Alle inzendingen van Tsila

nu is het stil wind weet van geen richting meer bloemknop blijft gesloten vogel strijkt geluidloos neer heel de schepping weet… het voorhangsel gescheurd de band is weer hersteld de sleutel omgedraaid morgen zal het anders zijn dan komt de dood tot leven…

het purperen kleed heeft Hij over de zon geworpen de nacht heeft zwarte ogen maar ziet niet Hij draagt een doornenkroon loopt over een balk volkomen in balans Hij sleept de wonden van de wereld, kijkt niet om tot ze flinterdun als vuurvlinders verbranden in de zon ik zie Hem gaan Hij draagt een gouden kroon de Mensenzoon…

zo vol zakdoekjes je bent vast snipverkouden magnoliaboom…

ik ren over de melkweg verzamel zakken met sterren draag toverballen in mijn haar ik loop met lampionnen in de nacht vind een verwilderde tuin een oude boom waar de wind in rust een cherub aan de oostkant houdt de wacht ik zoek een meisje wil roepen maar ze heeft geen naam ik keer de spiegel ze hangt aan mij groene ogen smalle lippen…

de vogels vlogen laag die dag ik liep naar zee droeg een zinken jas een paslood in mijn hand een tent stond op de dijk ik dacht een feest maar zij was leeg het was voorbij of nooit geweest met de vogels streek ik neer strekte mij uit over het water…

het roestig oude hek is afgesloten daar fluistert nog de wind memento mori en zie je afdrukken van kraaienpoten want voor de dood ontvangt er niemand gratie och, doe voor mij het hek nog één keer open en laat mij in het wit dan binnengaan ik zal de namen van de zerken stropen terug de tijd in, laat me in de waan en ergens dwarrelt nog een…

ik heb gezien dat leven vallen is de één wordt hoger losgelaten dan de ander we leunen en we steunen wat klampen en verkrampen wat raken en verzaken wat beloven en geloven wat even wint de zwaartekracht en raken we de grond dan draaien we weer om…

ik heb gezien dat leven springen is de één heeft iets meer veerkracht dan de ander we reiken, grijpen, houden vast dan blijkt dat het iets anders was zo zoeken we een leven lang ik vraag me af zou het naar de oorsprong zijn? voel het kneden van mijn leden de adem van de aarde in de wind…

hij rolt over boomtoppen stuitert op de brug verblindt telkens vanuit een andere hoek ik haast me de wind is gaan liggen op het bankje naast mij ik wacht tot ik hem aan kan kijken hij draagt oranje, lacht vol en zinkt in mij tsila…

het is mistig geworden de wereld een cirkel waarin jij rondjes loopt je voeten liegen je slaat de damp weg klampt je vast aan water zoekt naar iets onzichtbaars ogen van glas de spiegels gebroken dan hang je aan de zon wil de nevel optrekken handen van was armen te kort je valt uiteen en ik lijm wat en ja, je bent er nog en ja…

het tocht in het oude huis ik lig wit en stil er staan kraaienpootjes naast mijn ogen hoor ik vleugels klapperen het sneeuwt in het oude huis het moet wel het is koud er groeien sneeuwklokjes hoor ze luiden de wind zingt hier leg ik mijn zakdoekje neer en gaat de kring rond het esdoornvleugeltje valt in de tuin loopt een engel ik…

ze heeft gedwaald in het verhaal alsof het niet haarzelf betrof zij een reflectie was meed spiegels water glas een tweelingziel de vaste vorm verloochent zij soms gaat ze naar de waterkant beroert het water niet en ziet haar helder staan maar een kleine rimpeling laat haar weer gaan de epiloog die schrijft zij niet het wordt een open…

ik ken nog het gevoel van golfjes op de zeebodem klei tussen mijn tenen waad door kreken zoek naar kwelders na de doorbraak met de brakke handen open, zodat ik vangen kan zie de stormvogel hij wenkt…

jij komt tot mij in nevelen je ogen dicht, ik laat mijn handen aan de wind het lichaam aan de golven de voeten aan de nacht giet mijn bloed in de rivier zodat het stromen kan ik werp mijn schaduw achter en draag de zon voor mij…

en waar wij lopen veert de grond iedere stap wat meer we grijpen naar wat achterblijft maar het heeft geen handen het gesloopte huis is zijn herinneringen kwijt die vinden niet meer in de hoeken waar ze schuilden en zweven zonder thuis wie kan de wind vangen het water vatten…

als het nieuwe maan is trekt zij de wereld binnen onweer in haar hart wind haalt zuurstof zee stroomt leven ze heeft geen stem er klinkt wel een kleine melodie…

