Alle inzendingen over algemeen

je wast jouw handen haren in een wrong speeksel welt achter tanden alles geschikt op het aanrecht van snijplank tot theelepel je bent aan frullen gehecht het schilmes schraapt zaadjes uit de paprika de ui fruit in sissende olie je roert gehakt met een vork rul en grijs in de pan nog wat ontvelde tomaten het laurierblad mag niet…

linnen ligt hier klaar in hallen onder de schatkamer van het belfort een leeuw van steen klimt steil tegen een houten spits op ooit door de schicht getroffen treden wentelen naar de top op het balkon boven de poort leest een wachter de wet voor de klok bakent de dag af als de toorts dooft of zweept het feest op als ze heilig bloed…

duizend mijl in zee leeft een man zichzelf breedspreken kan hij niet noch op grote voet zon is in zijn hoofd warm en lange tenen mijmert wat niet is geen boek te lezen schrijft hij lucht woord op woord reeds vele delen zijn inkt droogt niet…

Ze mijmert wat in het zachte zonlicht welk haar vale gezicht rimpelig beschijnt versleten wrijft ze over de leuning het oude houten bankje toont in aanzicht de gelijkenis van een beleefd leven... Ze tuurt in kringels van het water maalt in herhaling met gewichtige knauwen haar hand tast in zekerheid haar metgezel het tweezijdig craquelé sluit…

blikken kruisen woorden vallen lege stiltes hard geruis lege blikken harde woorden stiltes vallen net als thuis...…

duizend mijl in zee leeft een man zichzelf breedspreken kan hij niet noch op grote voet zon is in zijn hoofd warm en lange tenen mijmert wat niet is geen boek te lezen schrijft hij lucht woord op woord reeds vele delen zijn inkt droogt niet…

het lijkt wel een zoo de duif onder tafel labrador links zwarte kat op rechts terras de gulden haan zij sloft en slentert voorbij reumatiek gebogen het kipling-aapje als eeuwige jeugd aan haar bejaarde tas…

strompel beenloos aan mijn zij zucht bij elke knie naar voor kijk omhoog naar mij loop nou toch eens door mijn tergend ongeduld loopt ook met mij alleen achter schijnbaar rust verhuld vreet het lustig aan mijn been kluivend schrijdt het voort het wachten dwingend voor mijn gezel gelijk gestoord wacht en heeft mij door het…

Verzonken idealen dwepen mijn slaap in ongewilde wentelingen welke tergen het matras omsluit mijn zwetend lijf rouleert in een vergeten droom De nacht asemt zijn verbeten angst door de poriën van een gekwelde ziel verdrukkende strekking bindt zich vast en vertonen druppels van verzuring Een plengende tranenzee ontsprint gedachten dringen…

waar molens dwalen in het duistere labyrint van opperste gerechtigheid de oneer gaat schuilen in die prangende vraag van het schuldig waarom zoekt Justitia haar blind vertrouwen in het weken en wegen naar eerherstel velt zij oordeel in bewezen feiten zij hoort de partijen luister ernaar…

dit universum is niet groot amper meer dan ik bij mij draag vreemd was het mijzelf niet te kennen geenszins het is enorm veel meer dan jou is aan te zien…

Je bent uniek zoals je bent Niemand ziet de beelden in je hoofd De gedachten die je onderkent De redenatie waarmee je jezelf looft Niemand is ooit van zijn eigen wereld beroofd Een andere kijk is iets dat nooit went De visie die je de wereld inzendt Het geen dat de mens zichzelf belooft Niemand weet wat de ander drijft De vrije wil blijft…

Waar daagt de horizon voor ogen die verloren dwalen in hun eigen zicht vroeg ze me zwijgend en ik zei: in de beelden van voorbij Wat zoeken handen in het schemer als er enkel leegte ligt was haar vraag voordat ze ging en ik zei: herinnering.…

(aangaande de uitvinding der boekdrukkunst) de afdruk van een uitgesneden boomschors maakte indruk in het zand iemand bukte en raapte het op was het een a? het werd een hoofdletter die op haar beurt uit de aardkorst moest worden gesneden zij was ingebrand…

ik Google gordijnen in gedichten, daarna gedichten met gordijnen en vind vele vlagen wind gesloten werelden, stof en mijten voor mij is het blauw velours dat zelden sluit om het licht buiten gekleurde vlaggetjes voor tegen de duiven. het helpt geen zucht mijn uitzicht is ruim, blauw en groen niemand ziet mij naakt al zou ik het willen…

