Alle inzendingen over emoties

De deuren van mijn kooi zijn weer geopend, Maar de vrijheid van mijn geest is al ontnomen, Ik staar naar een wereld wat enorm is veranderd, Dat spreken over “het oude” de waarheid ontmaskert, Ik zie hoe de aarde huilt en voel haar pijn in de regen, Ik zie hoe de mensen achter hun glimlach een rol bespelen, Ik hoor mezelf praten terwijl mijn…

we liepen voor de wind warmte floot in vlagen en een wolkje oogde wit van boven een wereld om ons heen wij helemaal alleen wij hebben ons niet afgesloten gingen juist helemaal open voor alles dat er was en wilden delen in samen elkaar voelen en strelen juist uit het niet verbale wilden wij het leven in zijn volledige…

Terug naar de bron terug naar in den beginne waar het ooit begon Terug naar het toen het onbeschreven blad voordat alles gebeurde Terug naar het moment voordat je koos voordat je besloot Terug naar de tijd dat je zocht naar wie je was naar wat je wilde Terug naar de tijd dat je dacht dat je het gevonden had en…

Zachtjes fluistert de wind je naam mensen kinderen fietsen iedereen druk met naar school toegaan Natjes zijn zij in die regen elkaars gevonden voorwerp toch in staat tot samen leven Zachtjes mengt zout zich in mijn glas mensen hun leven wensen en zijn zoals je ooit toch was Blind voor het gedeelde duistere, probeer ik doof ernaar te…

ik luister naar de stilte van de nachten ik hoor het gefluister van mijn gedachten en plotseling schreeuwt binnen in mij van alles zich uit maar ik verbreek niet mijn stilte uit angst voor het onbegrepen geluid…

We hadden ooit petrolie en briketten En eierkolen, cokes en nootjes 4. Met aanmaakhoutjes en wat oud papier Was het een feest de kachels aan te ‘zetten’. Nog zie ik voor mij turf en antraciet, En ook de haard vergeten lukt mij niet.…

in haar spiegel woont een stem ik voel me ellendig zegt ze het kan altijd erger zegt de stem kijk om je heen zie de ellende van zovelen luister naar de verhalen van mensen in nood kijk naar het nieuws en huiver dat is heel erg maar je eigen pijn en verdriet voel je het meest zegt ze verdriet en pijn horen bij de mensheid…

bij het opstaan merk je dit wordt typisch zo’n dag zo eentje waarvan je voelt dat hij jou niet mag vol kommer kwel en leed waarvan je bij de aanvang al weet dat je hem voordat hij om is heel snel vergeet zo een waar je jezelf…

Ik wil geen mens meer zijn in een wereld waarin het menszijn zich uit in wreedheden en moordlust. Ik schaam me om mens te zijn omdat velen zich verrijken aan oorlogsleed of de andere kant uitkijken. Ik verafschuw mijn menszijn waarin ik behoor tot het ras dat levens vernietigt en dood en verderf zaait. Toch zou ik graag mens willen…

als kind dacht ik later als ik groot ben dan doe ik dit  en doe ik dat... ik keek vooruit en kon nauwelijks wachten tot ik een bepaalde leeftijd had bij het ouder worden dacht ik soms ach dat komt later wel ik heb nog tijd genoeg want nu vind ik het eigenlijk nog te vroeg en plotseling  is er het besef  nu is het later...  ik kijk…

En wat zal het zijn voor meneer? Kan ik een paar woorden kopen? Woorden? Dan bent u aan het juiste adres. Wat had u gewenst? Woorden van liefde, dronkenschap of belofte? Ik heb ze allemaal. Waarom twijfelt u? Ik heb ook woorden van berouw in de aanbieding. Worden niet veel meer gevraagd. Twee voor de prijs van één! Waarom zwijgt u? Ik…

bij het bereiken van mijn leeftijd hoor ik goddank het fluiten van de vogels nog leve de uitbundigheid van de poëzie mompel ik binnensmonds en daarbij is het koesteren van een mooie dag al winst in het seizoen van de herfst blijft er niets te raden over…

Goedheid, goedheid gelijk een zuster aan mijn zijde, hoe heb ik u verbeid, - die ik niet vrágen dierf, sinds, kommrend om mijn vreemd bestaan, mijn vader stierf, en uw gezoen, o lief, mijn dode liefde zeide... - Maar God zal mij misschien genadig zijn, genoeg voor 't pover horizontje heil dat ik Hem vroeg, en góed, o Goedheid, voor wie, moeizaam…

Met aandacht hebben we onze stoel geplaatst. Twee stoelen. Er was geadverteerd: hier uitzicht op het niets. En inderdaad: blauwogig en breedzwijgend glimpte het ons toe. Niets. We wisten er niks over te zeggen. Voor en om het niets: een hek. Pas op! zegt het hek. Niet passeren, niet proberen aan te raken. Alleen zitten, kijken. Straks breekt…

golven rollen niet meer zoals gisteren, het maanlicht oogt dunner als te voren aangeveegde tranen klinken onwaarachtig schoenen van lood worden uitgeklopt kleuren niet bij het geheel dat een slotakkoord heeft wat onherroepelijk klinken zal daar in zomerland…

woorden kunnen soms akelig pijnigen ze kunnen branden ze kunnen snijden ze kunnen kraken ze kunnen knakken en splijten hebben menig hart doorklieft en als je hierdoor intens wordt gegriefd en dit wil beëindigen en uit onmacht dan maar terug klapt dan is er tegenwoordig niemand – behalve ik blijkbaar – die dat snapt…

