Netgedichten

netgedicht (nr. 8.750):

Even

Tien minuten, mijn vader komt zo terug
- hij fluistert dank en kucht

Hoeveel kan een mens verdragen
traag haar adem, huid en haren grauw
haar volle lippen haast ijzig blauw

Een lichte zucht: dus je bent gekomen
mijn dochter weet ervan - van bijna alles dan
ze zegt nog meer met weinig woorden
hij luistert slechts, herdenkt hun dromen

Plots een hand, klam en koud
hou me vast, net als toen
zeg dat je zielsveel van mij houdt

Hij polst de klok - er is nog tijd
een ogenblik van eeuwigheid