Alle inzendingen over reizen

een poster gevonden in de trein 'kraaien boven het graanveld' van een zekere Vincent wat zou u doen in dit geval meenemen of inleveren bij de perrondienstleider als ik u mag raden wees ondeugend en neem hem mee naar huis zo'n poster ook al is het de zoveelste kopie van een kopie is bij u beter af dan opgeborgen in het depot…

In de trein staart de wereld je aan. Maar de bomen die verder staan staren langer. Ze zwaaien naar me omdat ze moeten van de wind. De wind heeft ook een hart daar niet van. Je hoort het zelfs kloppen in de trein. Als ze het kloppen stoppen dan vlieg ik. Ik vlieg over de mensen die de uitgang verstoppen. Hoewel, meestal vlieg ik…

Aldaar dook ik en huilde de zee voor de wereld ik zwom door naar 2066 en zag mannen in toga’s in gesprek over de onhandigheid van de invulling der visuele geschiedenis des mens men besloot naast visuele herperfectionering van de 20e eeuw het concept scheidsrechter als eerste aan te pakken zodoende zag ik een beeld uit ‘82…

De reis die in het hoofd gestalte kreeg gemaakt tot aan het doel, vervuld verlangen dat tot stilstand kwam gaat verder dan de halteplaats, hier openbarend dat niet hét- maar elk doel zich aaneenrijgt aan het snoer van wegen dat geen wijzer kent zo blijft de reis,-een wegennet waarop de mens zich voortbeweegt als ondergrond om zich te roeren…

varen, varen, varen, dat duurt toch jaren, nee dat mag jij niet van mij, nee jongen varen dat doet hij. jongen blijf jij nou bij mij, ja varen dat doet hij. die schippers varen maar. jongen dat duurt minstens een jaar.…

Het ziet er zwart van de mensen, maar zo gekleurd! Getekend door armoede, maar rijk aan cultuur. Geen glimmende horloges maar gewoon alle tijd.…

Ik ruik het Ik proef het de luchtloze lucht de tijdloze tijd een dag aan haar begin een nacht aan haar einde onbekend maar vertrouwd een eeuwig gevoel waar brengt ons naar hetgeen we gaan glinstering ten top zonder einde…

telkens groter gaapt het gat tussen trein en perron wij roepen bij vertrek woorden die flarden in de wind weldra door de wissels is het gaan een feit rest jij ginds op het door mij verlaten perron en ik hier in het late uur treinen zijn er voor het vertrek de leemte echter tussen trein en perron voor de tranen…

ik reis veel liever op de vleugels van de taal dan dat ik in de trein stap naar pakweg Nergenshuizen in deze onmogelijke wens schuilt een verlangen naar tedere woorden die gedragen door het timbre in mijn stem zullen stijgen tot grote hoogte...tenminste dat hoop ik dan maar want vooralsnog sta ik met beide benen op aarde en stap…

Kijkend vanuit het beslagen raam Beelden flitsen door je hoofd Landschap en dorp passeren snel De kou achter een glazen kloof Een reis door de tijd van west naar oost Een klop de deur Een broodje, zoals beloofd…

over alles wat sporen naliet heb ik zoal geschreven vlugschriften en krabbels als poging tot het ultieme gedicht doch het stil verlangen naar het verwoorden van het onmogelijke bleef hangen in mijn hoofd maar met het reizen al was het dan ook veelal van A naar B en weerom kwam toch de inspiratie voelde ik mij bovenal 'een reiziger…

Schakerende velden met rijst in het licht die verzachten in de wuivende pracht van de palmen karbouwen die ploegen in eerzame plicht een gestalte die waadt tussen rijpende halmen De scheefstaande hutten aan tropische lanen en een vrouw met een glimlachje op een balkon haar kindje dat kraait naar de kleurrijke hanen de gezichten die stralen…

Je had het over reizen je zei cactussen bloeien geel in mei ik reed weer door de Sahel olijfgroen de horizon…