lijnen rivieren speels in mijn handpalmen hun verleden ken ik hoe anders de loop mijn glazig kijken verbetert geen zicht op overmorgen enkel tevredenheid vrees voedt zichzelf -wat laat leven- nu ik ook voorbij deze handen durf te zien…

fantoompijn voelt mijn rechterhand zoekend om zich heen is zo vertrouwd mijn verstand stuurt geen zenuw aan laat staan een spier - spastisch conclaaf- buigt zich zo om rede ratio zwerft alleen er is meer gesneden dan nodig leek…

de mensen lopen 's avonds naar hun huizen omdat het buiten regent dat het giet ze weten dat een woning warmte biedt door water stromend door verwarmingsbuizen en binnen horen ze het ijle suizen van wind, die je wel hoort, maar nergens ziet dankzij de bomen zingt zij zacht haar lied verwaait de wolken stof over plavuizen dan fluit er iemand…

Zou wel in de smaak willen raken maar dan moet ik de onmogelijke smeerlap gaan uithangen. Via listig standvastig schijnen wil een schalkse blik nog wel eens schwitchen maar maria is nu in de trein gestapt we hebben niet innig eerder cool afscheid van elkaar genomen. De trein versnelt smooth zonder handrem. Dit terwijl de zon z'n lichtsong…

ik waan mij in een zin syllaben voor en na mijzelf ertussenin ik ben in alle woorden mirakels aaneengeregen wanneer woorden wonderen worden zullen zinnen zielen zien…

zondagmorgen kwart voor zes alles en de kinderen slapen behoedzaam neemt hij zijn gerei en de fiets op de zon komt op en lawaai in de verte , hier is ’t stil rond de vijver met twee hengels en wat aas de hele dag zit hij daar soms gestoord door een wandelende vraag of een snoek op oorlogspad hij rolt geduldig zijn sigaretjes zoals…

kapsel jouw onzichtbaar zijn in ranke sluiersteen als het verlies naar eigenheid die niemand raken kan verberg in lachende angst jouw schaamtegelaat vol droefenis cocoon er hoop vergevingsvol buigzaam naar fatsoenlijkheid…

als een dwaas een nar word je bezien door de mensen om je heen begrip vol medelijden een versnelde pas en weg zijn ze weer de mensen om je heen gefluister besmuikt gelach mensen om je heen starre bange dwazen om je heen…

in mijn ochtendrijk ben ik alleen zo mooi alleen donker is nog het gordijn naar het licht maar toch geluiden van mijn kippen of nabije hond kleuren de bevalling van de dag dit is rust na slapen stilte balanceren tussen zwart en wit nog niets moet zo luister ik nog in mijzelve zie langzaam de contouren van de geboorte…

als dichter laat ik mij dresseren door hartstocht, passie misschien bestaan er geen rechte of kromme lijnen onschuld kan zichzelf verzinnen fantasieën om later te bedekken met bladen van de vijgenboom de natuur velt geen oordeel het laatste prefereer ik maar…

Nu de wereld toch is afgestript van ondergang tot ondergang begrijp ik noch de waarheid en de leugen noch waarom oude slaap het gepelde mimosablaadje mijn vinger kan verdragen en violen werken op het verbeelde zo droomt het geen buiten daar stript nazomer even nog…

Niemand zal ooit weten waarheen de weg leidt, Waar hij begint of waar het einde zich bevindt. We volgen de weg als blinden die niet zien, Als doven die het geluid van stilte niet horen. Geen notie van voelen en geen notie van tijd, We huiveren slechts door de kille winterwind. Ons leven bestaat louter uit ‘als’, ‘misschien’, En we lopen ons…

voorbij gelegen aan moerassig roodbruine biesbossende grassen in vast naar dode schapen smakend water voorbij praatgraag gedachte vogels duikend in zachte zwarte rots niet gereten opgegeten op een pad voorbij een oranje huis van blik met rammelend ijsgetinkel en nachtelijk kloppen op een deur voorbij desolate plaatsen…

Dan wordt de perfectionist pas weer een optimist als alles onder controle is Nee hij is niet ziek alleen een controlfreak wil alles precies overzien geen cijfer minder dan 10 Bij onzekerheid zie je dat hij lijdt hij is een regelaar bij 100% pas klaar Alleen moet hij nog heel veel leren: dood en liefde zijn niet te controleren…

gist weekt in lauw water deeg rust en rijst op de schaal door een klam doek bedekt ik kneed de gladde bal die nog stijven moet jouw duim drukt een klonter boter in zijn hart nu ligt hij uitgespreid met meel bestoven kromgebogen maar gaaf schuift hij in de oven ingesmeerd met eigeel hij dampt nog wat na van rooster naar bord Naar…