de maan glijdt op de toppen
van mijn uitgestrekte vingers
naar een hoogtepunt bloost
zich geel de hemel in na
die rakelingse bevingering
en streelt de zwarte stilte
zon van de nacht maar zo
gehavend dat ze eeuwig ootjes
vormt van pijnlijke herinnering…
Ik heb de maan zien huilen vannacht,
want zou hij weten dat……….
wij er hier zo’n puinhoop van maken
en onszelf langzaamaan vergiftigen?
Zou hij weten dat……….
er mensen zijn, die zichzelf opblazen
om maar zoveel mogelijk onschuldigen
de dood in te jagen?
Zou hij weten dat……..
er iedere tien seconden een kind sterft van de honger
en tengevolge…