Niet nu
en niet
later zal ik lachend omhoogkijken en geloven
dat
levens en momenten nooit
eenzaam
voorbijgaan
wanneer
ook de dood
niets meer
vraagt
en ik
weet
waarom
ook
mijn schaduw
steeds vager wordt…
Zonder een verlangen
vraag ik mijzelf
waarom ik
alleen mijn eenzaamheid
niet wil
verlaten
en wacht op dagen
die zwijgen
en woorden
die volgen
wanneer ik mijzelf
weer zichtbaar
maak.…
Twintig meter van de wereld
lijkt de oneindig verre zon
Zelfs ondergaand verblindt ze me
Zoals jij dat heel goed kon
Ik hoor kraaien krassen
Bomen zachtjes fluisteren
Stemmen een balkon lager
Ik wil er niet naar luisteren
Ik zie een auto parkeren
Mensjes stappen uit
Anonieme mini buren
Ik heb een hele kluit
Ik weet dat je beneden woont…
Wachten op eenzame
momenten
en
vragen naar gezichten
die mij
nieuwsgierig
fluisteren
dat ik
niet verdwijn
zolang
ik mijn spiegelbeeld
niets
vergeef
en vraag waarom hij
niet
op mij
wil lijken…
Vervang mijn gedachten
ik krijg teveel klachten
En heb onrust in mijn geest
moet vast van een verkeerde donor zijn geweest
Of zou het zo kunnen zijn
dat ik nog leef met teveel pijn
Het verleden heeft zijn sporen nagelaten
maar daar wil niet meer over praten
Geen pijn meer voor mij
ik leg alles opzij
Verdring het onbewust
en heb daarom…
Op een stoel dicht bij het raam
Zit een man ineengedoken
Een nare stilte om hem heen
Hij wordt nooit aangesproken
De eenzaamheid dat is de prijs
die hij nu moet betalen
Het wachten op z'n laatste reis
Wie zal hem komen halen
Dit heeft hij toch niet verdiend
Geknokt en lamgestreden
De dood zal komen als zijn vriend
Verlost hem uit dit heden…
7.450
Bezig met laden