Netgedichten

netgedicht (nr. 73.664):

onomkeerbaar

ik ren over de melkweg
verzamel zakken met sterren
draag toverballen in mijn haar

ik loop met lampionnen in de nacht
vind een verwilderde tuin
een oude boom
waar de wind in rust
een cherub aan de oostkant
houdt de wacht

ik zoek een meisje
wil roepen maar
ze heeft geen naam
ik keer de spiegel
ze hangt aan mij
groene ogen smalle lippen
handen voeten
de rest onzichtbaar

ze klemt zich vast
wil heel zijn
maar kan niet bestaan

baren gaan over ons
ze weekt los van mij