartier? wist ik genoeg om op te staan vond de deur, hij klemde niet zoveel goud viel zwaar maar stukken lichter dan wat ik binnen achterliet --------------------------------…

toen ook het licht nog uitviel en het stil werd op de gang vroeg hij pardoes: bent u verliefd? mijn antwoord deed hem grijnzen daar hoefde ik niet voor te zien en wat, klonk het zacht, zou u denken als niet u hier stond, maar zij? ik zweeg, knarste zijn woorden fijn - misschien was dat wat mij verried hij zei: géven, meer is liefde niet…

mijn vragen waren nog niet op en nu jouw kleren je geur ontbinden worden het er meer en meer gek dat wij al pratend zo weinig zeiden stom dat ik dat jij daar nooit aan dacht dan hadden we kunnen spreken over vroeger, jou, je leven hoe jíj die spleet, zo'n loden nacht --------------------------------------- www.sdevaan.punt.nl…

En ook nog eens de verkeerde naam... ik heet geen Jan, laat staan Ter Vaal! meestal begint de drek pas bij 'maar' en schoppen ze je na 'helaas' met een fluwelen trap in elkaar iemand die het weten kon zei ooit: hoe groot je ellende ook is, bedenk dat het altijd erger kan – en zo bedenk ik nu dat dictator Franco dódenlijsten bij de koffie…

blauw het doek, flarden wit kalm en geel de eerste streken dan een scheut oranje, de stof vat vlam, vuur en gloed alom buiten zinnen nu smijt de Schilder met rode tonen laat linnen bloeden, blozen maar dan bekruipt hem spijt open wonden stelpt hij met een mauve pastelverband steeds dikker, doffer, grauwer totdat hij plots met rappe hand…

klokslag acht, dag in dag uit schaduwen scheren langs elkaar schuw als zwaluwen - hij smacht herfstwind slaat haar ogen neer waait hem pardoes opzij - even kijkt ze op, laat hem zweven glimlacht bij vrieskou - hij stamelt wat hij haar almaar zeggen wil ademwolkjes vervliegen samen een regenpak sloft peinzend voort de oude route, maar…

Misschien de zee Een lage maan, een eerste ster hardvochtig zand, koel en fijn stap na stap weer uitgewist alsof wij nimmer ergens zijn Misschien de zee, waar speelse wind de leegte vult, haast zinvol lijkt zelfs zonder jou en al die anderen door tijd vervaagd en mij gemist Ja, aan zee heb ik er soms, twee golven lang een vleugje…

Plots de nacht zegt hij, zoiets als nu maar dan ín je hoofd tranen oeverloos je brein geplet, een hompje deeg geen woord dat het nog doet en toch, hoe gek, ja wreed na een maand, een jaar misschien zul je door je rouw de zon weer zien dat is niet goed, dat is niet fout leven is sterven, dag in dag uit zie de roos - hoe zij haar dag…

Vandaag fonkelt zijn gebit alsof hij naar de tandarts moet zijn mooiste kleren behangen zijn lijf en terwijl hij zijn vrouw gedagkust de kinderen in hun koontjes knijpt zegt hij dat hij van hen houdt de jongste vraagt of hij een kado krijgt de oudste hoe laat hij thuiskomt zijn vrouw of er soms iets is maar er ís niets en hij kómt gauw…

Tien minuten, mijn vader komt zo terug - hij fluistert dank en kucht Hoeveel kan een mens verdragen traag haar adem, huid en haren grauw haar volle lippen haast ijzig blauw Een lichte zucht: dus je bent gekomen mijn dochter weet ervan - van bijna alles dan ze zegt nog meer met weinig woorden hij luistert slechts, herdenkt hun dromen Plots…

en als hij dan weer wakker werd en ik hem vroeg vanwaar die gil zo hard zo ijzingwekkend schel dan keek hij weg - beslagen ogen star als glas alsof zijn droom te waar voor woorden was…

We bellen nog drie woorden één futiele zin Maar hoe ik ook wacht en luister het is alles wat nog tot mij komt je lach, je geur, de blik in je bezielde ogen ze lijken nu al eeuwen heen Men zegt: je sterft als je bent vergeten ijle lucht – slecht doorbakken bovendien je bent weg drie woorden: al wat blijft in ommezien Toch kan ik jouw…

Traag en troebel stuwt de Seine nieuwe tijden voort Ook nu spellen dolverliefden verse dromen slaapt een brakke zwerver diep en luid lezen heren nors hun ochtendkrant laten hondjes mantelpakken uit Nu mijn blik opnieuw het water raakt waarin plataanloof diepbruin valt strijkt een hand plots door mijn haren zoekt zoete adem speels mijn hals…

Zo koud je zweet ik voel je vechten Zo klein zo vrij van schijn en leugens nog Zoëven keek je rillend op vroeg me: pappa wat heb ik toch? Nu slaap je weer, je hijgt wat minder jouw strijd is straks voorbij - althans voor deze keer Ook jij zal het spoedig weten: geen leven zonder vechten geen liefde zonder meer Maar eerst gaan…

Soms denk ik wel eens één dag één nacht en dan een leven lang om jou te dromen geen tijd voor pijn of lauwe sleur geen kans voor barsten je beeld zou zijn als dagend licht zacht verstild in mijn herinnering en toch nu ons vlees de schoot ontvlogen is wij meer dan ooit verleden proeven zie ik plots die glans weer in je ogen…