Alle inzendingen over woede

Elke keer besef ik weer dat elke dag keer op keer een strijd is tussen liefde en haat met grote spijt en veel verraad…

ogen dicht de rust van duisternis weg het wit van handen de grijns van tanden ze pellen me nog bloter dan de schoot die me in hoge nood moest baren ze spelen de muziek nog zonder snaren slaan de trommels maken blazende gebaren laat me de waarheid zien die liegt achter de ogen het is zo vaak verteld bijna zou ik het geloven…

Ja, er is bij mij ingebroken Zelfs zonder spijt Helemaal ineengedoken Verstrijkt langzaam de tijd Ingebroken in het lichaam Dat van mij was De inbreker treft geen blaam Hij die angst las Ik heb het nog nooit gezegd Altijd diep in rust Tot de dag dat ik dit uitvecht Is er iets wat mij sust Iemand heeft het laten zien Verschrikkelijk…

De klamme kilte van haar manen Zandkorrels in mijn aders. Het verlangen wacht in de kelder Waar de muffe lucht drijft En niets meer belooft Dat is veel minder dan heel weinig. De gore tongen van de nijd doorboren het trommelvlies. Zij stamelt naar de bondgenoot Mager en lager dan ooit. De schrille stem van het verraad Die bloedt in mijn…

Mijn verstand op nul, ogen in het duister, dwaal ik door de gangen van mijn bestaan. Nooit meer zou een scherpe punt mijn lichaam strelen. De schijn, het perfecte meisje van toen, keerde eventjes terug. Maar ineens, mijn gedachten zo helder, ogen staren naar mijn arm. Zelfs mijn fantasie liet mij in de steek.…

Wat ooit papavers en madelieven waren aangetast door een stortbui Schuimkoppen in een rauwe, blauwe vlakte. Versnippering van weefsel. Morgen en dan pas overmorgen: Bedolven onder ontredderde gebaren. Nodeloos zwelgen in het zweet Dat mijn rug laat rillen. Het antwoord weigeren Tot het bijt in mijn geheugen.…

Ik ben moe Zo moedeloos Zo verward Zo boos Leeg en lusteloos Gefrusteerd En vooral boos Dit ben ik niet Wat je ziet Is niet Hoe ik wil zijn…

Gij zijt een krijsende gorilla in de kruinen van mijn leven die met de tijd mee krimpt en vormde vaak een baken van lieftallig ooggeknip achter de klippen van uw woorden mijn schipper draait reeds zijn kijker, hij kent het snijden van uw kille rotsen al leef maar in uw glazen bol met eigenliefde geblazen die mijn huid te…

Voor mij rijzen de vestingmuren de gevaarlijke spieren van vader Binnen is de lucht droog en heilig. Mijn geploeter begint pas. De blaren op mijn edel gat leren dat sterven volgt op streven. Toch wordt het een gemoedelijk verblijf onder de nok, boven de wijnkelder tussen wanden die nagloeien van ons rumoer, de feestlust van de jonge jaren…

Dat je schaamte verstopt achter draden om niet te verraden wat er wordt verwacht Dat je wordt verkracht door de beelden toen iemand gilde en jij ook niet wilde wat gebeurd is Dat je zelfs je naam niet droeg toen iemand die vroeg Waarom je daar was en waarom je naakt was…

Zware woorden kronkelen hierboven rond. Ze stoppen, draaien zich om, en kijken mij vragend aan. Hun donkere kantjes gevleid tegen mijn vage glimlach, worden ze afgewogen en achteloos opnieuw ingeslikt.…

Ik zou het je willen vragen maar bellen doe ik niet ik wil het zo graag weten dat het me pijn deed zag je niet Ik kom er maar niet achter waarom je dat nou zei ik wil het zo graag weten van binnen sterft er iets in mij Dat je zoiets zou kunnen denken dat je het nou echt niet ziet dat onze vriendschap zo zou eindigen nee, dat…

Hij rekt romp en hals uit en krabt in het slik met schubbige poten. De pijn zal hij vergelden. Waarom…? Gisteren nog vergaderden de boeren. Smoezelige vingers graaiden in zakken tussen stof en knopen en moeren. Ze vonden er gekreukte biljetten. Hun schreeuw: “Ik zet een halve oogst in.” Hun grimmige blikken wanneer de hanen elkaar verwonden…

Een spel van uitdagen, het was zelfs amusant, Maar van uitdagen kwam lust, en zelfs dat kleine beetje meer, Daarna sloeg je op de vlucht. Als een stuk vuil, en met gierende banden, liet je me achter. Zo een reactie had ik van jou niet verwacht, Ik zie je bijna nog elke dag, En nog steeds kan ik het niet begrijpen, En jij loopt rond met een…

En jij… Jij draagt de waanzin gegijzeld door het lot en witte woedevuisten slaan ravijnen in je hart en muren steeds kapot En ik… Ik sterf de doodsangst gegeseld met het leed en rood omrande ogen huilen zeeën in mijn hoofd waar ik geen kust voor weet…

een zee van handen deint geluid golft aan in vlagen vingers reiken, ogen vragen armen zijn tekort, wuiven het niet weten wat er schort de blikken zijn nog open er staat geen leider op die aan de mensen zegt hoe alles zal gaan lopen woede uit zich in geweld de eerste mannen zijn geveld brandhaarden gaan open ze willen bloed en het…

