Netgedichten

netgedicht (nr. 51.699):

Fonoliet

De enige weerklank
die ik nu nog hoor
is mijn eigen echo
die zelfs het zuchten
weerkaatst vanaf lege muren

opgetrokken uit beton
en niet doorheen te komen
verschans ik me vaak
achter mijn eigen schaduw

wat ik ooit wenste
kent de herinnering niet meer
bedolven onder een lawine
van vergeten woorden

de hoeksteen grijs en groen
bedekt door aangeslagen mos
staat veel te ver van mij vandaan
om schoon te wassen

mijn passen lopen mank
zo ook mijn gedachten

maar toch, wie weet
hoor ik ooit weer
de echo van een ander

en laat ik die klankschaal
niet nogmaals
aan mij voorbijgaan