Zonnebloempjes Rénaissance

Zonnebloempjes Rénaissance




Verdroogd en uitgeblust; het kopje hangt,
ze lijkt zó klein en zó intens fragiel.
In dorheid geslagen, een eenzame ziel,
die enkel een beetje stralen verlangt.

Dan hoort z’ in de verte een heerlijk geluid,
het ritme van de regen zingt haar wijs.
Ze kijkt , ziet het spectrum door luchtig grijs
en kruipt voorzichtig haar schulpje uit.

Ze geniet van de stralende zon in haar hart;
pittig vruchtdragende kern van haar wezen;
de goudgele glans reflecteert in haar blaadren,

ze voelt weer het kloppende bloed in haar aadren;
haar kopje rechtop, door de liefde genezen,
verkwikkend, verlicht... het noodlot getart.



Rena

zonnebloempje sonnet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 151