Alle inzendingen over haiku

Uit dor heideland rijzen jeneverbessen als groene zuilen.…

zittend in de zon op een terras bij water later en later…

Een boerderij hurkt aan de bosrand; traag klapwiekt een vogel voorbij.…

De beek door het dal fluistert over verleden van een heel oud land.…

Een zachte glimlach om je mond; in je ogen zoveel tederheid.…

knijp mij in mijn hand hoe werkelijk is liefde ik voel enkel pijn…

Ik weef mijn woorden uit grijze hersenkronkels tot zinnebeelden.…

morsen lang en kort drie honderd jaar op en neer wolken van babies fietsmaker´s lente gerepareerde fiets nooit gerepatrieerd lente in het zuiden met doorgestoken kaarten de waterlinie hongerwinter en de hoop op herstelbetaling zeg maar vlagjes dag we gaan op en neer zoals rood opgaat in blauw wolk in oranje…

De kersenbloesems in hemelse boomgaarden die nooit grond raken.…

Het hangt in de lucht buien drijven uit elkaar hoor ik je roepen ?…

Met haiku's kan men de gedachten voorspellen de clou: Optellen!…

Onthecht valt een blad Ten prooi aan de zwaartekracht Op het zachte mos…

Voor de verliefden is er maar èèn hartewens Elkaar beminnen.…

Vermoedens van de brandende lippen, die elke keer op het grensje wippen, behoren wijselijk op elkaar te zitten.…

late ochtendzon doet bijna uitgebloeide zonnebloem stralen…

de hemel bewolkt mantelgrijs tegen dofgrijs verwaaien meeuwen…

Engelse tuinen tonen rozen zo groot als gootsteenontstoppers.…

Onder de sterren in het hart van de wijsgeer taal is de spiegel…

herinneringen weer gegeven op albast vergeetmenietje…

Gouden glinstering spiegelt het avondwater ondergaande zon.…

lange dunne man grijpt naar zijn eigen billen hoorde telefoon zijn handen dansen betasten zijn hele lijf waar is dat ding toch mager lijf beweegt totaal theater op straat geluid uit zijn zak voorbijganger lacht ontvangt schouwspel als geschenk lichtpunt van de dag…

De baas en vrouwtje staan braaf en kijken ver weg tot schatje klaar is…

mijn oude opa met zijn fel rode brommer haalt hij de lente…

De Aarde kleurt weer Rood, door hen die liefhebben een brug te ver is!…

De magnolia beschermt haar nieuwe knoppen met een winterjas.…

In glas geblazen alleen de zachtste handen kunnen ver dragen…

zonder water zou ik dorstig dolen langs de uitgedroogde zee…

angst kan ik me niet permitteren zei Van Gogh de Dood pakt me tóch…

De tranen stromen langs de verweerde groeven tijdloos is verdriet.…

Melden om vijf uur cel in kil organisme dreigend zelfverlies Het wachten op niets niets gaat geluidend voorbij tv speelt voor niets oud kerstnummer meldt leeg nieuws brekend lijntje tijdsbesef Het ziekenhuisbed mijn hand vindt slechts roestvrijstaal verlangend tastend…