bladmuziek
mijn ogen kleven vast aan het foedraal
spring nog, om minder diep te vallen
de rechterhand neemt als reflex de houding aan
het hart valt in Beethoven uiteen
zal ik mijn blad vast laten vallen
half gestorven ben ik al
moet naakt toch verdergaan
wil jij mij naar de stilte dragen
waar geen muziek, even geen muziek
houd jij, je wortels in de grond
en zoek je dan de klanken weer bijeen
straks blaast de wind, ik zucht mee
dan is het weer voorbij
Zie ook: http://www.tsilasjira.web-log.nl
Schrijver: Tsila, 8 december 2006
Geplaatst in de categorie: verdriet