Alle inzendingen over film

Bij ontwaken na ‘n hazenslaap Stroomt ijswater in z‘n bewuste Een vernederende dood wacht Om de hoek In de dodencel wordt gevloekt als 'n lach klinkt in de executieruimte Dan weer een doodse stilte De zwijgende stoet door de gang In hun midden 'n slachtoffer van Slechte genen en opvoeding Geen mens die zichzelf maakt Achter glas…

De geketende leeuw loopt onrustig heen en weer in z'n stalen kooi, kijkt boos naar de toeschouwers buiten. O wat een prachtige film zou je er- van kunnen maken als je hem vrij- zou laten. Een gruwel documen- taire van jewelste, beste buiten- landse film of een gouden kalf, en die leeuw met bloed aan z'n tanden, maar daarna weer onrustig…

Op het zilverwitte scherm had jij het lichaam van een naakte God en ijverde jij wederzien of wederhoren want jij was voor de film geboren, jij plakte dromen achter gekalkt behang tijdens een tocht naar rivieren naar een droom ver weg van hier in de jungle tussen de wurgslangen haperde de weg terug zoals in andere speelfilms toen ik…

we waren op weg naar de film harde wind en regen sloegen tegen de ruit, jij stond al op het witte doek, je zakdoek nat van het beslagen zijraam en kijk nou.. voor ons kantelde een zwarte paraplu sprong even op en viel dan weer neer de baleinen staken als gebroken benen door het doek heen, ze kermde zonder te bloeden, klapte tegen een…

het scheermes van zijn vader snijdt de lijn van kind zijn door sneeuw valt als gemeen verraad in het dorp aan de IJssel gezwegen wordt er veel alleen die schreeuw als papa bij de kerk wordt doodgeschoten. later volgt de afrekening Film n.a.v het boek van Jan Terlouw…

vannacht nog op bezoek geweest heel even maar na een lange tocht door gangen die voornamelijk somber waren grijs-wit, beetje middeleeuws als in een Francis Durbridge film die Duitse waarin dan steeds die man (weet jij nog hoe hij heet?) iets onnozels deed om de spanning te doorbreken die er eigenlijk nauwelijks was waaraan ik me dan stoorde…

ik kijk naar zwart-witte beelden uit ‘n kleurrijk bestaan mens en wereld leken toen nog onthaast het leven zorgelozer doorheen de tijd zo onherroepelijk vervlogen onderhuids nog zacht te beluisteren in schrale heimwee nog vaag te verstaan (n.a.v. een film van Bert Haanstra)…

Gezichten spinnen zich ineen adem op adem tijd verdroomt zich wordt licht, wordt waarheid in een andere werkelijkheid. Herinneringen vliegen ver waaien waaien over over zee naar wie kust en wie bemint. De hemel tussen lippen rood vermengt met blauw het water wiegt zich in slaap wordt wakker, wordt geboren in een andere werkelijkheid…

Geen doden nog om te treuren een horror waar we in de film op kicken in weverhuizen moesten ze het slikken. Het plafond begon te scheuren Bezig aan de ballen gehakt zette Miep precies op tijd haar benen stram voor veel spanning op de tenen. Wat moet als je vloer schuin wegzakt Onder stof met kraak en raas kwam de brandweer tevoorschijn…

Op de oude stoomlocomotief blinkend opgepoetst groen randen met rode strepen mocht hij knarsen poken remmen fluiten stoken op hoog vuur met kolen dwars onder door Polen Van Poznan naar Wolsztyn vertrek om 8.58 uur dreams fifty years old became true on the iron horse met Janus machinist besnord als Lech Walesa In zijn reisverslag…

konden nare beelden maar vervagen ze staan voor eeuwig op het netvlies gebrand levenslang en haarscherp geprojecteerd herinneringen op de lopende band (dichtvorm: knotvers)…

Waar de teevee stond het stof van oude westerns ‘k vingerschrijf: “thanks Wayne!”…

kon Balkenende maar zeggen om het ze uit te leggen dat wij hier Wilders op film bekijken zoals onze vogelaars baardmannetjes scharrelaars blonde ruiters of goudlijsters uit beeld vrijwel niet te spotten zo zeldzaam zijn die dwaalgasten…

bij het verlaten van het pluche was het nog zonneklaar dit verhaal in TechniColour verstomt elk gemaar knijpend met mijn ogen draaiend met mijn hoofd gedachten die verlangen naar meer aangenaam verdoofd maar, onder de T van Tuschinski een zwerver op de stoep en de tram die aandacht eist daar, daar pleegt de ratio een coup een strijd…

in beperkt schijnsel van de toverlantaren zag ik destijds als in een stripverhaal de beelden voorbijkomen van Stan Laurel & Oliver Hardy als brokkenpiloten zelden heb ik later nog zo ademloos genoten als toen in die duistere achterkamer bij het avotuur in zwart/wit…

Als ik een karakter zou mogen kiezen uit de harry potter boeken om een dag te zijn dan koos ik Nymhadora Tops Mijn haar zou geel groen blauw en roze zijn zonder dat ik naar de kapper ging als ik met een stokje zwaaide had ik alles wat ik wilde ik zou verliefd zijn op een weerwolf genaamd Remus Hij zou me vertellen dat we niet samen konden zijn…

