voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 47.220):

de laatste Mono Lisa

laat de wind stil gaan liggen
wanneer we het vlees van elkaar
afschrapen

niets meer gaat van mij naar jou
naaktheid tot op het bot
geen kracht meer
geeft

verberg regen in stenen
de verwarring van gedichten in een lichaam
dat zichzelf verdrinkt

zwalkend door verlamming

laat het stil zijn
tot in het meest argeloze woord

ik ben de verdwenen vrouw
die de twee rivieren een bodem toeschrijft

Schrijver: kerima ellouise, 23 februari 2013

Geplaatst in de categorie: psychologie

de laatste Mona Lisa

1
2
3
4
5

4.0 met 5 stemmen

361

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

kornelis, 12 jaar geleden

zo scherp gevoel in taal klauwen
en toch met afstand

Marije Hendrikx, 12 jaar geleden

' ik ben de verdwenen vrouw die de twee rivieren een bodem toeschrijft' wat prachtig is dit gedicht -en hoe sterk wordt het in deze slotsom....

julius dreyfsandt zu schlamm, 12 jaar geleden

mooie poëzie

Rudolf, 12 jaar geleden

Beeldend

Pama, 12 jaar geleden

Het argeloze woord in de stroom tussen naïviteit en realisme bepaalt de balans van zuiverheid.
Mooi gedicht.

wiena wuisa, 12 jaar geleden

heel beeldrijk dit schilderij van woorden. en zeker niet monotoon.

Geef je reactie op deze inzending: