Alle inzendingen over overlijden

Laatst heb ik de dood ontmoet Ze keek met lede ogen Jeugdig keek ik terug Vol van onvermogen Toen besloot haar gezicht Zo bleek, klaar te zijn Haar ogen bleven daarna dicht Langzaam verdween de pijn Een lichaam bleef achter Met rust op haar gelaat En haar wangen nog iets zachter Een laatste kus kwam net te laat -Laatst is nooit later…

we waren samen toen hij vertrok kwart voor zeven vrijdagavond ik weet het nog precies op de gang zag ik een klok de klok zag mijn verlies buiten was het nacht het noorderlicht gedoofd ik had mijn taak volbracht zoals het licht dat schijnt totdat het duister het berooft de duisternis dook in mijn ziel mijn licht was mee gestorven doordat…

Je was als een vogel, als een vogel in de lucht, luchtig achterna gezeten, nog net niet op de vlucht. Wind speelde met je veren, maakte het vliegen zwaar, het spoor volledig bijster, en je zag nooit gevaar. Ja…als een vogel heb je gevlogen, ging naar de hemel en heelal, zag de sterren van dichtbij, maar kwam terecht in niemandsdal.…

Vervagen wil soms het beeld van jou, mijn te vroeg gestorven ma, maar bij alles, wat ik doe, denk ik na en zie hoe gelukkig wij hebben gespeeld. Mijn hulpeloos verdriet is met anderen gedeeld; tijdens je lijden, bij je dood en ook lang erna. Nu ik, net zo oud als jij toen, in het leven sta, is' t duidelijk, dat de tijd niet alle wonden heelt…

Hij komt altijd onverwacht, bij ziekte of een ongeluk. Als bij een adrealinestoot, heel helder en fel. Het is de dood. Misschien volgt daarna een hemel of een hel? Of je ziel komt terug in een ander leven? Niemand die dit weet. Dus als hij komt probeert hem niet te vrezen. En leef nu wat je hebt te leven.…

Heel even bij ons, alles zo klein en perfekt. Alweer zo'n tijd geleden 't lijkt haast het verleden maar 't voelt zo heel dichtbij; meer en meer denk ik aan jou en aan hoeveel ik toch van je hou, ik dacht dat het na 'n tijd anders zou zijn maar dat is schijn. Niet dat het vervelend wordt, lieve schat, want jij blijft altijd leven in mijn…

'11 november is de dag dat mijn lichtje branden mag' een kaarsje ging uit een licht voor haar aan op 11 november is mijn moeder heengegaan…

Soms heel even, denk ik aan wat de dood mij zou geven. Soms heel even, denk ik wat het ook is het is beter dan leven.…

hij was mijn vader de man die ik lief had en alles leek in een moment verloren dagen, nachten, maanden eindeloze uren, vervielen in één daar stonden we dan gedrieën, hopend elkaars handen pakkend en met betraande ogen staarden we vooruit mijn besef nog niet gekomen beefde ik in koele hartstocht niets anders dan je aan te staren…

De dood nam je plotseling mee En ik bleef achter in onvree Ik moet nog even wachten Tollen mijn gedachten Ben ik dan weer bij jou Ben ik weer je vrouw En dan vergeten de pijn Van het niet meer samen zijn Ben je nu een gelukkig mens Is de pijn niet meer zo intens Ik zal het pas weten als ik er ook ben Als ik je terug zie waar je nu…

Met warm onthaal werd ik binnengelaten Met je zoon in jouw gezin Urenlang discussies en praten Het einde van een begin. Nu zit je daar met De dood op je gezicht, Kon ik je maar helpen pa Zodat jouw last werd verlicht Je bent verschenen in mijn dromen, Van ons nam je afscheid De tijd is nu gekomen Ik hou je in mijn hart, voor altijd…

ik zag tranen in jouw ogen van oprechte smart je hebt me nooit bedrogen en rust nu in mijn hart we waren beiden samen maar jij vertrok voorgoed het eind kwam als het amen een gebed dat deed me goed nu sta ik alleen op aarde ik blijf je eeuwig trouw mijn leven heeft zo geen waarde want ik denk nog altijd aan jou…

deze wereld is een chaos, medelijwekkend en mislukt, en hoewel het zonder jou slecht gaat, en alles me in de weg staat, ga ik eronder gebukt. alles eindigt zoals het begint, ik ga door met lege handen, het is de dood die wint.…

Onverwacht zonder waarschuwing heel alleen over. Het intense verdriet als woeste golven. Traag ontworstelend aan de kolken. De kust ruw en vrijwel eindeloos langzaam in zicht. Stap voor stap struikelend vallend en weer opstaand. Een weg zoekend langs smalle paden vaak onbegaanbaar. Plotseling onmetelijke vlakten vol kleuren…

Wij zagen hoe zij fier, het hoofd geheven, de zorg droeg voor familie, man en kind, en hoe zij, onverward door tegenwind, haar weg vond in een diep betrokken leven. Soms was het zwaar, maar klagen deed zij niet, ze trok zich moedig dwars doorheen haar zorgen, haar kleine leed voor iedereen verborgen, verbeet zich: wie niet huilt, heeft geen…

