Alle inzendingen over emoties

hartendief durf jij nog hardop te zeggen dat je veel van Jezus houdt of kijk jij om je heen van dit aantal mensen krijg ik het benauwd het zal jou echt bevrijden als je Zijn naam in alle liefde hardop vermeld mooi mens nu ben jij echt voor mij een geloofsheld in de hemel is er nu Goddelijke blijdschap hopelijk…

als jij je lichaam voor het grootste gedeelte goed meent te hebben verzorgd en je daarmee denkt een gezond leven te hebben gewaarborgd dan is het zuur als het heel stiekem heel stil een andere kant op gaat dan jij eigenlijk wil en niet overeenstemt met je geest waar al die tijd het volste vertrouwen is geschoeid op jouw eigen aangereikte…

En toen de stilte riep herkende ik haar stem zij fluisterend, ik luisterend naar een melodie zo zacht en fijn het zou zomaar hemels kunnen zijn het klonk als een aria uit La traviata wind verwaaide elke gedachte uit het roerige brein, daar werd het stil hoorde enkel fluisterzachte muziek en nauwelijks horen kon want zelfs diepste stilte…

het is lang geleden. dat ik je schreef je zou haast zeggen, doorheen een gedachteloos verleden het zijn wat dwarrelende gedachten, ik stuur ze naar je op misschien heb je onnodig moeten wachten…

Gevoelens en liefde doen soms pijn, Maar met jou is alles zo fijn. Ik sluit mij af voor liefde en verliefdheid, Toch voel ik een innerlijke strijd. Ik voel mij echt gelukkig als ik bij je ben, En dat terwijl ik je amper ken. Het gevoel van geluk dat jij mij geeft, Dat heb ik nog nooit eerder zo beleefd. Verliefd kan ik het niet noemen, Toch…

het onhoorbare komt langszij en deint mee op de bewegingen van het zwijgzame die leiden naar een gastvrije hof met grijpgraag hout en grijnzende monden waarin het licht verdrinkt en het ontvleesde maakt entree en stoeit met maanlicht dat uitbundig danst terwijl het nachtdier speelt met oude botten die uiteindelijk een woord vormen…

de vlinder verheugt zich op de eerste bloem een meisje hoopt dat hij haar hem nu eindelijk gaat geven – zijn eerste zoen alles komt weer tot leven sneeuwklokjes klingelen nog in de lauwe wind kondigen aan dat het voorjaar weer zo begint vogels oefenen hun gezangen en zie toch die koeien dolblij rondspringen in de verse wei de paardenbloem…

Af en toe kom ik het verleden tegen zoals op die zonnige winterdag liep ik voor mijn lange schaduw uit heb voorzichtig oude grenzen verschoven naar nieuwe dagen, mijn leven is niet af wil gegeven tijd op vleugels dragen ben nog niet klaar voor het gedolven graf in die schaduw laat ik weemoed los zoek beschutting tussen stilgevallen lucht…

enkel één ding is de moeite waard niet het kletsen en het schreeuwen van criticasters is voor mij belangrijk noch de glimmende lach van cynici die mijn doen en laten nu bespotten enkel één ding is er dat voor mij telt de glans van ongeveinsde waarheid als repliek op de verleidelijke leugen die de storm van twijfel waaien doet in wat het geweten…

Als de zon verdwenen is uit je leven je weg alleen langs duisternis loopt als geen warmte nog wordt gegeven geen licht het wolkendek doorboort. dan slenter je langs kale wintervelden met mist en eenzaamheid verweven geen vogelzang die je komt melden waar zijn die zonnestralen gebleven. scheurt de zon dan toch de wolken door het lijkt…

nooit meer echt niets altijd wel iets het denken aan kan, zal nooit weggaan dromen, blijven dromen tot werkelijkheid laten komen doen wat kan en mag met een traan, of een lach woorden van een dichter maken het leven lichter houden van zo mooi beschreven dicht, heel dichtbij dat vers leven…

soms zo ongewenst soms zo overdonderend zo aangrijpend zo verstommend die ons zo ontstemd soms is het dat ze ons verrast stilte die meedogenloos vertelt na weer een uitbarsting zo ongepast van zinloos oorlogsgeweld soms dreigend als de storm opkomt soms bedient ze je op je wenken biedt ze je de ruimte om na te denken en worden oplossingen…

