Alle inzendingen over natuur

Ik wil luisteren naar de stilte. Of er nog iets leeft. Waar het geluid van een vlinder, Een donderslag geeft. Ik wil luisteren naar de stilte. Om uit te rusten van het drukke leven. En die rust kan alleen de stilte geven.…

Open zee naar het oneindige waar de aarde zich laat vallen een dromerig landschap dat nooit zal versmallen Vorstelijke hemel zo blauw omhelst wolken van licht een overdekte hemel als onaantastbaar lichtgewicht De stilte leeft vol geduld zweeft door het heelal een voelbare rust maakt zijn vrije val...…

je was een knop die lente nodig had de winter al ontloken de groene bladeren nog niet gebroken wachtend op de zon ik zie je opengaan voor het eerst spontaan jezelf gevend in wat al die tijd verborgen is gebleven het wordt hoogzomer in de geur van eigen leven je wiegt in wind van warme woorden schrikt van het gevoel dat je ook anderen…

In mist en achter een waas gezicht schemeren slaapschaduwen waar blauwe wilgen de wacht houden langs de oever van de avond. Langzaam rolt een dromerige stilte haar deken over het bedroefde woud. Tezamen met een koele wind rilt ze in de nevel van het dal. Een zwarte vogel tuurt in de diepte van de nacht, verscherpt zijn blik. Een eenzame…

Zachtjes glijdt het voort, trekt sporen in de vochtige grond Tekenen gebonden aan de tands des tijds klaar voor ontbondenheid in vergetenheid de volgende ochtend Vogels zingen stilte in alle pracht Bomen buigen gracieus hun hoofd, terwijl de nacht lofliederen schrijft Het water lispelt met jaloezie De wind speelt een zachte symfonie de…

Ik meet de schaduw van een eenzame wilg, het silhouet trekt langzaam door de dag en ik volg hem op de voet. Er is rust in de bladeren waar de wind zijn vrije gang kan gaan. Ik verblijf graag in zijn levenspad maar volg mijn eigen weg.…

Als afgekeurde stek Vanwege krom en veel te spichtig Bij toeval in de tuin beland En daar voorlopig ingekuild, Was ik hem even uit het oog verloren. Nu, Dertig zomers later En nog meer meters hoger, Kan ik er moeilijk nog omheen: Ik denk dat hij hier blijven zal Op deze plek Waar ook ik wortel heb geschoten. Ik vraag me enkel af Wie…

Ik ben de stem uit rots en volhardt mijn taak als onzichtbaar wezen in eenvoud en gevoel trek ik mijn leven één geworden met wind en water door het landschap van verdriet en hoop tussen kiezels in schaduw over land vergroei ik in de echo van lichtend windgezang tot in de kern van hart waar thans mijn toevlucht is.…

Bladeren stil gevouwen als hoeders rond het hart dat schuchter is in opengaan want alles wat mooi bloeide dreef weg uit haar bestaan Zij zag de bloemen driften met sterke stromen mee waar ze in ondergingen gekneusd,verwelkt.., passé Nu vreest zij het ontluiken hoewel ze naar ’t zonlicht snakt en heeft de angst voor ‘t vergaan haar eenzaam…

Bladeren stil gevouwen als hoeders rond het hart dat schuchter is in opengaan want alles wat mooi bloeide dreef weg uit haar bestaan Zij zag de bloemen driften met sterke stromen mee waar ze in ondergingen gekneusd,verwelkt.., passé Nu vreest zij het ontluiken hoewel ze naar ’t zonlicht snakt en heeft de angst voor ‘t vergaan haar eenzaam…

Bloem gemaakt van lastertong en gestold rundvet pas geurend bij het begin van de schemering. De honing diep verborgen Achter de te lang doorgegroeide bleke neusharen. De hoornaar daast. De klimmende hangt en steunt Op alles Wat dragen kan En niet hard wegloopt. Taaihouten spiralen Wirwar van karig hout. Een gespikkelde borst Verstijfd…

Het was een avond op de heide En de ganse hei was leeg, En de dichte witte hemel, En de heide, en 'k zelve zweeg. Langs de wolken en de vlakte Ging de eenzame avondwind, En de heide, en de hemel, En mijn eigen hart was blind. Toen ging plots de hemel open - En een kleine plek van zon Dreef de wijde heide over, Als een dof-goud…

ik pak wind voel zonnewarmte in mij stromen geluk glijdt langs mijn lijf, met jou ga ik weer zomer dromen witte wolken en wat strand, branding zingt verkoeling zand is heet ogen in vervoering als ik over liefde spreek in schelpen horen we de golven het bulderen van de zee de mooiste heb je al gekozen, je geeft me die met je…

Waar de gierzwaluw zijn nest overschouwt zich een laatste maal te rusten begeeft wacht hem morgen de eindeloosheid in zijn vlucht naar het zuiden waar de zon hem roept maar éénmaal nog zal hij zwevend in zijn glijdende vlucht mij zacht bekoren als laatste groet om mij te beloven wees maar gerust ik kom terug…

waai maar weg mijn bladeren de witte zijden kennen nog geen licht gestreeld door zon werd groen de kleur je groeide lentegroot tot de zomer naakte alleen de onderkant moest nog ontwaken het verlegen draaien zal volwassen maken wind heeft je gestreeld met je gespeeld de wereld laten zien in zijdelings passeren de eerste zomerdag…

