Alle inzendingen over emoties

Liefde’s wezen is zo teer en ons hart is het ruige bos en wij weten haar daar in de wildernis alléén en van alles los, van alles, van wereld en schone schijn om enkel te zijn wat zij is: een vlam, een verlangen, een felle pijn, een kreet in de duisternis. Wie ’t spoor in de bossen bijster raakt is daar aan de dood gewijd, en liefde zwerft…

op een gebroken dag gaan vezels wringen, zullen doornen cellen binnendringen dan laten hersenstormen buitenlucht schrijnen tot binnenbranden, netwerken ontknopen tot wankele periferie, maanden indikken tot sterfminuten dan klopt het hart met gestokte pas, vlijmt een scheiding in haarloos glas dan is het wachten op luwte van het…

Thuis, ik zie waar je zit en dat maakt me verdrietig Thuis, ik voel wat je zei en dat maakt me boos Ik kan niet zeggen dat ik je haat, want dan geef ik toe dat ik je graag zie Ik kan niet zeggen dat ik je mis, want heimwee voel ik niet Verschillende gedachten razen door mijn hoofd Aanvaarden kan ik wel, begrijpen niet…

de vleugels van mijn kasteel zijn lamgeslagen torens trillen dralen in ten ondergaan fundamenten breken gewelven zien voor het eerst de maan stilte krijst uit restanten leven dat geketend aan de muren staat de aarde barst verzwelgt het spiegelbeeld deze droom is nooit geheeld…

In herinnering van liefde zwijgend dromend autonoom stuur ik jou een brief in stilte getuigenis van dat ik droom achter deuren die gedachten sluiten in het diepste binnen zonder buiten schrijf ik woorden die niet dralen door jouw afwezigheid in verhalen waar de nachtvracht ligt begraven groet ik woord voor woord de raven uit jouw stilte…

Op mijn deurmat letterlijk: Mr. Banfa Beroemd helderziend medium international met grote ervaring. Zeer bekend om zijn uitstekende werk en doeltreffendheid. Lost veel van uw problemen op zelfs de wanhopigste zaken. Directe terugkeer van uw geliefde tederheid, relatie, carriere, attractie voor verkopers, examenhulp, geluk…

Melancholie was ooit een ziekte. Zwarte gal. Doodsdrift. Zwaarmoedigheid. Soms voel ik me zwaar te moede. Door teveel tobben. Door teveel doen. Door teveel eten. Zwartgalligheid bestaat nog steeds. Een aandoenlijke aandoening is het. Een teken van leven.…

bedwelmd door liefde, jouw hongerige ziel heeft mijn temperament aangewakkerd tot ongekende hoogte de gevoelens die jij liefde noemt hebben mij echter aan het wankelen gebracht het zijn de naamkaartjes die jij er zo graag aan hangt. liefste, lief, liefde voor altijd jij ik wij samen is dat wat ik wil ..…

het is stil zo stil enkel de wind zachtjes maar de wind is er altijd draait rond en rond wuift door het riet wiegt een lied op meeuwenvleugels in het verheven blauw o, als ik iets kon wensen dan werd ik het kind kind van de wind en ik wist wel ja, ik wist wel waar ik waaien zou… * dagboeknotitie…

Overal zijn ze Ik zie ze En ik staar Ik staar alleen maar Niemand begrijpt ze Niemand wil ze begrijpen Altijd worden ze verstopt Terwijl ik ze juist zoek Ze denken dat ik gek ben Maar ik weet wel beter Ooit zullen ze zichzelf vinden Terwijl ik ze allang heb gevonden…

De beginselen begreep ik uit wat voor handen was in stilte een muze zonder droomgeluiden een vleugelworp in verre leegte zwijgen in maagdelijke klanken noten zonder woorden of ratio in het gebaar ergens waar geen afstand was alles voelbaar in gedachten in een zwijgtaal zonder horizon.…

muren houden adem in hun echo klinkt kortzichtig tegen het gevallen licht men noemt het schaduw maar beslotenheid is niet ontvankelijk voor ruimte de buitenwacht bevriest in gemaskeerd stilleven gevangen in versteende spieren, geknoopte magen iets vlucht in iemand, niets ontsnapt aan de greep aan omklemming, kan schuilen achter zwijgende…

Nu groeit het grijs heel hard en alle kleuren wijken want niets kan hier gezien zijn zonder licht. De mensen worden moe en groeten nauwelijks nog, ze willen enkel vluchten naar hun huizen waar warmte wacht of waar ze kunnen schuilen ver weg van ’t grijs en van de troosteloosheid die overal verspreid nog enkel toeneemt met de uren. Ineens lijkt…

Vaak heb ik het gevoel dat mensen mij niet snappen. Want ik moet niet lachen om hun grappen. Zij denken hij is niet normaal, die voldoet niet aan ons ideaal. Soms is er wel een echte klik. Dat geeft mij dan wel een kick. Maar diep van binnen is er brand. Er is iets met mij aan de hand. De zelfbeheersing ebt langzaam weg. Zit mij…

