Alle inzendingen over algemeen

u zou het eens moeten proberen deze link links laten liggen rechts passeren gewoon, omdat het kan je nergens iets van aantrekken en morgen gaan wandelen in het park en een volstrekte vreemdeling een goedenmorgen wensen of gewoon gedag gewoon, omdat het kan maar vooral omdat het mag…

met open boegdeuren varen we naïef de volle zee tegemoet in vertrouwen dat het schip ons hoofd boven water houden zal op volle kracht vooruit willen we schaatsen op de golven zonder ijs dobberen op een zeespiegel die ons ware gelaat nooit tonen zal zullen de zeegoden onder ons het kwade bestrijden of komt alle hulp van boven uit een…

Als het evenbeeld van je glimlach geen steen is dan is die traan niet nat maar vol van water.…

Je denkt te veel. Bent te veel binnen. In gebouwen, achter pc’s. Onderweg naar onderweg. Sta even stil. Ideeën zijn vrij en liggen te wachten. Wees open. Op straat, plein en zeg.…

Treurig kijken de schaarse bladeren naar de grond. Het massieve hout wat omgeven is door verjaarde ziektes heeft geen glimlach meer om haar mond. Nostalgie met een nooit vergeten historische zwakte, gaat binnenkort tegen de vlakte. Geen protesten meer en geen enkele instantie is op gaan staan. Vervlogen oorlogsgeschiedenis in diep geworteld…

Geen gedachten in mijn hoofd Het is windstil binnen en buiten Het voelt niet eens verdoofd Niets meer om te uiten Waar was het ooit geweest Dat wat zijn en zo duidelijk was Nu leeg en hopeloos op drift Was er maar iets dat dit genas Voelen bewegen zien Aangeraakt worden Gekend misschien Het is niet meer…

Een mens doet gekke dingen een mens maakt rare dingen mee Een mens kan dromen dat het een lieve lust is, dromen zelfs voor twee Wat er overdag gebeurd neem je mee in bed Een film speelt zich dan af, en ’t is warempel nét echt Het bloed wat vloeit is echt waar, rood En ik zit met een bloedend ventje op mijn schoot Een panter…

het is niet omdat maar juist vanwege in stilte rusten zal je nooit en verder leven ook wij slechts schimmen bij de herinnering aan al wat wij zoal kunnen dus nee, toch niet zwijgen doet er niet toe meer nog, zwijgen pas kindermoord, maar dan echt met voorbedachtheid beraamd omdat het spreken toch veel te moeilijk…

ik slaap in een luciferdoosje met een dekentje erin als ik het openschuif leg ik mij neer en schuif het dan weer dicht slaaplekker doosje slaaplekker schuif…

Weet je wat je mag het hebben helemaal voor jou alleen ik hoef niet eens te weten wat je ermee doet het is goed toe neem het maar ik heb er geen behoefte aan vroeger misschien een enkele keer bij onzekerheid het zoeken naar de normen waarden gewoon mezelf ik vond mij allang geleden voel balans dus kijk wat overbodig is geef…

ze zit opgezet op de piano papavers hangen in het behang de piano kraakt soms maar hout leeft lang er schijnt een zonnestraal op de partituur ze krijgt het ijskoud als haar mobieltje rinkelt…

Vanmorgen met gierende sirene De brandweer door onze straat Niet duidelijk was me nu waarheen Maar ergens waar een brandweer gaat Daar is meestal wel wat te gebeuren En kijk, in de richting waar ze gingen blussen Hoog aan de hemel... in al haar kleuren Stond de Regenboog de zon te kussen ......... Nu vraag ik me af, zou die brandweerman Nu…

als klanken zich herhalen dwalen gedachten de vroegere tijden leiden naar nimfen die leven geven zingen in bossen ontspringen in bronnen goddelijk schoon het licht laten schijnen in diepe ravijnen zich verbergen in een kloof en in groep antwoorden op de roep: bijgeloof bijgeloof bijgeloof het was toen zo zo is het nu nog…

één leven, dat heeft hij te geven, van geboorte tot ongeboorte, die ene korte zucht van een kosmisch langverhaal dat nooit een grens heeft erkend niets ervoor, niets erna hij accepteert het niet gelooft niets van het iets omdat het zou bestaan en wat dan, onbestaan? dus leeft hij zijn dagen op te vullen met daden groots en klein, veelal…

Niemand is compleet. Geen mens is compleet. Iedereen mist iets. Samen zijn maakt compleet. Echt samen zijn we pas in de dood. Dood zijn is heel zijn. Dood zijn kan je als je hebt geleefd. Leven is een ode aan God. Ieder leven kan iets toevoegen aan het heel zijn. Door te leven kan je leren en daardoor het complete, in de dood, completer maken…

groot bleekwit gekleurd samen poppenkast spelen lakens uitdelen ongezien iets uitspoken 't verborgene gebroken…

