Netgedichten

netgedicht (nr. 47.127):

de laatste Mono Lisa

laat de wind stil gaan liggen
wanneer we het vlees van elkaar
afschrapen

niets meer gaat van mij naar jou
naaktheid tot op het bot
geen kracht meer
geeft

verberg regen in stenen
de verwarring van gedichten in een lichaam
dat zichzelf verdrinkt

zwalkend door verlamming

laat het stil zijn
tot in het meest argeloze woord

ik ben de verdwenen vrouw
die de twee rivieren een bodem toeschrijft

Schrijver: kerima ellouise, 23 februari 2013

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

de laatste Mona Lisa

4.0 met 5 stemmen

254

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Naam:: kornelis
Datum:: 25 februari 2013; zo scherp gevoel in taal klauwen
en toch met afstand

Naam:: Marije Hendrikx
Datum:: 25 februari 2013; ' ik ben de verdwenen vrouw die de twee rivieren een bodem toeschrijft' wat prachtig is dit gedicht -en hoe sterk wordt het in deze slotsom....

Naam:: julius dreyfsandt zu schlamm
Datum:: 23 februari 2013; mooie poëzie

Naam:: Rudolf
Datum:: 23 februari 2013; Beeldend

Naam:: Pama
Datum:: 23 februari 2013
Email:: pebmartenskpnmail.nl; Het argeloze woord in de stroom tussen naïviteit en realisme bepaalt de balans van zuiverheid.
Mooi gedicht.

Naam:: wiena wuisa
Datum:: 23 februari 2013; heel beeldrijk dit schilderij van woorden. en zeker niet monotoon.

Geef je reactie op deze inzending: