Alle inzendingen over psychologie

Tergend langzaam wordt de horizon begaanbaar, verbleekt de zwaluw van de tijd, zwemmen deeltjes van de regenbogen in een kortstondige toevalligheid, zo die bestaat en smeekt boven de graven van de herbezinning. Kwinkslagen schieten flarden in sluw geschapen luchtkastelen, woorden ontlokken herinneringen zomaar uit het niets, het…

Wat is de mens? Zie hem in volle overvloed Van aards geluk: zijn borst zal steeds onrustig zwoegen; De toekomst, die hem vleit en zijn verbeelding voedt, Vertoont nog hoger heil, belooft hem meer genoegen. Zijn aanzien stijgt in top - zijn wens blijft onvoldaan; Zijn roem, luidklinkend, heeft zijn eerzucht niet bevredigd; Hij hijgt naar zinvermaak…

Ik droomde van zondag de druk van de maskerade die op je lag drie uitvoeringen lang mocht je maar je zakte in elkaar kon niet meer veranderde in een rups het was genoeg…

Regen gooide roet in het eten daar de reis nu twee keer zolang zou duren niet dat de soep zo heet gegeten zou worden al was daar 't laatste woord nog niet over gezegd…

wind wappert haren systematisch door elkaar de kleur vervaagt tijdens onbezonnen regenbui waarop niet is gerekend wordt zij met open armen verwelkomt en spoelen ongeopende glimlachen verder weg dan ooit…

Ergens in een bovenkamer Bevindt zich een netwerk van miljoenen draden Sommige zijn positief Anderen zijn negatief geladen Het is een doolhof met allerlei gegevens Hoe het erbij staat in ieders leven Zelfs de knapste doktoren Kunnen niet alle geheimen opsporen Het menselijk brein zo complex Met zijn intellect en zijn seks De hele regie wordt…

de wind had mijn bloemen afgepakt geknakt lagen ze verspreid, in tijdloos verder dromen onder versgevallen blad droogde slechts wat oude aarde over oude bomen viel het licht fel in een gat opnieuw geopend door de harde kern van wat ik ooit verloren had in de tussentijd van nu vergeef ik al mijn pijn tot aan de witte draden van het hoge…

Ze doolde door geplaveide straten van het verleden dwalend in het doolhof langs verloren zijwegen van haar heden bewust de beelden van vervlogen tijden langzaam maar zeker vergeten verder op zoek naar de poort van haar weten.…

vanuit een zelfgesponnen buitenkant zweef ik als de jonge zomers en ik laat dit leven aarden, in de grond van mijn bestaan er vliegen vogels mee hun zachte vleugels zingen van de zwaluw in een ranke luchtbeschrijving lijkt hun dans de ondertoon van gaan ooit, als de seizoenen kruisen trekt mijn lijf haar sporen mee maar haar frêle…

Ik laat mijn gedachten gaan vondelingen in de wind waai maar maak beeld van mijn verlangens. Over de hemel hangt een tedere stilte ze spreekt over oneindigheid. De nacht laat mijn dromen los.…

Hoe langer mijn armen hoe verder mijn dromen reiken zullen, maar wat ik echt zoek is dichtbij: de eenvoud van tevredenheid. Dan pas kan ik gelukkig zijn.…

op zondag werd ik wakker alsof het maandag was en stopte pardoes de vuilnis in de brievenbus zodat ik me op maandag kon verslapen en onverstuurde brieven opende om ze begrijpen bleek het thee-ei verdwenen tussen zoekgeraakte sokken die nooit weer om kwamen daarbij vervloog alle hoop op een ijsvrij weekend…

Er zijn veel dingen, die wij niet begrijpen, het avond-rood en 't zingen van de wind, het vreemd geluk, dat stil in mij gaat rijpen als ik de spiegels van lief's ogen vind, en uit de lage tuin de geur der rozen door de verrukte nacht, waarin 'k haar heb bemind, waarvan niets blijft dan dit éne, broze, het weten dat we voor elkaar verloren…

het was geen rozentuin vogels wel zij schetterden in kleur en vlogen op tegen haar waarheid in 't helle licht van die woorden sloot ze de deur aan de andere kant krulde de kat…

Hoe sexy, Is eigenlijk zelfreflectie. Door je denken, Nog eens te overdenken, Aan je zwakke punten aandacht schenken. Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, Wat is er met me aan de hand.…

Ik heb de afgrond bezien met het afgrijzen van mijn schoonheidswanen zag ik Goddelijke diepte in de ogen van de spiegel en het sentiment verzwakte niet werd zelfs heviger naarmate het toenam in intensiteit bezag ik de afgrond met al mijn zwakte van aangeboren argwaan.…

Ongemanierd wint van manieren werkt schelden overtuigender dan een respectvol gesprek Daar het niet in de kiem werd gesmoord heeft het alle vrijheid gekregen om te ontpoppen als Haagse wijken zijn vergiftigd door slap beleid waardoor tokkies huurbescherming hebben en woongenot iets lijkt uit 'n ver verleden…

ik mag dan dicht bij de tijd komen en verdwijnen in zijn handen zonder magie de vertaling van deze woorden laat ik bij jou achter omdat de waarheid onbewoonbaar is en liefde zo transparant…

voor altijd in de schaduw van lijkt er geen ontkomen aan het opgedrongen stigma in wat voor bochten je jezelf ook wringt, lijkt vluchten zinloos daar één blik of woord je genadeloos aan de grond nagelt door hen die geen scrupules hebben…

Was jij de voorbode van zacht in het keiharde ledikant waarin ik tijd heb doorgebracht buiten de rede van verstand heb ik mijzelf met jou gestreeld op kale plekken van het zijn dat zo armlastig was bedeeld door grote menselijke pijn ik ken moeder en mijn vader als bouwers van het warmste nest zonder zachte levensader; onder jouw vacht…

Prijs toch de zwaarte die de kracht blijft houden om de balans te bewaken koos je immers niet onder zijn leiding liever voor vermijding dan voor het risico van een zoektocht na een kwijtgeraakte weg het risico van niets lijkt immers per saldo ook weer niets rest alleen de vraag hoe je dan toch ooit wilt komen tot iets prijs dan…

ik zie een schip voorbij mijn raam varen beelden van toen ik zes was drijven doorheen tijd en zeewind een verloren ziel helt over moeders en dochters en wie niet zien kan zij, op het dek, verliest; er liggen stenen, straks of later zal ik woorden vinden om vorm te geven aan het schreeuwen het is nooit van mij alleen: het…

Hij ijlde, dacht dat de wereld om hem draaide en liep als een koning met een mantel over een rode loper. Hij liet echter een bloedbad van ver- driet en vertwijfeling achter, zag dat zelf niet. Hij was een blinde die werd bespot, al dacht hij dat mensen ontzag voor hem hadden, 's avonds en 's nachts was hij beneveld en had hij soms woedeuitbarstingen…

Waar 't daglicht gestaag verdwijnt, verschijnt de schemer voor duistere nachten. Smachten en verwarring die domineren, bezeren d'ogen vol van tranen. Wanen en spinsels die de geest kwellen, vertellen uitkomst naar 't licht. Ontwricht en belast door 'n gekwelde geest. Gevreesd om controle te verliezen, kiezen gedachten voor zekerheid. Bereid…

“ De liefde is als een speelbal van het verlangen “ In de ogen van een woeste vulkaan waar het hart dartelt, spartelen emoties intens tot ontembare lava De totale overgave schuilt in de holte van de maan die in doodse stilte weet heeft van man versus vrouw Hij kent haar verschijning als magnetisch volmaakt en waar hij haar aanraakt verdwijnt…

Stomdronken wilde ik je ellenlange verzen nog wel eens induiken, al werd ik er niet vrolijker van en bedacht ik steeds dat jij met een huwelijk als dekmantel stevig de herenliefde bedreef met een rijke graaf. Als toneelspeler was je een soort zwerver en dief, niet bijster geliefd, maar je rooide het om het duurste huis in Stratford te kopen…

van papieren beloften vouwde hij 'n vliegtuigje stapte in en ontsnapte aan de gevestigde orde waar hij nog 'n appeltje mee te schillen had langzaam vervloog haar hoop op een goede afloop…

Het spelletje dat je speelde kende geen begin en had nauwelijks een einde het voelde voort uit tijd en bestond uit ingewijden soms in die droom als de duisternis draaide was je nog dat eenzaam kind verslagen, onbemind in de liedjes die je zong voordat je in de leegte sprong.…

Het diepe ademen in zo vele nachten, wat naakt en ontspannen in haar droom de mijne onderzoekt, genezend in een zucht en liefkoost het avontuur van ziel, en zaligheid, af te lezen van haar rug tot aan het voeteneinde en terug. Ik voel me bevoorrecht, angstwekkend kwetsbaar, en wonderbaarlijk sterk tegelijk , maar niet de zwaartekracht…

woorden lijken gestolen de zin ervan ontgaan blijft maar malen als 'n molen of er toch iets zal ontstaan wolken zijn gebroken is de zon weer in 't zicht zijn de kelken weer ontloken in dit vrolijke ochtendlicht…