Reizen langs de regenboog erg ver weg en heel erg hoog door zeven zachte kleuren als geschilderde muziek het zal je maar gebeuren zo'n reis is pas uniek…

wij hadden naam en adres uit de eerste hand en een afspraak voor de tijd van de kersen - en zie... alsjeblieft de kersen- onder zwangere bomen zaten wij behangen met kersen als gretige kinderen met vuurrode tongen en een nog zeldzaam gevoel van geluk…

ik hoor het jammerende knarsen en als de trein verdwijnt blijf ik achter met mijn handen op de rug de wind schuurt langs mijn huid het is donker dag, het ga je goed…

een herinnering aan het Hollands-Spoor wanneer hij zijn taak naar behoren had verricht de lampen gevuld en lonten vervangen (de lampen moesten immers altijd branden) dan ging men haast altijd in een grote boog aan hem voorbij... hij had de twijfelachtige reputatie een lichtontvlambaar mens te zijn…

een tuin vol vijvers vrolijke fonteinen een paleis met zuurstokoudroze muren klassieke ramen puur blauwe kozijnen men schrijdt er over kamerbrede treden met sierlijke gouden gietijzeren leuningen overal marmer van boven naar beneden zwevend over vloeren met fijn mozaiek langs goddelijkjonge roomwitte beelden oh heerlijke zo verrukkelijke…

Op verre reizen begint mijn hoofd arm aan prikkels te knikkebollen Ik raak vaak nog juist wakker versuft en verdoofd in mijn bedrijvige delen Bij voorbeeld is er weet van pas in de trein dat ik lang gelijk op bewoog met een buizerd tot hij precies daar waar het spoor zich kruist links af vloog richting Hodeida Airport Jemen Later bleek…

in de zomer is noordwaarts gaan niet echt een straf de stroompjes zijn doorwaadbaar het landschap toegankelijk en de fjorden te bezeilen ja zelfs noorderlingen hebben dan iets menselijks minder nors(k) vooral... anders is het in de winter wanneer koude hen omringd dan tocht het ernstig door de kieren van hun hart nee dan toch maar…

ze staan daar maar een aantal oude kranen die nooit meer zullen hijsen terzijde geschoven ongeordend in een weiland langs het spoor als verdwaalde giraffen die zich vertilden aan de zwaartekracht van het leven en in blessuretijd nog mogen blijven…

Met haar fluisterstem kluistert ze me vast aan de ribben van het schip dat "WANHOOP" heet Ze zingt me in het hoofd spelt cijfers en letters één voor één, speldt ze vast aan de hersenstam Ik mag een wens doen verdrinken in haar ogen vergeten wie ik was worden wie ook maar…

I Aan de tegels je leef- ruimte tellen, maar toekomst blijft een snel vergeten: Dertig jaar in ochtendjas op zoek naar het beloofde land, die jongensstad van ranja & jenever - II Verdwaald, nog steeds de weg niet weten, hoewel je eigenlijk niet bang moet zijn en littekens mag blijven slaan rond eigen huis, die zekerheid…

in de valavond door de bossen rond Ockelbo op zoek naar elanden is de absolute stilte voor mij al een wonderbaarlijke belevenis maar hoe legt een dromer zijn mooiste dromen uit en hoe vertel ik straks thuis van de intense stilte en wie gelooft mij dan nog op mijn woord…

bij het herontdekken van de stilte in noorwegen kwam ik nader tot mezelf maar dacht je dat ik hem nog herkende...? verrast door de tijd ontmoette ik een vreemde die zich echter in no time ontpopte tot een vanouds bekende ik heb alsnog een foto gemaakt in sepia van mezelf in die ander wellicht uit een hang naar weleer…

waar Nederland ophoudt en Bourgondië begint en bronsgroen hout zachte heuvelruggen tint waar de Geul zich schuurde door het mergelmassief en men bokkeriejers hellevuurde om hun vermeende brandbrief waar Neanderthalers vuurstenen houwden en vroege feodalers het betere bier brouwden daar kerfde ik haar naam in de gele mergelrots en gaf eeuwige…

langzaamaan word ik er verdrietig van al die geluidsschermen en ondoorzichtige hekwerken ze beperken het kijkplezier en bovendien ontnemen ze mij het zicht op de seizoenen... zo krijgt straks ook het chronisch chagrijn vaker vat op de reiziger in de trein…

'n wrat 'n paradijselijk doolhof bezongen in de geest door lieden die zich verdrinken tussen de verlengde huidtepels van Moeder Aarde je moet in Jersey zijn geweest…

scarabee, mestkever, gesneden uit carneool, gezet in goud, op je buik draag je een boodschap in subtiel hieroglyf jij behoort aan farao, je siert de ring om zijn vinger, Aton kust jou als de zoon van een eeuwige god jouw boodschap in tekens die ik niet begrijp, vervult me met eerbied voor het oude Nijlvolk…

tóch vond hij in een moment van onachtzaamheid in de arena van Arles zijn 'Waterloo' de innerlijke pijn en wellicht ook de vernedering is hij nooit meer te boven gekomen een torero moet immers altijd winnen of anders strijdend ten onder gaan misschien dat hij daarom in 1991 de hand aan zichzelf heeft geslagen... op een mooie plek voor…