Alle inzendingen van Rena

Ik kwam nog even op bezoek om je gedag te zeggen voordat je aan je laatste reis zou gaan beginnen met één pootje stond je al op de regenboogbrug en het flinterdunne lijntje dat ‘leven’ heet Esmeralda kwam om je op weg te helpen vanuit je eigen vertrouwde omgeving met je makkers vlakbij in de buurt je allergrootste vriend…

De enige weerklank die ik nu nog hoor is mijn eigen echo die zelfs het zuchten weerkaatst vanaf lege muren opgetrokken uit beton en niet doorheen te komen verschans ik me vaak achter mijn eigen schaduw wat ik ooit wenste kent de herinnering niet meer bedolven onder een lawine van vergeten woorden de hoeksteen grijs en…

Al tijden ben ik inspiratieloos. Geen woord, dat iets te zeggen heeft; geen zin, die wat verhaalt. Losse flodders en loze kreten; niets van betekenis vult hier en daar ’t papier. Mijn geest dwaalt steeds naar elders, ergens te ver van mij en deze wereld.…

helder ochtendlicht wekt ontluikende liefde met een warme lach zeven hemelen kussen de ontpopte dageraad…

Breng mij een wereld dichter bij het woord dat waarheid spreekt zet mijn voeten op de aarde van vertrouwen en respect…

Het huis ‘Herinneringen’ Dit is het huis ‘Herinneringen’ waar de muren zijn doordrenkt met geluiden van dravende paarden door kwellende eenzame nachten dit is het huis van geestelijke kwellingen van ontrouw en verraad maar ook daad krachtig het besluit om boter van het hoofd te halen en het briefje te versnipperen doch eveneens…

Zonnebloempjes Rénaissance Verdroogd en uitgeblust; het kopje hangt, ze lijkt zó klein en zó intens fragiel. In dorheid geslagen, een eenzame ziel, die enkel een beetje stralen verlangt. Dan hoort z’ in de verte een heerlijk geluid, het ritme van de regen zingt haar wijs. Ze kijkt , ziet het spectrum door luchtig grijs en kruipt voorzichtig…

op de ezel staat het doek gespannen te wachten op de eerste streek met gemengd gevoel en de kleur van limoniet die ik heb opgediept uit het moeras van mijn onderbewuste (waar sissend en borrelend de bellen barsten boven de kaartenhuizen die ik gebouwd had op te drasse grond) voorzichtig beweeg ik het penseel richting linnen en…

Als werkelijkheid voor morgen zwicht Daar gisteren verraderlijk een loer draaide Genekt door molenstenen wiekslags verwaaide Donker het duist’re is in je gezicht Behoeftig en dorstig een brandend verlangen Dat heden in nieuw decor wordt betreden Dan kom ik terug uit je verre verleden En zal je met bloemen en kransen behangen Dan fluister…

Was jij niet die zinnenstrelende man die eeuwen terug mijn hart heeft gestolen, maar die vergat het weder om te geven, zodat ik als een zombie moest dolen op zoek naar mijn kloppend leven? Was jij niet die minnenstrelende man die mij verleidde met zijn gezangen; mij beroerde; gevoelvol snaren raakte, waardoor ik bloosde van verlangen en liefde…

Mijn licht werd donk’re duisternis In een wereld vol met schimmen Een leven in dood’lijke droefenis Waar lachen werd tot grimmen. Maar dalen zijn om uit te klimmen En er zijn redders in de nood Die laten kleine lichtjes glimmen En bieden je hun warme schoot. Een aai, een streling, lieve woordjes ’n welgemeend hart onder de riem gevlochten…

Je bént niet dood je bent ons enkel vóórgegaan naar 'n leven zonder tijd en ruimte. Ik zie je aan de einder waar de kim zich kleurt in vale tinten en licht verdwijnt achter de horizon. Ik weet dat j'er nog bent al kan ik je niet vatten herinneringen zó tastbaar in glas-in-loodramen gelijst. Een ónvergetelijke indruk kleurt de afdruk…

'k Wou jullie even hartelijk bedanken; nu jullie -numerieke talenten- in steeds groter getale langskomen heb ik na veel vijven en zessen en (syn)dromen positief gezien, dat er ook veel te vieren valt. Ik weet, 'k hoef jullie niet uit te nodigen voor mijn feest; ik zie vanzelf wel of jullie weer als ongenode gasten zijn langs geweest.…

Waar tranen als paarlen zich aaneen rijgen tot onmetelijke snoeren van intens verlangen naar een zee van liefde. Waar ondanks stormen de stroom me drijvend houdt gedragen door een deinend vlot op golven van liefde. Waar het tij zich keert de vloed me neervlijt als een drenkeling aan de warme witte ebbe-stranden van liefde.…

Ze paradeert ze wiegt haar heupen verleidelijkheid in ogenblikken een koningin in duistere nacht. Ze koketteert ze werpt haar netten gevangen in haar valse strikken boeit ze met hypnotische kracht. Ze controleert ze bindt haar touwen geslagen laat ze wonden likken zij heeft de absolute macht. Ze is een meesterlijke vrouw zwepend dwingt…

