Alle inzendingen over psychologie

rondom zon, maan en sterren blik dwaalt gevoel achterna het reiken buiten langs binnendoor achterom… terugkijken draagt de jas van warm herinneren een hart klopt tweemaal in dezelfde slag en ooit- ooit op een dag zijn jij en ik…

Ik wil best met je praten, graag zelfs maar ik wil ook dat je luistert Ik ben geen hol vat en jij ook niet dus communiceren: zenden en ontvangen uitwisselen zodat onze inhoud indaalt En ontvang je teveel, geef dat dan aan dan vervolgen we ons gesprek later; jij laat indalen wat je hebt gehoord ik haal uit mijn 'dal' wat ik heb gezegd…

Ik strijk de zorgen uit de morgen laaf me aan wat hemelse thee snij dikke plakken zonlicht in mijn haar neem ik wolkenbrood mee Ik verf de noen secuur zacht groen klop daarna mijn dromen uit hang verlangen aan de waslijn schrijf verzen in 't fluitenkruid…

en als van parelmoer het licht onafwendbaar in knoppen ik kan niet langer meer dralen het blijde zal weer verhalen zo hemels en zo aards er is geen duisternis meer waaraan ik moet weerstaan, geen ruw gescheiden maannacht waarin ieder vers eindigt met een optocht van ondoorzichtig cellofaan ik sterf niet meer om de wonden van wind die,…

Uit het duister van de nacht draven kudde vermetele veulens, ze slaan helse vonken uit de met leer beslagen edelstenen, hoeven trekken strepen vuur over dat vermaledijde uur, drijven massa’s wolken terug achter de streep van mijn horizon. Alles wat geweest is heeft het tij beweend, de zweep en het scherpe bit van de gelopen…

In de krochten zag ik hem, in schaduwen slechts een stem. Een 'verwerker', gevoelig en geruisloos, van alles wat gebeurt. Als een slaaf gaat hij voort, verdrongen naar de eenzaamheid. Vervloekt en gehaat door alle slapeloze nachten. Vannacht herkende ik hem. Niet zozeer zijn stem of gezicht. Ik had medelijden om zijn eenzaamheid en om…

vliegt hij in haar web dat zij doelbewust op deze plek gesponnen heeft nog versuft van de klap omarmt zij hem, met heel haar intrigerende zijn zal hij ooit te weten komen van haar vooropgezette plan om hem langzaam maar zeker voor haar te winnen, daar verzetten totaal zinloos is bespeelt zij hem net zolang totdat hij al zijn…

en zie de dichter dicht . zijn gesloten circuit biedt vensters uit één oog draagt de tweede uitzicht en het derde laat zijn voorhoofd spreken alom een droom altijd een gelaat in gesprek met zichzelf en buitenwereld proeft de stof van zijn lippen ontwaakt in pijn…

Roodkoperen zon die Opgaat boven mijn verdriet En door welhaast onzichtbare Kieren en spleten binnenkomt In mijn verijsde hart Geef nieuwe hoop, Geef nieuw levenslicht Waar het oude reeds voorgoed Verdwenen is…

ontroostbaar zijn geknakte zielen die doelloos rondzwemmen in een poel van rouw stemmen echoën na vlijmscherpe tongen kerfden diepe wonden op hun ziel zij die wanhopig opzoek waren naar ontkenning van verlangend naar bevrijding zij kozen hun (eigen)weg…

met zonlicht wast zij haar manen in de rivier die haar meevoert stroomopwaarts naar daar waar een immense schoonheid zich openbaart nu zonden liggen begraven in een te ondiepe waarheid…

Ik bezing de stemmen maar kan niet zingen, ik schrijf de schreeuw die mij de mond snoert, het bestijgt mijn keel en beadem eerdere teksten die van binnen weer naar buiten zijn gekeerd. Onderga de aderlating die de stilte reanimeert, ik wit de kleuren van zwartgalligheid, de lach gestold in geharste tranen van kleinschaligheid…

gesloten ogen leunen in hem die al zo lang kraakt als dat voeten rond zijn dromen lopen vooruit waarin gedaantes haar wegwijs proberen te maken tot zij haar vleugels uitrekt en opvliegt om de zon te kussen…

nergens vind ik luwte zelfs niet onder een boom of in holle gebouwen overal die ongure schaduw van vunzige vlerken die aan me kleven, in me klauwen het dondert niet meer vreet me, ontleed me tot mijn haveloze torso de bodem raakt laat er gras over groeien en krijs, krijs dan om wat de aarde heeft buitgemaakt…