De wereld is zo onwerkelijk en tegelijkertijd zo beangstigend Mijn ziel zwemt erin gevangen in een wereld van vormloosheid De wereld kent geen einde alleen een steile afdaling Veel onnatuurlijke mensen waden rond en plegen wandaden tegen de goden Ik ben het verleden dat je komt kwellen Je diepste nachtmerrie is niet altijd wat je droomt…

Stom is zijn gebed met een drang naar blind vernielen. Hoe het begon? Regen in het hart en luid, luider geratel. De achtergrond: Het puin met de dolle honden, ze jagen hun staart na, knagen aan een mensenschedel. Smeltwater dat van de berg stort, zo woest. Maar stom is hij, woestijn en zeebodem. Hoe het begon? De vonken spatten uit een…

aarzelend open ik mijn grote muil stem mijn lied in witgrijze damp grom mijn grieven tegen de lamp die helderheid brengt in beneveld gehuil verknipt toon ik mijn schaduwkant als silhouet in priemend blauw gelijst dat zielsverdriet naar boven krijst verkracht onteerd en aangerand lange halen smijt ik de argeloze hemel in woest roep ik de…

Ontwaakt uit stille sluimering Wacht in duistere sfeer In de diepste diepte Een vurig kolkend meer Door onderhuids smeulen Waar gesmolten woede trilt Laat rook de lucht vervuilen Leven vol schrik verstilt Een oververhitte massa Kruipt langzaam omhoog Laat dunne lagen breken Maakt de mond een vurig oog Explosieve beken Schieten naar…

Onheilspellend... Klinkt de blik in je ogen Waarmee je mij Vol afgrijzen bekijkt Onheilspellend... Geuren je woorden Die je vol hitte Mijn gezicht in blaast Onheilspellend... Ziet je hand eruit Wanneer je hem In de hoogte heft Onheilspellend... Kijk ik je aan Waag het niet Me nog eens aan te raken!…

Ingehouden woede buiten zinnen opstandig van binnen Wervelwind krachtig verwoestend en stekeblind…

Ik spiegel al mijn daden af in gloeiend maanverlichte kolen waaruit de kleuren zijn gestolen die ik al mijn liefdes gaf Geen halsdaad was mijn aandacht waardig geen wanhoop heb ik ooit gegrond mijn ogen blijven even rond zelfs met lenzen eigenaardig Verslonden heb ik met genoegen vlees is een natuurproduct voortijdig uit de grond gerukt…

Niet eerder aangegeven dus ook geen recht. Is dát hoe het moet, in dit complexe leven? Te lang gewacht dat kan zijn. Is dat de fout die niet werd verwacht? Het was impulsief leidend tot niets. Misschien ook wel 'een harde brief'.…

Niet je vrouw, niet je vriendin Niet je familie, niet je gezin Opnieuw beginnen? Sorry, geen zin Het is over en uit Zeker weten, dit is mijn besluit Sta daar dus niet zo te pruilen En ga bij een ander uithuilen Niet je maîtresse, niet je dienstmeisje Niet je speeltje, niet je animeermeisje De beste? Sorry, je scoort nog geen zesje Er…

in de stilte van haar tranen woedt de storm in haar hoofd blijft haar ziel zich in het donker wanen van elk licht ruw beroofd in de kilte van haar hart woedt het vuur van blinde haat als zij compleet verward tegenover haar belager staat in de stilte van haar schreeuw woedt de woede in haar lijf duurt een seconde wel een eeuw voelt haar…

Waar haal je de moed vandaan, mij aan te spreken, aan te raken. Hoe kun je je zo laten gaan, mijn leven kapot te maken. Ik zie alleen nog maar je ogen. Ruik je adem overal. Heb zelfs zelfmoord overwogen. Ga door een heel diep dal. Zelfs troostende armen voelen vies. Zelfs handen die willen strelen. Het is iets waar ik niet voor kies.…

ik heb pijn en verdriet maar niemand die het ziet de pijn is moeilijk te verdragen en lastig om kwijt te raken ik zit nu in het heden, maar ik wil terug naar het verleden ik kan de pijn niet meer aan maar ik moet het laten gaan…

niemand kan haar meer bezeren dan hij dat heeft gedaan hoe kon zij zich nog verweren? het was allemaal zo snel gegaan de vernedering is zo groot meer nog dan de pijn en met haar handen in haar schoot - zal er daar nog leven zijn? - zit zij in een hoekje van de kast te wachten tot hij zich verdrinkt om straks, als zij haar wonden wast te…

En ik wacht op vlagen regen Gedonder volgt op flitsend blauw Ik denk niet aan de stille wegen Die ik net nog nemen zou En ik ruik de rust van angst Die ik anders voel als licht Maar die angst, die is nu donker Is nu aan mezelf gericht En ik hoor de klap van woede Hierna leven kan niet meer Dit is het eind, van al het goede Mijn stille…