zij kon leven in de dode zee vormde zich uit zoutkristallen bewoog met zeeniveau dreef op het watervlak tot ze verdampte met regen en wind mee op voeten geland langs de vloedlijn blijft zij gaan zoekend naar een hand…

is leven ontsnappen vluchten voor jezelf het lichaam een klomp klei tijd schrapt en schraapt zet een paraaf het land is zompig in drijfzand zak je tot de helft en het moeras zuigt tot je sterft hoe harder je worstelt hoe sneller er waadt een purperreiger en hij zwijgt wij zijn meer dan vlees en bloed wij zijn ons lichaam niet…

daar was de dag dat ik mijn ziel liet gaan en zei, ga maar ik ben van aarde jij van wind verzamel afgevallen blad bolsters van tamme kastanjes esdoornvleugeltjes beukennootjes de geur van dennenhars van pasgevallen regen maar bovenal zoek naar de stem die jou tot leven riep en kom dan weer bij mij dan spelen wij nog samen…

als je mij wilt vinden zoek me waar bulderen van wind en golven spreken overstemt op de tast in de nacht in de schaduw achter mij langs een zijweg van het leven waar land in water overgaat ergens op het wereldrond op een grens van eind naar nieuw begin als je me gevonden hebt breek mijn handen open zie de vuurstenen ik ketste ze, rook…

als ik de natte aarde ruik en schuil klinkt plots een echo, roep van lang geleden een duif misschien of toch een wijze uil dan ga ik naar het bos, ben moegestreden de boom verstoot het blad, de aarde mij het spleen zal ik waarschijnlijk niet ontspringen de herfst met al zijn geuren voelt dichtbij toch zal ik van zijn kleuren blijven zingen…

soms daalt een dichter in de herfst op aarde neer er groeiden voeten aan ogen vol dromen altijd open het besef ik moet gaan het herfstblad volgt de wind danst een laatste dans zingt een lied dat ik kan verstaan jij bent niet te jong gestorven je bent gewoon weer weggegaan er groeiden vleugels aan de wind in je te lichte ogen…

mijn ogen kleven vast aan het foedraal spring nog, om minder diep te vallen de rechterhand neemt als reflex de houding aan het hart valt in Beethoven uiteen zal ik mijn blad vast laten vallen half gestorven ben ik al moet naakt toch verdergaan wil jij mij naar de stilte dragen waar geen muziek, even geen muziek houd jij, je wortels in de…

dán is de herfst aan zet blaast sterf door de bomen het blad, te licht al nu, laat los in de nevel zweven halve koeien ik draai rond en rond en ... de zon doet mee, wit als de maan de wereld uitgewist, staat even stil we reizen door de nacht en passant fluit jij een al bekende melodie…

met vingers van waskrijt heeft hij over haar kleuren een zwarte laag gezet nu krast ze met nagels en gebroken glas rouwranden en bloed haar kleuren zijn complementair rode zee groene schittering gele hemel paarse sterren vogels in blauw en oranje dan hangt ze haar leven voorzichtig aan de muur want als ze schudt wordt heel haar wereld…

weet een dichte deur kan op slot zijn maar ook los probeer het maar eens net als bij het mensenhart doe een poging, raak het aan…

tergend langzaam verdwijn je loopt achteruit van me weg terwijl je me aankijkt ik probeer nog te lachen maar zie je vervagen transformeren in je schaduw tot karikatuur van jezelf en grijze duiven vliegen ik heb nog spiegels schuin in zee geplaatst en op de zon gewacht kleuren uit het wit gescheurd maar jij werd al te licht en zelfs…

ik zie je in gedachte staan je luistert naar de wind die spreekt in bomen herfst in droge bladeren misschien hoor je van lente, leven en opnieuw toch in de winter ben je teruggekeerd, naar de kale bomen, ze zeiden niets en lieten jou begaan een enkel blad laat los nog voor de zomer…

je ligt zo stil en veel te diep te slapen iets schreeuwt in mij het is al laat sta op een arts staat daar zijn moed bijeen te rapen het is al tijd hij neemt jouw hartenklop en straks zal hij het aan een ander geven het eerste dat ik hoorde van mijn kind nu zal jij in de dood nog verder leven en ik ga zoeken totdat ik het vind en als er…

ooit overspoelden golven mij namen me mee, nu leef ik op de bodem van de zee wring zuurstof uit het water licht uit duisternis soms voel ik een trilling boven mij druppels keren terug naar huis volmaakte cirkels trekkend lossen ze op en worden één dan ga ik naar boven schep zilver van het water plak het op mijn huid met vloed spoel…