Mijn hart klopt elke minuut om gecast te worden door de ware liefde De rol die de hoofdrol bevat is maar moeilijk te krijgen Ik probeer het opnieuw als mijn hart wordt afgewezen Ik wacht dan nog steeds op de rol die liefde heet…

Eindeloze stiltes Opgevangen door melancholische beelden In kleuren van liefde omgeven door pijn Zij gekleed in een qipao Daalt tree voor tree Kiest haar stappen zorgvuldig Ultieme elegantie Haar schoonheid overdondert Beelden in slow motion Werken hypnotiserend Voor de verbeelding van de geest Hij rookt klassieke pluimen Kringelend…

Waaiwind wapperende rode sjaal Stofbril vol dood insectenbloed Plofgrommende uitlaatgebrul Geuren olie, benzine vermengend Asfaltzwart, wittestrepenflits Trillend zadel, motorhitte langs edele delen, gelukzalig gevoel. Een tanktjokvol vrijheid, gelukschreeuwleven. Zonnewarmte op ledervest, spijkerbroek Relaxed geleund, bijna slaapgevoel.…

op de grote roofvogelshow bewoog de bazin met haar vingers zwart in het kleed druk heen en weer naar de europese oehoe naar ze zei vier kilo om zich in haar handschoen betaald te laten hakken voor gasten die plaatjes schoten mooi dat die reus zich niet liet uitdagen hij gaf me een knipoog zij werd toen echt boos met blote hand…

het gordijn van schijn waar ze zich jarenlang achter had verscholen werd ruw opzij gerukt naakt en kwetsbaar staat ze daar met in haar armen gekoesterde doornen tot verwonden bereid omdat rood op haar huid overtuigender schreeuwt ooit werd haar roepen medelevend aanhoord met liefde verzacht naakt en kwetsbaar staat ze daar…

Heer van Egmont weer van stal gehaald met oh schande een fluit tussen de tanden een kort zwart broekje aan in strijd met de geschiedenis bleef zijn kop op de romp staan strijders ongetwijfeld huurlingen die niet naar waarheid omgelegd uit zichzelf aldoor plat gingen reeds vóór een schot was gelost zo te horen slechts één Spanjaard kegelde…

De film speelt zich af haperend als het tikken van een onregelmatige klok van vroeger naar later in een wezenloos geworden trein In klanken en kleuren heerst het verlangen naar het kale leven We zitten en we wachten tot het doek valt of we vluchten samen de zaal uit…

Ze stond bij de lantaarn, roerloos, voorzichtig om zich heen kijkend. Nog even, niet bewegen, hopelijk niet gezien, niet betrapt worden. Uit de schaduw kwam hij, zag haar en bood haar een sigaret aan. Even een uitwisseling, verder geen contact, woorden overbodig.…

Een docudrama laat me confronteren met bio-industrie en dierenleed: wat ben ik blij, dat ik geen dieren eet! - Maar plaatsvervangend moet ik mij generen. Ik word bij 't zien door bitterheid verteerd: die arme onverdoofde lieve biggen, die in een soort van harnas moeten liggen, terwijl een arbeidskracht hun staart coupeert. Mishandeling!…

gemoffeld metaal streng donkergrijs geheven slurf en ronde poten rechthoekige repen glas in gezaghebbend karton dan geleid door vader’s hand scheidt het donker van het licht stapt een levensgrote Piggelmee in de piste op de muur op zijn stem schuift de dwerg tussen pot en zee profeteert den tovervisch haar les in nederigheid…

Het is een open eind -niet bijzonder- Als een man staat de rij voor me op Schaduwen op 't witte doek hoofdrolspelers tijdens de aftiteling Ze komen niet voor in 't boek maken 'n nieuw verhaal Waarin winterjassen en 't gevecht de armen in de mouwen te steken de stoelen die achterbleven op rij na rij Flesjes en glazen leeg…

op een stalen ros gezeten met achterlating van alles wat niet vast gehangen slechts ballast kan zijn door de jaren van jeugd blik op oneindig in het hart de wetenschap van morgen dorpen rondom armoede met stof op het bord eenzame gitaren snaren over melancholie en rust die berust in de ondergang van stukjes vlees en bot de onaanraakbaren…

kind nog in Rimini deint met Federico Fellini weemoed in een relaas heiig in een waas vloeien beelden naar alle kanten gepast ongepast bestaan niet als steeds geen boodschap aan ons - non voglio dimostrare niente voglio mostrare - verdwijnt elke distantie schijnbaar uit de regie ontstaat tablau vivante beweging in mozaiek verhaal schiet…

Onder invloed van het beeldscherm besef ik zachtjes, luidkeels, gierend van de pijn in mijn hoofd in mijn lever in mijn maag dat het leven in mijn hoofd zich afspeelt in de onderbuik van dagen die veel te lang duurden. Ik besef in zestien miljoen kleuren dat ik niet leef, dat ik nooit geleefd heb.…