Ik lig op bed Denkend aan de mensen Die ik ken Hoe ze mij soms blij maken Maar ook soms boos Eigenlijk kan je dan je gedachtes niet stoppen En wil je het liefst dat ze ophouden Of soms wegrotten Maar ja je hele leven ben je met jezelf opgescheept Dus je moet ermee leven Of het accepteren en laten gaan Het zijn gedachtes die komen en gaan…

de nacht  is een vriend van mij fluisterende gedachten in verstilde uren tere dromen die pas verdwijnen in het daglicht verdriet omfloerst  door tranen vindt troost  schaduwen  trekken zich terug  voor even  bestaat er geen morgen het beschermende  donker omsluit mij en strekt zijn armen naar mij uit de nacht is een…

‘Papa, kan er hier ook oorlog komen?’ ‘Nee jongen die is er al lang.’ ‘Maar ik zie geen ingestorte huizen.’ ‘Klopt jongen in onze oorden gaat het veelal om oorlog met harde woorden en die doen ons soms zoveel verdriet .’ ‘Ook bij jou hè, toen mama ons verliet, maar ons huis stort toch nooit in?’ ‘Nee jongen dat niet, maar misschien…

ik betreur verleden seizoenen zeker, als immer zijn zij vergankelijk ik blijf ze echter wel benoemen hoe tel ik anders mijn dagen op de meetlat van gedachten die vooruitzichten dragen en nog steeds ongekende gevoelens verwachten of zullen mijn herinneringen gedoemd zijn te vervagen? het heden zal zeker de spagaat verzachten !…

Hij had een motor en wist er alles van en ik hielp hem zoals een kind dat kan ('t is jaren terug). En zo van lieverlee werd hij een echte vriend al was hij groot mens en was ik nog een kind (dat vergeet ik niet vlug). Ik werd vertroeteld, geknuffeld en verwend zoals alleen iemand die je goed kent ('t is jaren terug). Ik had het fijn bij hem…

‘Vooruit jongen,’ zei ma, ‘ga huiswerk maken!’ wat hij dan ook deed even later hoorde hij hoe z’n vader haar door zonder te slaan maar dood te zwijgen keihard wist te raken ‘Nu moet je maar gaan slapen,’ zei ze met betraande ogen totaal door hem kapot genegeerd ‘Maak het anders morgenvroeg maar af door wat eerder op te staan.’ ‘…

wat is warmte, als er zoveel koude op volgt verworden tot herinnering schuchter, teder, vol gevoel in een klap bevroren, hard, koud, ongedachte realiteit bevroren in de tijd al wat was ongeloof blijft. tot hoop doet herleven beetje bij beetje wordt warmte herwonnen dooi zet in doet de koude vergeten weggestopt in…

Als ik er aan denk Klopt mijn hart zo warm Als ik er aan denk Denk ik aan jou Jij zit iets van mij vandaan Vanaf een afstandje Af en toe kijken naar elkaar Je grijpt naar voren En jij verdwijnt Ik zit rustig Wachten tot de volgende morgen Tot de volgende dag Ik wacht Jij staat opeens voor mij Rustig stap voor stap Maak…

Met zijn licht bijziende ogen speurde hij steeds weer de hemel af. hoe hunkerde hij naar Voorjaar, hoe lang had hij bedroefd gewacht op de ijle zang van de zwaluw, de winter had hem niets gebracht. En later luisterend naar het ochtendlied van de merel hoorde hij steeds weer die desolate snik. Was het nieuw verlangen of eerder een oud verdriet…

Een absurdistische uitbarsting meer bedoeld voor de gemiddelde poëtisch onderlegde, filosofisch en wereldbeschouwelijk ingestelde en anderszins op spirituele golflengten afgestemde volgers van breinbrekers en nachtkrakers... desalniettemin aan de openbaarheid prijsgegeven, in het volle besef dat de heer Driek van W. c.s. zich hier niet aan hoeft te…

Voor E. Een transparante brandgeschroeide Vleuggelloze astronaut Een ruimtereiziger van ooit Gekomen en van ver Verwijlt nog bij het ogenblik Waarop zij door de dampkring brak Als aan het bovenmaanse Firmament ontvallen ster Haar ego strijdend met haar ik Nog dolend op verloren grond Op zoek naar een rifugium, Geen hot springs of heraklion…

Je mocht komen, ja je mocht komen… En je kwam. Keurig in uiterlijk vertoon. Inwendig kreunend: ‘ Ik wil hier niet zijn.’ Iedereen kwam naar jou kijken. Keurig opgedoft in schone schijn. Maar lelijk door hun kritische blikken en bedekt gemompel in hun samenzijn. Jij gedroeg je goed. Met in jouw ogen de pijn: ‘ Ik wil hier niet zijn…

het is weer de tijd om te denken aan hoe die warmte ook al weer was daar op het strand aan de zee in de zomerzon poedelen in het lauwe water kastelen bouwend in het zand waar het ooit tussen ons begon maar dat straks weer voor later nu op een bankje verscholen in een winterjas maar wat ik ondertussen bijna weer vergeten zou is dat…

Ik voel je als weerstand ophopend in mijn buik Ik voel je Als trillingen in mijn hand Ik voel hoe je langzaam mijn nek dichtknijpt Alsof ik niet meer adem halen mag Ik ben zo bang van jou Zo boos op jou Ik voel mijn buik samentrekken Mijn hart klopt als een gek Wat haat ik jou Ik hoef jou niet Ga weg, schreeuw ik Ik wil dit niet…