Ergens tussen dromen en waken verricht ik mijn handelingen zo hier en daar een kreetje slaken hhhmmm...ooohhh...lekker...meer.. `k laat me de hemel rijk`lijk smaken. Mijn lippen beroeren zacht je harde rand ik voel het zalig vocht naar binnen dringen; héél langzaam word ik wakker... ooohhh....wat word ik heerlijk warm van binnen! Ik kijk…

`s Nachts doe ik de luiken toe Laat de maan over me waken Tot de zon me wakker kust Om een nieuwe dag te maken. `s Nachts verwerk ik in mijn dromen wat de dag me heeft gebracht was het zon of was het regen ging het goed of liep het tegen? Tot het nieuwe ochtendgloren welkom roept, me wakker kust en in mij een lied gaat zingen Ik kan vandaag…

Ik ben nog lang geen schrijver hooguit een verteller van verhalen die probeert zielenroerselen en gevoelens in woorden te vertalen. Ik ben nog lang geen dichter, dat ambieer `k ook niet `k probeer slechts in zinnen te vatten wat me deugd doet en verdriet. Ik ben nog lang geen musicus al bespeel ik een instrument `k laat ware meesterwerken…

Vraag me niet om te vergeten of gewoon nu door te gaan misschien, als `t verdriet wat is gesleten kan ik het weer beter aan. Nu..voel ik nog diep van binnen leegte, pijn, een open wond `t bleek `n einde van beginnen toch blijft liefde ons verbond. Mijn ziel dwaalt rusteloze wegen verblind door tranen, zonder zicht `k voel me zo hopeloos…

Ik zie de ondergaande zon in je ogen, die langzaam lijken te breken. Ik kan je nog niet missen, lief, blijf bij me, wil `k je smeken. Ik hou je hand vast, stevig in de mijne; ik streel voorzichtig huid en haar. Zolang ik je vasthou kun je niet verdwijnen, blijf bij me, lief, nog even maar. `k Heb jou nog zoveel te vertellen; je kijkt me…

Stilte ademt niet lucht werkt verstikkend. Gisteren achtergelaten gezichten, snikkend Vandaag verloren illusies verdwenen in tijd Ogen stromen tranen naar vergetelheid Morgen aangebroken schuifelende voeten `n Laatste aards vaarwel brengt hemelse groeten.…

De wegloper werd opgepakt hij moest terug naar huis. Hij zei: Ik ben d`r "Belatafeld" daar stikt het van de luis.…

Wat in de geest leeft is niet dood en zal ook nimmer sterven, omdat de "grootheid" van een mens blijft voortbestaan in de erven.…

Gekropen uit het kosmisch ei op weg naar een nieuw leven gaandeweg de tijd voorbij een ruimtelijk gegeven. Rode draden banen een weg door tranendal en vreugd gevlochten in een mandje pech een pijnlijk nare jeugd. Versleten door de tijd je sporen achterlaten verleden is ontdaan van spijt nu...hoeft niet meer te haten. Het ei wordt langzaam…

Een innemende glimlach, die niemand weerstaat; ondeugende ogen in een blozend gelaat. Mijn hart smelt voor jou als sneeuw voor de zon. Jij bent de verkoelende bries bij de bron. Lief liever liefste een deel van je leven lief liever liefste heb jij me gegeven ik koester het deel, dat jij me toen gaf lief liever liefste `t was voorbij…

Op kamer dertien ligt een man met een heel aparte tatoeage. De dokter riep "afschuwelijk" de man zei: `t was een rage.…

Een mugje hier een vliegje daar pas op..hier komt de moordenaar De vliegenklap ferm in de hand is die er niet de ochtendkrant Ik ben op jacht van hot naar haar pas op..hier komt de moordenaar Daar is er een die plet ik snel plaveid `m de weg naar de vliegenhel Want muggenziften helpt niet...waar?! daarom ben ik een moordenaar…

Je gelooft je ogen niet toch is het allemaal echt gebeurd als je terugkijkt en je ziet de aarde, die steeds roder kleurt. Daarbuiten in het open veld werd je van je onschuld beroofd. Drie jaar oud, met bruut geweld; daar lag je dan, totaal verdoofd. Uren later werd je gevonden in het donker, koud en bang. Aan handen en voeten gebonden,…

Mam, Je bent zo anders geworden niet meer degene, die je was. Als een bloem, die langzaam verdorde als ogen, die tuurden in as. Een schim van zoals ik je kende; ik zie een masker op je gezicht. Ik zie weer wanhoop en ellende, schaduwen en veel te weinig licht. De strijd, die in het duister woedt het daglicht niet kan verdragen het onderkruipsel…

In het ochtendgloren trekken nevelsluiers van gedachten door het kreupelhout van mijn herinneringen waar doffe ellende hoogtij viert. Wind en water zwelgen gulzig graaiend mijn leven naar oneindige diepten. Luctor et emergo!…