Alle inzendingen over overig

~~~ morgengroen groen gespriete hoop in de bloei van nieuw leven laat onvergeten bedekt subtiel littekens die nooit zullen verdwijnen ~~~ 4 mei ~…

de zon schijnt en wandelt met gelijken de nacht is soms de maan afstand maakt de ster het donker naakt en ik ben zomaar iemand dag licht ik ga slapen…

Wist je dat vroeg hij ja zei ik maar er is meer er is dat tot nu toe verzwegene dat wat ik zogezegd vergat…

Zag haar steels in ’t voorbijgaan even lockte onze ogen als met een lasergun niet genoeg om vast te houden maar ja, het zet zich in je hoofd. De uitgestoken hand: te laat missschien ? of niet gewenst of niet gekunt signaal al doorgegeven vindt zich een weg als nullen en als enen ...... geen tijd te enteren delete dan maar als onverwerkbaar…

Ik rook dus ik besta verdwijn in walmen in slierten en kringen filosofische wolken. Ik rook dus ik verga teer de wegen zwart zuig etherische dampen ver het lijf in en leg plat. Ik rook dus ik verteer alle foute moleculen word sterk en recycle alles wat mij ontzet. Ik rook dus ik heb sfeer steek kaarsen op voor jou lig aan je voeten…

weergaloos schijnt een licht aan het einde ik noem het tunnelvisie…

De kantelpoort klikt hoorbaar dicht verbluffend licht valt op mijn gezicht ongelooflijk wat voor een oogverblindend wit is dit…

Hoe mooi bijvoorbeeld een handvol kan zijn vijf wilde kastanjes die blinken vanzelf…

Zilveren vogels trekken sporen witte strepen tegen blauw, uitgedijd gaan zij verloren, verdwijnen als de morgendauw. Sommige mensen laten sporen achter; banen van veel licht, deze gaan nooit meer verloren maar blijven altijd in het zicht.…

appels bollen wangen ogen blozend net wat minder flauw peren buiken onder een geringe borstomvang de beet een beetje ronder maar op jou bijt ik mijn tanden stuk ik proef de wrangheid van ontveld geluk ~~~…

Dat is geluk in de zon een parasol daaronder lig je en kus je o wat is zij mooi en slank en blond ik wou dat ik er ook van dromen kon in de zon een parasol daaronder lig ik en kus je o wat ben je mooi en slank kastanje o ja het mag wat mij betreft gerust ook in plaats van van blond kastanje…

Geen enkele wolk alleen een blauwe hemel het kon niet heller beter nog een beetje de radijsjes van boven te bekijken dan vanonder zei je…

voor Jan Arends opdat hij mensen zou horen lachen bij zijn graf opdat er bloemen bloeien uit bloemen van gisteren opdat zijn handen eindelijk eindelijk zijn lege handen nooit meer spaarzaam moeten zijn Lejo van Kuijeren…

deken over de dag, zacht maar zeker de knop om en ik slaap, wel licht…

wanneer of waarom we vertrokken weten we werkelijk niet boven ons de wentelende wolken in de wrede verte het wassende wrange water en het wenen van weerloze wanen wat zal van ons worden wie wil op ons wachten we zijn niet waar we zijn…

en dan plots bloedmoe gevochten stroomafwaarts terug naar de ongekleurde wereld verlopen vlucht blind botsend tegen ieder raam uitgeput verslagen leeggelopen overgave de laatste zucht…

Writersblock. Wanneer het zo gevreesde writersblock, bij de eerste vruchten van de pen, als een bewegende berg voor je springt en het zicht op creatieve puls ontneemt, als knellende band van mijnwerkerslamp, je hoofd tot barstens toe tracht te kleineren. Oh woorden, laat mij nu niet in de steek, nu niet ! Meteen die angst van “nu gestopt…

Glazige bellen ballen ontsproten uit een schoot van zeep deukbaar en vervormend geblazen en dansend in de wind kleurig als de regenboog reuzen bel in hoepel sluit mij in je bellen sap verklein me tot een foetus ontploft en overlevend blaas me in je bellenspel spat uiteen in treurnis wachtend op een nieuwe bel bellen vlucht in wording…

Er zijn zo van die dingen die kan ik niet onthouden en nu vraag ik mij af ligt het aan die dingen of ligt het aan mijn kop…

De woorden willen maar niet komen gedachten wel in overvloed die zijn maar moeilijk in te tomen ik heb aan woorden ingeboet.…

Het laatst gezongen woord bleef galmen in mijn oren en in mijn hersens boren tot 't langzaam een gedachte spon zó mooi en rond, maar toen ik mij bezon had ik toch niet verwacht dat ik mij niet herinneren kon hoe het begon de bron van mijn gedachte.…

Ze keek mij aan met ronde ogen blauwgroen als kwam ze uit de zee met een geur van wier en venusschelpen zo schoon kan eenvoud zijn als licht en water en blond was ze als zand…

Je moet ze niet van de daken schreeuwen als de sneeuw gaat smelten komt ze vanzelf naar beneden…

Hoe ver ik ook keek zand en nog eens zand niets anders dan zand en in het verlengde van je hand die ene haagwinde die bloeide witter dan het wit van je oog zo wit zag ik nog nooit een haagwinde helemaal alleen in het verlengde van je hand zo wit in het zand…

'k Zag haar zwemmen en telkens weer keerde zij om en om en zwom alsof een groot verlangen in haar glom en klom en klom…

Duizelingwekkend gewaagd hoorde ik ook zeggen 'k zag ze bekvechten gisteren op tv te diep het decolleté…

Of de maan het dan nooit eens halverwege voor bekeken heeft laten staan…

gedachten sluimeren in beeld van lach het onderstreept schoonheid in beroering…

Hij legt zijn handen op zijn buik hoe zacht denkt hij buiken zacht als hooi daar ligt hij dan het zomert de uiers spannen ervan…

Wereld in verwondering Werkelijkheid in wording Waarheid zonder leuze Woensdag was de keuze Woedende krijgers in de hemel Woeste wolven vol gewemel Wentelend op uw paard Worstelend met grote vaart Weerlicht en donder in galop Wilde jacht met paardenkop Wodan eenogig met baard Winteroffer bij de haard Wuivende bomen overal Wachten…