Ga weg kom hier geef gauw Pas op ik heb je in de klauw Ho, stop let op lust je rauw Kan niks fout gedaan stomp je blauw Aan zoveel gebonden en vastgeketend het stoffelijk lichaam slechts De ziel de geest gaat waar het wil geheel vrij van de rest.…

Als de beren komen sluiten hekken, luiken en gordijnen de brug omhoog een trap wordt weggehaald. Door het achterste half open raam valt ze op zacht verzonnen mos en ruikt de dennengeur van het bedachte woud uit zicht onttrokken verstopt in een mistig gedicht gedacht in flarden. Als een kaars flikkert. Als de pan nog niet aanbrandt…

in elkaar verward gebladerte in een lege studio riemt de man van het heftige handschrift zijn hond af toe mijn trots mijn plebejische bruid sla maar kadetjes in de zorgvuldig uitgekozen brokken barbecuehoutskool glansden inderdaad als zwarte juwelen allen grillig allen anders van vorm - ik gloei zo en ik hoor de wind… tengels thuis laat…

De roos zo broos wil niet meer bloeien omgeven door vuil hoe kan ze groeien ze sluit zich en is voor altijd verloren wat rest is slechts dood en verdorren.…

Twinkelend licht Zend jij een bericht Wil je wat aan ons vertellen Ik hoor de kerstklokjes bellen Hebben jullie het daar in de hemel goed Ik geef een kus en een enorme groet Missen doe ik jullie allemaal Mam het is de zoveelste kerst waar ik van baal Maar je beschermd ons van boven En ik blijf er in geloven Door de seintjes die je…

Hoeveel meisjes heb je bemind, wereld-kind, hoeveel liedjes van verlangen, mocht je vangen? Hoeveel meisjes ik beminde, welgezinde, vraag dat aan de nachtegaal in de groene loverzaal. Hoeveel liedjes ik wel ving, allerliefste lieveling, vraag dat aan de regendroppen, die zacht kloppen. Licht als lachen, droef als wenen, zingend door…

langs rode pannen glijden loden luchten in de dakgoot levensgroot springt doodsverlangen naar beneden…

Weemoed schrijft met loden letters die nergens anders nog te lezen zijn. Wie kan de herfst vertalen naar een lied dat blij kan klinken en toch weet wat hier gebeurt aan droefheid en berusten? Wie kan de klamme kou verwarmen tot er weer vreugde gloeit onder de as? Weemoed schrijft met loden letters maar onvermoeibaar groeit verstaan. Ons…

Verdriet zie je vaak niet het gaat vaak verscholen achter de deur verdriet heeft vaak geen naam het staat niet geschreven op het lichaam en zo blijft het dichtbij huis komt het niet buiten het wordt niet uitgeschreeuwd en staat niet geschreven op vuile ruiten verdriet blijft vaak binnen dichtbij het hart.…

er was eens een groep meeuwen schreeuwend vlogen zij rond de zee bleef onverstoorbaar doorgaan met eb en daarna vloed vijf dichters zaten op een duin pakten papier en pen elk hoorde iets anders in het luide krijsen de eerste schreef een elegie de tweede beweende eenzaamheid de derde zag de wanhoop van een mens de vierde tierde…

Mijn gedachten verdwijnen met de wind Ik dacht aan mijn gestorven kleinkind Bij haar kon ik mijn liefde niet kwijt 5 uur hadden wij samen maar de tijd Toen werd je ons ontnomen Nu kan ik alleen nog maar van je dromen Waarom, moest het zo zijn Het verlies doet zo een pijn…

zelfs water stroomt neerwaarts zoekt raakvlakken met mythe dit gegeven is onafwendbaar min of meer binnensmonds verzwegen natuurwetten beuken hard, wat zeg ik, keihard geen zweem van vergeving in stoffelijk zacht zelfs kinderlijk verlangen is in schemer gedompeld in grensgebied van uitersten wat blijkt? handen spitten in kruimig krijt…

ik heb wijsheid in een zinkput laten stikken zet nu mijn sluizen open voor alle erbarmen om te stranden waar vloedlijnen mij schikken misschien dat ommuurde trots mij zal omarmen zodat ik schuilen kan in de vesting van geduld waarbuiten zich de werkelijkheid ontvouwt op papier zijn alle dromen nu wel vervuld het gaat toch om de beleving welbeschouwd…

De groeven van de lange winter schuilen onder mijn nieuwe huid, En het hart, zacht dichtgeknepen, springt met frisse veulens naar de groene grasoverkant. Die zweem van vrijheid prikkelt mij en doet het jonge lam in mij verrijzen. Even blikt - met wasemogen- dit oude leven achterom, en kijk, het grijze schaap wordt lijk.…

ik zag een vuurgloed over het koperblad het streelde mijn emoties de tranen die ik had geuren roken minder rot van dat wat sterft het is het jaargetij de herfst die weemoed in de aarde kerft en och ik zou het moeten weten in een ritsel van de stille nacht onder de sprei van dauw daar is het waar nieuw leven wacht…

Mijn wens Telt voor ieder mens Dat is elkaar tolereren En heel veel accepteren Dat is voor het hele jaar Het gaat om een simpel gebaar En niet alleen met de kerst Want dan zijn onze gevoelens op zijn aller best.…