Alle inzendingen over emoties

Verrassing van het leven extra tijd ik ben veilig tussen mijn oren ik moet nog iets vertellen iedere dag is er één leren praten leven bij de dag aandachtig leven vanaf nu is een goede dag: 2 goede dingen: ten eerste een goed gesprek ten tweede een gedicht schrijven kijken naar een schilderij dankbaarheid is de weg omhoog dat is nu…

het stempel van moe drukt zich als een steen op de worstelende man zijn armen strijden met de wielenstoel hij rijdt verloren rond door eindeloze gangen zonder enig verlangen gepruttel rond zijn mond - kom maar man dan ik zal je duwen de benepen ruimte uit naar de mooiste kamer ver van de geraniumruit - je kent herkent…

Mijn geest wil zoveel Dat is het goede deel Maar mijn lichaam kan het niet aan Dat kan niet samen gaan Tweestrijd van binnen Hoe moet je dat overwinnen Accepteren kan ik dit niet Het doet mij teveel verdriet Om niet te kunnen wat je wil Dat maakt echt een enorm verschil.…

De dwaalsporen van de giraffe staan hier in het achterland op het grasveld wie durft er nog zijn nek uit te steken wanneer iedereen boven het maaiveld wordt onthoofd als een maagd met een mening en het doet er niet toe wat de mug over de olifant denkt als de kat van huis is dansen de luizen op tafel en neem ik je in mijn volksmond…

Ik dacht dat ik niet zingen kon dan blijde? Maar ruist de zee niet rusteloos haar zang, Nu zacht en klaar, dan war en wild en bang, Anders in stil, anders in stormgetijde? Zo glanzenrijk als wisseltintge zijde, Dan armlijk grauw en wedrom, voor hoelang? Eén blanke blauwte, en zò wisselt die zang Die eeuwig 't eeuwig spel zal begeleiden…

in de schaduw van de walkant spiegelt het water dreigend en zwart in contrast met het herfstige groen een golflijntje verder weer de hemel van toen zag lijken al drijven in vele levens vergaard heb de crisis ontweken ben tot heden gespaard maar iedere keer als het licht wordt gespleten komen schaduwen dreigen tot mijn angsten weer…

Dit gedicht Gaat over belevingsgericht. Leven Betekent beleven Persoonsgericht. Daarom vraag ik het even Valt er nog iets te beleven?…

nu ineengevlochten leed de bloei uit heel jouw leven heeft gehaald betaalt de tijd zich terug voor eeuwig jong ben jij, jouw glimlach zweeft voor altijd in mijn hart, mijn hoofd in al mijn dagen helpt het me je te dragen, in mijn oude moederziel alleen de lengte duurt maar voort het hoort niet, dat jouw zachtheid zo verviel en immer…

De milde herfst, wanneer de bladeren gevallen zijn en alles weer tot rust komt, ver voorbij de zomerwinden die warm bedekken wat er niet gezegd kan worden, wat plots een eigen leven leidt en zo tot eenzaamheid vervalt. Het zoete en het bittere, ze gaan weer eigen wegen volgen en ieder zoekt de warmte achter muren, al zijn er ramen en zien we…

hoe water mijn woorden noemt herhaalt, herinnert, wast mijn woorden, golven, dingen simpel rollend water, voortdurend zonder geheugen het verleden eender in toekomst een begin van misschien einde van steen gehard door vluchtig denken ergens wel, sluimert zeurpijn in doolzeeën strandt met zandig tij, ginds schootmosselen, zandplaten…

ik wrijf een paar woorden met handen vol tederheid langs de boom die herfst huilt zijn tranen willen mijn lijf omranden omdat daarin een herinnering schuilt de zachte aarde opent zich langzaam en wil mij dragen ik hoor mijn naam bij het vallen van een blad kom met mij mee wil een engel vragen we zijgen even verder in het…

Een pubergezicht Weerspiegeld in een ruit Geen coole blik “Jij maakt mij niets” Een kwetsbaar Jong meisje Open voor verbinding Zonder reserves Open voor Levenslessen te leren Ik schrok er van De filter ontbreekt Dertig jaar verder Geleerd te doseren Filters toe te passen Wat binnenkomt En toch opnieuw In de fout Opengesteld…

Een schouder om op te huilen Kon ik maar een minuutje met iemand ruilen Gewoon weer mijzelf zijn Even geen pijn Soms wordt alles teveel En ben ik heel emotioneel Vreselijk kwaad Omdat ik mijn eigen lichaam haat Dan zit ik in de put Maar ik zeg dan dit heeft ook geen nut Niemand kan hier iets aan doen Ik word toch niet meer als toen…

Wanneer je je alleen voelt Huilend in slaap valt Nachten door je bed heen woelt En denkt dat je alles hebt verknald Dan is het de kunst om op te staan En sterk te zijn voor degene om je heen Om er weer voor te gaan En houden we ons samen op de been Maar ook als het even niet gaat Een klein stukje van je zwakte toont Kijk dan naar iemand…

