Alle inzendingen over drank

Hij was doofstom en dronken en had niet in de gaten dat hij, in roes verzonken, met dubbele vinger praatte…

Ben in de drank verdronken, proef de smaak niet meer voel me diep gezonken pak altijd die drank maar weer... De geur ruik ik ook niet meer, zoveel heb ik geroken waarom heb ik mezelf alweer In die drank gestoken? Mijn benen worden zwaar, ze tillen mijn gewicht niet meer ik loop van hier naar daar en val uiteindelijk neer...…

Snakken naar een zoen Of iets van genegenheid Mijn hart is beklemd, Soms ben ik mijzelf kwijt Op jouw manier, hou je van mij, je wilt niemand anders aan je zij. Toch, kun je niet geven, waar ik naar verlang. De vraag, of je echt van mij houdt, maakt me bang. Liefde geven, komt van binnen uit De ander aan willen raken en behandelen…

ik zag je aan zo’n godverlaten toog er groeide vriendschap die wat glazen duurde ik sprak terwijl jij onbewogen tuurde bedeesd vernam wat mij zoal bewoog je stelde mij totaal op m’n gemak voor even nam ik afscheid van de aarde maar toen mijn blik je glazen ziel ontwaarde bestelde ik … een nieuwe fles cognac…

beelden spinnen zich tot leven het behang golft proostend mee bubbels stijgen dronken op en ik drink uit een bodem zee…

Elke dag gaat hij iets drinken In de kroeg op de hoek En meestal blijft hij zitten Op andermans verzoek Bij elke laatste slok Geeft hij een signaal Dan doet hij nog 'n rondje Het gaat haast machinaal Zwijgend kijkt hij om zich heen En ziet een wazig landschap Waarin de lege blikken Van zijn maten aan de tap Zijn ogen blijven steken…

nu sta je hier als een schim naast mijn ooghoek en je lijkt te wachten ontkurkt kurkdroog is mijn mond en mijn armen zijn mijn benen zijn verdraaid zo verlamd en als verdoofd in mijn hoofd geef ik toe aan je hals die ik smachtend aan mijn lippen zet…

een slijter klaagde steen en been m`n dochterlief is daaglijks buiten zeemt in minirok de ruiten mijn handel was er ver mee heen elke zuipschuit voor haar plat vergat dan dronken al mijn schappen liet het zuipen voor het lappen Ik was die stomme ladder zat de wijnen ben ik maar gaan schenken Geen lust tot rekken in de zaak ze stonden…

Ik wenste dood te zijn als mijn expressie weer sliepen, in goten te leven om te overleven en te begrijpen dat het erger kan door schoonheid te vertrappen met mijn voeten en niet meer te geloven wat werd gezegd en beloofd Vele keren en vele mensen verwensen en te dromen over eten, warmte en drank voor een nacht geen symfonieen en kaarsen geen…

De bieren dorsten die ik les zijn borsten die ik evenmin beklim / bestijg (als ik begin) Het raam weerkaatst een koele maan ik zie gespiegeld op zijn kop je handen op mijn lippen staan…

Ze zag verbeelding aan voor feit - dacht dat hij vuil geworden was en liet hem op de vloer alleen Afgewend van hem wist ze dat huismijt langs zijn oren kroop en plinten polsen open schaafden Voor dood lag hij in haar toilet Ze hoorde niets ze hoopte niets … maar stilletjes toch dat hij stierf…

Ik moet de blanke gaten in mijn hoofd slaan die het weten wissen, de kalmte brengen rond het wellen van mijn zijn, de sombere som ontcijferen. Woorden wil ik, rechte woorden als handlangers, als messen in vlees. Pas dan kan ik ophelderen, mij opheffen en neerleggen.…

Half verslaafd aan eyeliner Heel verliefd op Warsteiner Diep gerood met lippenstick Schraal en dood bier uit blik Dansmuziek, ze is horendol en ladderzat van alcohol Met rode wangen lichte bloos Fake. Dus uit de poederdoos Opgetut mooigemaakt Rode wijn weer uitgebraakt…

De kraan gaat dicht en de wereld gaat open vertwijfelde benen dragen hun lot De wereld waarin dat lot werd begrepen die zit weer voor enige uren op slot…

Ik zie ze al weer zitten de koppen naar omlaag vervreemd van lief en aanverwanten met roos rondom hun kraag Ze drinken snel hun bieren alsof de tijd hen dat gebiedt en lachen met hun tandeloze monden en niemand die het ziet En als ze dan de kroeg uitlopen de koude nacht weer tegemoet zou ik ze graag mijn jas meegeven maar niemand die…

Mistige wegen vertroebeld in zicht Met volle snelheid door het rode licht Een pintje teveel op of wel twee misschien Daarnet in galop drie roze olifanten gezien Mistige wegen waar leiden ze heen Een grote dikke eik kon er niet om heen Mistige wegen eindigen altijd Mistige wegen doden de tijd…

Zo zalig is aanvankelijk de reis Ik ben met een ballon de grond ontstegen (Door volle glazen vliegensvlug te legen) En even ruik ik aan het paradijs Met doodsverachting klim ik op de rand Het zicht is door een witte wolk verdreven Dan galmt m’n strijdkreet: dichters kunnen zweven! Bevlogen neem ik afscheid van de mand De hoogste tijd nu…

Ik voel wat ik voel... Zo moeilijk te zeggen.. Je snapt niet wat ik bedoel... ...Zo moeilijk uit te leggen... Ik kijk je strak aan, ...Moeilijk genoeg... "Schat, ik moet hier vandaan"... "Ik ga wel moeilijk doen,...in de kroeg..."…

Waarom of toch de Dichters Zo graag een teugje drinken? Dit vroeg ik aan mijn Zangster, En zij gaf mij ten antwoord: 'Er was in oude tijden, Een bron, die aan de Dichters En vuur, en geest kon geven; Hier dronken ze uit, en zongen Ter ere van hun Goden, En dappere oorlogshelden. De schoonheid der Nature, Het lachen van de lente, Het zoet…

In mijn hoofd vol gedachten Waar verzetten niet meer helpt Zit ik stilletjes te wachten Tot de dood me overstelpt In de wirwar van gevoelens Als spaghetti door elkaar Als een mens, loos van doel In het geheel er niet mee klaar In het schreeuwen van mijn pijn In het vallen van de nacht Zal ik wanhopig denkeling zijn Die een zeker zuipen…

Meer dan één goede leugen heb ik als belofte niet nodig Verder zoeken lijkt zo zinloos verder vragen overbodig Vragen die als aanval onstuitbaar gestaakt zoeken gaan verwijten Die met zelfbedrog openbaar of ongesteld zullen spijten Want de leugen is slechts een smoes en de vraag allang stelling gebleken Maar ik leef nog liever deze roes…

Nog trekken de zware wolken in ons bestaan haar sporen en woorden die als dolken mijn diepst wisten te doorboren, joegen mij steeds op de vlucht, de thuiskomst werd steeds later en in de spetterende avondlucht gevangen in mijn eigen theater, werd mijn pad van tranen zwaar. Ik volgde de dood en toch dronk ik door zonder bezwaar. Ik hoorde…