Af en toe ontmoet ik jou In je dochters ogen Als ik haar in mijn armen hou Omdat ze je zomaar mist Ik heb nog nooit met jou gesproken Daarvoor heeft de tijd Onverhoopt een stok gestoken Maar iedere dag ben jij Er altijd een beetje bij Je bent voor mij geen vreemde meer Al heb ik je nooit gekend Ik voel de leegte net als zij…

Oma je was voor mij Een figuur apart Ik sluit je voor altijd In mijn hart Je was zo goed voor iedereen Na je dood voelde ik mij zo alleen Nu kan ik alleen nog aan je denken En geen bloemen meer aan je schenken Je zong altijd een vrolijke noot Jouw liefde voor mensen Was zo groot Niet meer te tellen al die mensen Die jij je hulp bood…

Als ‘t leven is begonnen dan eist direct de tijd haar deel en brokkelt stuk na stuk van het totaal een beetje af Het lijkt niet veel Er is nog lang te gaan We leven door We blijven bij zo’n brokstukje niet even staan Soms gaat het mis en worden het plots brokken die langs ons komen en realiseert een mens zich pas dat hij voor elk stuk…

Op een veld zo ver dat niemand kent ging een kleine blauwe vogel dood bij het vallen van de nacht, koud zo koud Alsof zij zijn dode lichaam begraven wou zaaide de hemel sneeuw zonder geluid, hoog zo hoog Een man is op weg gegaan naar huis of geluid van een onbekend dorp hij droeg een sluier, wit zo wit En tenslotte toen de ochtendzon…

Moeder zijn dat ben je je hele leven Je houdt van je kinderen en probeert ze van alles mee te geven Maar eens dan stopt die verantwoordelijkheid Altijd te vroeg, nooit is er eigenlijk tijd Om alles te zeggen wat je wilt Plotsklap is het leven verstilt Je kinderen, daar waar je zoveel van houd Staan even alleen, hebben het zo verschrikkelijk…

Als bloemen konden huilen Dan zijn mijn bloemen blauw Dan ruik ik niet de fijne geuren Dan voel ik slechts de kou Gegrepen door vertwijfeling Lijken zij van steen Mijn bloemen zijn bevroren Mij gaat verdriet door merg en been Mijn lief die ik moet missen Mijn dierbaarheid Mijn steun Van wie ik hou De kleuren zijn verloren mijn bloemen…

Als ik de tijd kon keren.. Zou ik dat doen.. Dan zou ik je helpen.. en met je praten.. Ik zou je knuffelen en liefde geven.. Alle liefde die je nodig hebt.. En dan.. ooit.. op een dag.. Wil je niet nog eens bij ons weg.. Als ik de tijd kon keren Zou ik dat doen Ik zou met je lachen en met je huilen Leuke dingen moet je doen.. En dan.. ooit…

De dood overvalt je altijd te vroeg. Je kan je er niet op voorbereiden, als het gebeurt ben je er nog niet klaar voor. Het 'lot' maakt alle beslissingen voor ons, over dit onderwerp is geen discussie mogelijk. -Geen inspraak- Geen dokter die je wonden kan verzorgen. Het enige wat je er tegen kan doen is aanvaarden en verwerken dat iemand…

De stilte is het wachtende licht waar ik zie dat ik langzaam beweeg en niemand mij zoekt als ik verdwijn en weet dat elk gesproken mij weer zal laten leven in verhalen die met een stilte beginnen…

Eindelijk daar staat hij dan De steen bij uw graf Na maanden heeft u uw naam Weer terug gekregen Hoewel u die altijd al heeft gehad…

Leven, wat is de dood? Dood, wat is het leven? Is het iets wat je maakt, Of heb je het gekregen. Is het een heilig gebaar, Of is het een zegen. Is het iets wat jou ontnomen wordt, Of wordt het ooit nog weer terug gegeven.…

jouw leven was moeilijk moeilijker dan het al was je had een ziekte die nooit meer genas god had je dit vonnis gegeven en getekend was je voor je zo korte leven ik wil leven had je tegen mij gezegd en je hoofd op mijn schoot neergelegd open je ogen en kijk de wereld rond maar nu is alles afgerond je bent er niet meer met je liefde…

wij stonden in het zonlicht jij en ik toen je over je eigen dood ging spreken ik kon niets zeggen van de schrik de lach was uit mijn hart geweken je had je woorden rijpelijk overdacht ik zag je ogen groot en vragend staan stil drong je op een antwoord aan ik wist het niet je vraag kwam onverwacht lees dit nu als een veel te late…

Ineens sloot je je ogen Net als iedereen die nacht Ineens sloot je je ogen Maar toch was het heel anders Ineens sloot je je ogen Wat was er dan zo anders Ineens sloot je je ogen En ze gingen niet meer open…

Stil, het jaar is weer voorbij. Weet je nog wat moeder zei? Moeder zei, zolang gelee: herinnering loopt altijd mee. Stil, het jaar is weer voorbij. Weet je nog wat vader zei? Vader zei: Wat er ook gebeurt, hou de toekomst mooi gekleurd. Stil, het jaar is weer voorbij. Ben je bang of ben je blij? Vader, moeder,waar zijn zij? Stil, het…