Wanneer je je alleen voelt Huilend in slaap valt Nachten door je bed heen woelt En denkt dat je alles hebt verknald Dan is het de kunst om op te staan En sterk te zijn voor degene om je heen Om er weer voor te gaan En houden we ons samen op de been Maar ook als het even niet gaat Een klein stukje van je zwakte toont Kijk dan naar iemand…

ik blader door jaren zonder zorgen aan de tafel waar ik als kind al zat op slechts een steenworp van mijn eigen stad hier in dit huis weet ik mij geborgen vastgelegd geluk spat van wit papier dat stevig aan mijn wortels trekt en tast naar een diepe stilte die mij verrast de deur van mijn…

Ik kijk dagelijks over mijn schouder zoekend naar de dingen die ik herken de dagen worden echter steeds kouder ondanks de nieuwe wegen die ik verken eigenlijk heb ik geen zin vooruit te kijken om het vertrouwde achter mij te laten steeds maar weer de tijden vergelijken ik voel mij steeds verder verlaten niet tegen het leven opgewassen verloren…

De luchten vertellen al dat straks de herfst in volle glorie weer zal komen: de grijze tinten zijn het teken dat de mooie kleuren van de bomen misleidend zijn: het duurt maar even en dan veegt de wind en ook de koude alles weg wat nu nog zo bekoort en dromen doet van pracht en praal. Er hang al droefheid en een vaag vermoeden dat heel gauw…

Pas in de nacht voelt zij de tranen hoort het kloppen van haar hart. Ziet ze engelen, ruikt zij de bloemen, rode rozen. Drinkt zij wijn en branden de kaarsen, voelt alles als satijn en is zich van haar zelf bewust. Luistert naar haar adem en geniet van de stilte, van de rust.…

Zit toch niet zo te leuteren En je zo te verkneuteren. Want met al dat kletsen Kun je een ander behoorlijk kwetsen Door zo in hun leven te peuteren. Hoe sappiger het verhaal Hoe slechter de moraal.…

Lichaam ik luister naar wat je zegt Maar moet dat nu echt Je maakt me toch weer kwaad Als het weer niet gaat Gewoon een simpel ding Woedend ga je er tegen in Het helpt alleen niet En je doet jezelf verdriet Ik praat niet eens over de pijn Die kan soms zo vervelend zijn Lichaam het valt niet mee Maar ik luister en zeg nee!…

Alles in mij blijft haken in zijn ogen vol schrik. Zo verschrikkelijk vol schrik. Hij praat alleen nog met zijn blik. Ik leg mijn hand op dat gezicht, bedek het voorhoofd, de ogen, bedek de beelden. Verplaats die wereld. Welke wereld? Is het de onze? Allesomvattend? Of een misselijke droom die zienderogen groeit en zich in hem heeft vastgehaakt…

Vaak, zijn wij tevreden Met algemeenheden. Complexiteit En creativiteit Worden vaak vermeden. Een andere weg Is voor de vuist weg.…

en hij sprak tot haar : jij bent mijn boom jij bent mijn leven ik wil je alles geven maar wat ik droom vergeet dat maar…

Het is al weer zo lang geleden Dat ik van jullie afscheid moest nemen Mijn Ouders Ze zijn er al zo lang niet meer En toch zie ik jullie steeds weer In mijn dromen en herinneringen Dan voel ik weer mijn verdriet En dan een glimlach Want ik zie jullie blijde lach Dan weet ik dat jullie dicht bij mij zijn En dan zeg ik heel stilletjes…

Sta op een brug En hang over de reling En kijk in het water onder mij En dan zie ik mijzelf Alweer een paar jaar ouder En mijn leven gaat in gedachten voorbij Het is alweer zo lang geleden Dat mijn hart werd geweven En dat ik begon met mijn leven En nu is het aan mij Om alles te geven Voor een goed en gelukkig leven…

Doodse achtermiddag, aalscholver op een tak waar de rivier het breedst is rimpelt het oppervlak. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

Ik verdwaal even in verloren woorden, in het labyrint van onvergankelijkheid ook al borrelen duizend beelden naar boven en vertalen wat onuitsprekelijk blijkt, kijk ik met halfgeloken ogen hoe je uit mijn wereld verdwijnt. 'Tederheid' dacht ik je te noemen, zoals je in de lichtheid van het moment schrijnend je mond drukte op mijn huid in…

Was er dan toch nog weg tussen de bakens zwart van barricaden waarlangs een voet nog ongestoord kon verder gaan? Het einde leek zo einder-loos bevroren en verloren vol ondergraven bloemen met neergeslagen koppen. De slotsom bood geen rekenschap maar zwoegde moeizaam verder langs heel het koude levenspad waar glorierijke…

Een grote man, stoer en sterk gaat iedere dag aan het werk op een dag is het over met het werk en is die man niet meer sterk maar stoer ........o zo stoer…