Inktzwarte beweegredenen laverend tussen de groen grijnzende fundamenten van zijn ontgrendelde onervaringswereld. O latente, potente imperator van de innerlanden. De blik van 'Veel is niet genoeg!' zocht al veel te lang en veel te fel. Zijn ogen sijpelden door zijn huid en het zien werd een gelooid voelen. De wereld was gekleed met een…

zou hij een schilder zijn dan nam hij telkens weer het penseel ter hand om neer te strijken wat zich afspeelt achter die werelddronken ogen waarmee alles geobserveerd nu eens met lange halen onderstrepen wat moet bekeken dan weer met ontelbare stippen zijn zware puntjes op de i af en toe gewoon de spons als het allemaal wat luchtiger het…

maanlicht, ‘t leeft in je kamer de zachte straal breekt zich in ‘t vensterglas bouwt hier een brug voor al je dromen waakt over jou, ook als jij reeds aan ‘t slapen was ’t zweeft in je kamer op meubels jaren staande op hun eigen plek bekleedt het zilverlicht de donkere hoekjes neemt tranen mee, brengt troost in elk vertrek ’t weeft…

Wat maakt een mens mooi schoonheid? schoonheid zit in je hart maar het oog wil ook wat...…

de rode gloed vervaagt langzaamaan het lichtje wordt steeds kleiner nog net zichtbaar met het blote oog verdwijnt en laat mij achter donker omringt me in de buik van de nacht de sterren spelen verstoppertje ogen nemen waar oren spitzen zich spreken gaat over in zwijgen hartkloppingen overstemmen mijn gedachten zintuigen staan op…

Adem draagt een waas van kilte en ik voel hoe herfst mijn lippen raakt aarzelend gelijk een blad niet wetend waar te zweven een moment slechts maar genoeg om stormen te verlangen…

verwrongen door regels, wetten en boze ogen loop ik telkens het begaanbare pad dat ik alleen het gangbare wil is gelogen soms ben ik de vanzelfsprekendheid zat vanaf vandaag mijd ik de mode verlies ik mijn bewustzijn laat alles over aan de goden kijk mij alternatief zijn vanaf vandaag maak ik mijn eigen weg en morgen is een nieuwe droom…

vandaag vul ik mijn leegte met rood ik maak een cirkel en kleur hem rood vandaag heb ik zin in een rode leegte ze mag een kers zijn morgen vul ik mijn leegte met bruin ik maak een cirkel en kleur hem bruin morgen heb ik zin in een bruine leegte ze mag chocolade zijn volgende week vul ik mijn leegte niet ik maak een cirkel en laat hem wit…

En in de nacht verberg ik me achter dromen van zachte wolken schapenvacht woon in een wereld door eeuwen water gepolijst van haken en hoeken ontdaan ongestoord bestaan geborgen in een maagdelijk ei beschut door de schaduw van de maan…

Onverkende brakke landen doemen op uit het spookhemd dat zijn ingewanden afdweilt en breken zijn ogen in onlust brakende broeikassen. De drang de dageraad te wurgen breekt uit zijn doffe blik. Zijn rechtvaardige handen grijpen de lucht voor hem uit. De lucht kraakt ijl, maar het is slechts het piepen van zijn verkrampte ligamenten. De…

jou pluk ik elke nacht zo zacht de buren weten niets, jouw pracht op water, op de schouw water ieder uur en tranen altijd weer als ik je sterven zie zo zonder wortel…

de strjitten binne leech yn e stêd fan besjutting de dei wurch yn ûneinich begjin de maatslach ûnwis raffele,skuort gefoelfol yn griishollig ferline oersetting/vertaling de straten zijn leeg in de stad van zinnen de dag moe in oneindig beginnen de maatslag onzeker gerafeld,gescheurd fijnbesnaard in grijshoofdig verleden…

De ogen van de bergen zien ver. In het dal hangt nog de warmte van de zomerdag, waaronder de jager sluimert, liggend in het droge gras. In natuurlijke overgave ligt hij daar, met de mond gedrukt tegen de aarde, de zachte, zoetgeurende aarde, de verdraagzame, zwijgende aarde. Het zwijgen van de aarde is diep. En verder? Gaat het verder…

emotionele archeologie maar de bronnen die ik aanboor zijn zo krachtig en zo diep, dat ik huiver. na jaren vind ik mezelf terug gestold naast de honden van Pompeii…