De euforie die jij zo stemmig voelde naar aanleiding van jouw vileine opmerkingen is als een hersenschim in droeve mist verdwenen nu je weet dat ik de wapenstilstand verkies boven de concurrentie in scherpzinnigheid zijn er geen pijlen meer voor jouw liefdesboog die dikwijls op mijn somber hart gericht zijn ziel verloor in paternalistisch…

Lief kind van mij het is een misvatting geweest te denken dat je klein was sorry daarvoor. Ik wil je je ruimte weer teruggeven in en om je wezen heen. Ik beloof je een helpende hand te zijn in het grote huis waar je nu mag wonen. Toe, kruip niet weg, hier is het veilig ben je van waarde.…

Gelaten wachtend, wie mijn laatste strofe strooid, waarmee de aarde wordt vernist, die vraag is vroeg gaan branden, het antwoord is een lampion in de flarden mist, vertraagt de tred van oude beelden, bepaalt in welk hoofdstuk ik beland niet wetend welke worden gewist. Wind verspilt het zout van de oceaan, naar gelang hij verder of dichter…

Vaak verwijt je mij Dat we niet meer Met elkaar praten, dat het Hoog tijd wordt voor een Goed gesprek - dan begrijp Ik echt niet wat je bedoelt - Ik vraag je immers vaak genoeg Om je advies, niet dat ik daar Wat mee doe, maar toch, Ik laat je altijd uitpraten, Niet dat ik luister, maar toch, En als jij je eigen mening Ventileert…

nog heb ik je gevonden toch voel ik ogen priemen in m'n rug haren klauteren langzaam overeind en geleidelijk naar benee tot ik de jouwe vind en de mijne neersla, en me slechts kan hullen in stilzwijgen…

abdijbrood blinkt bruin op de plank ligt al een mes, een vork en boter als de glans gestorven is, neem ik een hap geolied door de aanraking van vers gegist door het moment wendt diens smaak zich tot mijn tong ik proef de arbeid uit een harde tijd handen die het graan vermalen -een machine binnen nu- gedachten dwalen tot een déjà vu…

Je kunt veel kwijt In je spontaneïteit. De grote hersens, ons brein, Die daar verantwoordelijk voor zijn, Ongedwongenheid. Spontaan, Dan is er geen houden aan.…

verlangend naar meer dan armen die me innig omstrengelen me nooit meer los zullen laten juist sterker aangetrokken zullen worden waardoor mijn gedachten die overuren draaien nog meer nu mijn visie wordt ontnomen geketend in liefde groeit de kracht tot volledige overgave…

Geleidelijk Raakte ik het, onvermijdelijk. Ik kan wel vertellen Het nooit meer als doel te stellen, Ook al was het tijdelijk. Ik ga nu proberen Het gewoon te accepteren.…

laat me als een kleine vlam mezelf zijn want hoe anders kan ik uitleggen dat de nacht zich niet vergist naakt op mijn schouders hij is een reiziger -ik ken zijn gewoonte- en komt binnen via schemerlicht berooft een boom van zijn bladeren en ebt dan weg in het oog van alledag laat me het ruisen legt zich neer ik klink zachter op…

Ik heb je gevonden op een winteravond de deur ging open en daar zag ik je, ondergedoken in het zachte geel. Ik hoorde je zuchten en vroeg waarom je zo bang was. Je liet me je oorsprong zien - recht tegenover de plek waar je terecht was gekomen. En ik dacht: wat ijzig ver heb jij hier af moeten dalen.…

IN THERAPIE Geregeerd wordt m'n leven, Lijkt het wel, Door angst, woede en verdriet 't Vreemde is alleen - Ze zijn er wel, maar je ziet ze niet…

de dans zo intrigerend ritmische bewegingen omarmen de muziek die opzwepender wordt naarmate de avond meer sterren telt plots vallen schellen hem van de ogen als de maan haar ware gezicht onthult…

In beelden heb ik leren denken Als woorden mij ontbraken En Nederlands mij voorkwam Als een vreemde taal Is het beeld nooit uit mijn denken verdwenen Zichtbaar als was het tekst op papier - Woorden lossen op in de lucht Als ze zijn uitgesproken Maar beelden blijven bestaan Als waren ze uiting op schrift En staan voor eeuwig In mijn…

onzichtbaar sluimer je door nog ongeboren dagen kleur je een nieuwe morgen in ondefinieerbare tinten die juist zo voelbaar zijn tot op grote hoogtes glimlachen zelfs zij die van jouw bestaan geen weet hebben…

het licht van een lantaren schijnt genadeloos naar binnen er bungelt een netje aan met welgeteld twee spinnen en een mot de maan is omringd met nevellussen er is zwart en er is wit daar laveer je altijd tussen de gemene deler noem ik god zegt de verdoemde en zakt terug in zijn streepjeskussen…