De aarde is moe gestreden wordt geen rust gegund Ze heeft al teveel geleden maar wordt nog steeds verkeerd gerund Vervuiling heerst alom vooruitzichten op beter? Ach, waarom...? dan wordt het maar wat heter! Voor niemand een helder moment voor niemand die realiseert dat je afhankelijk van de Aarde bent want straks gaat het…

De bronzen klok dreigt een duister uur als zij de twaalf slagen galmend slaat en waarschuwt tegen ‘t duivelskwaad verpakt in het helse hemelsvuur dat zich laaiend in het maanlicht baadt en bloederig langs de wolken schuurt voor het zijn gele gif naar aarde stuurt met de zwarte bezieling van zijn haat in het blazen nevelt salpeterzuur zijn…

De aarde is moe gestreden wordt geen rust gegund Ze heeft al teveel geleden maar wordt nog steeds verkeerd gerund Vervuiling heerst alom vooruitzichten op beter? Ach, waarom...? dan wordt het maar wat heter! Voor niemand een helder moment voor niemand die realiseert dat je afhankelijk van de Aarde bent want straks gaat het…

Dan is het zover de laatste fase balans op nul gesteld handen vullen zich met werkelijkheid met zaden dode takken aaibaar wild de adem zoekt verlenging maar niemand kent de maat ik plant bomen die als ze groot zijn zaden strooien die tot bomen ontkiemen die als ze groot zijn zaden dragen voor de toekomst…

Dit is het stukje aarde Dat ik mijzelf heb toegeëigend En dat ik deel Met alles wat er leeft Waarvan ik weinig zie Maar des te meer kan horen: Gefladder en geklapwiek in de bomen, Gescharrel en geritsel op de grond En stilte vol gekwetter Dat overgaat in kreetjes van paniek Wanneer een kat of een verdwaalde vos Het territorium betreedt.…

Ik heb niemand nodig Ik ben graag alleen De rust en de stilte De natuur om mij heen De bomen en bloemen Het gras en de wind De zon in het water Die mij bijna verblindt Ik geniet van de geluiden De vogels om mij heen Het doet mij beseffen Ik ben niet alleen…

Kleine twinkelster Daar hoog aan de lucht Je bent zo enorm ver Het lijkt wel of je vlucht Kleine twinkelster Schijn nog één keer Jij blinkende glimster Op de donkere aarde neer Kleine twinkelster In de verte het morgenlicht Vlucht je weg naar ver Jij twinkelend sterrelicht...…

Langzaam schuift het maanlicht naar de coulissen van het nachtbalkon de eerste stralen van de onzichtbare zon strelen het podium van haar gezicht de dansende toppen van jonge dennen richten zich op, laten zich verwennen Als warm bloed stroomt een milde gloed koesterend langs de bont gekleurde oever van dartel morgengekrakeel. Ik vertoef er…

Don't forget me zei 't tegen Lily till next spring zei 't kleine ding…

De geur van bloemen wel duizend zo schoon geen mens die ’t ziet ze zijn enorm gehaast lopen de schoonheid der natuur voorbij geen plant of boom kan hen verbinden de schoonheid zien ze niet meer explosies van natuurlijke kleuren geen neus ophalend voor de heerlijke bos geuren druk en een leven van verveling en haast hetgeen mij steeds verbaast…

De aarde wordt te oud en ijziger, haar korst zakt rimpelig in onderzeese troggen ineen, snel bezig te vergaan. De majesteit der bergen niets dan vlucht voor het gewelf der uitgebluste vuren, wanhoopssein aan steeds doodswittere maan. Later worden wij weergevonden, kille afgietsels van vreemde oerreptielen. Vliesvleugeligen trof men zelden…

over de snelweg dwarrelen de zaadpluizen sneeuw in de zomer…

We hebben weer eens samen gewandeld net als vroeger hand in hand met hetzelfde gevoel als toen, met die voor ons zo vertrouwde band. We hebben weinig gesproken maar genoten des te meer en als het aan mij ligt doen we het morgen gelijk weer. De smalle paadjes van het bos waar honden en kinderen speelden waar we onze ogen uitkeken en ons…

het wond’re kunstwerk der natuur verraadt een ware meesterhand een witte lelie, rein en puur bloeit zomaar aan de waterkant een merel in het schemeruur die fluit als vrolijk afgezant het wond’re kunstwerk der natuur verraadt een ware meesterhand de lucht van hemelsblauw azuur de zon, de schelpen op het strand een mensenkind in Nederland…

De golven van de zee spreken vele stille talen, die ik niet kan verstaan ook al spreekt het duizend malen. Een lied weerklinkt door de nacht als schuimkoppen op de golven staan, het bruisend lied van de zee zal menigeen stil doen staan. De golven worden opgeworpen een muur van spattend water. Het gooit zijn tranen op het strand de drogende…