Ja hoor Daar is Het weer De zwaarte Het gevoel Dan wil ik Niemand Zien Dan wil ik Weg Weg van De last Die ik Nog steeds Met me Mee draag Weg Van Het niet Mezelf Zijn…

ik wil de volheid bezitten, een leegte ontvluchten met zoveel donkere muren, mijn armen doen strekken naar luisterende luchten om ene genegenheid blindelings op te wekken die eeuwig zal duren…

Momenten van wisselend geluk verschijnen in ons leven van eisprong tot zwanenzang zozeer dat aantrekking over afstand tussen hemel en aarde een dauwdrop kan laten vallen op het gras en langs de wang dat een regenboog onverwachts veranderingen kan overbruggen in tijden van verlies en verdriet dat wolken van goud zorgen kunnen doen…

Kennen jullie nog het lied van 't zachtkens glijdend bootje met het geluid van de mondharmonica? Bij een zon die ondergaat, klinkend in de avondschemer. Zo bijzonder, dat geluid… de sfeer, de emotie uit een tijd die lang reeds is voorbijgegaan. De klanken reeds verstorven, maar in gedachten nog bestaan. Je voelt de weemoed in je hart……

Een geluid Een snik verraad Een gevoel Een emotie te veel Een gehuil Een traan te veel Glinsterende ogen Er is licht te veel Happende tanden, die verscheuren willen Er is geweld te veel De stilte van de dood Er is stilte te veel…

Al surfend, googelend mij amuserend Een dwaalspoor volgend in de grote vijver Van kleine dinkytoys in disneyland Zag ik een miniatuur van baanmuskieten Een paarschip als een speelgoedparadijs Vol lieveheersbeestjes met mooie tieten Maar 't was geen kinderspel, zo bleek al snel Het was een freeway naar een…

iedereen wil geheten worden zowel ‘s avonds als in de morgen al hoe klein ook of hoe groot iedereen wil zich gezien weten niet als levend dood iedereen wil gewoon erkend zijn een vogel in een vlucht die ene bij in een zwerm die vis in een school een ster in de nachtelijke lucht iedere druppel draagt bij aan een heilzame regen iedereen…

“Het is morgen een belangrijke dag.” Dat zei je lachend. “De dag der dagen.” Ik wist van niks. En wou het ook niet vragen. Waarom zo belangrijk? “Ja,” zei je, “Misschien wel de belangrijkste.” Hoe kon ik zoiets hebben gemist? Hoe kwam het, dat ik het niet wist? Toen begon het mij te dagen. Een voetbalwedstrijd. Daar ging jij heen. En…

Ik voel me zo verloren zo angstig en zo bang Versmelten met een ander dat is wat ik verlang k’Heb zulke slappe benen dat ik er niet op durf te staan Daarom zou ik het liefste totaal in jou opgaan Jij kunt mij dan leiden op mijn levenspad Richting vergezichten naar bos en duin en stad Samen voelt het fijner beter dan alleen Immers in m’n eentje…

Vandaag zag ik jouw stropdas terug. Mijn zoon droeg hem. Ook hij is als een duif zo grijs... Ik weet nog dat je die stropdas kocht, je lette niet eens op de prijs. Maar bij de kassa: vijf en twintig euro. Je zei: “Wat een afzetterij.” ik hoor nog de verkoper: “Het is niet duur, Meneer, 't is echte zij.” “Nou vooruit, voor deze keer.”…

het was stil in het lawaai van afwezige ogen, enkel geluiden van de ziel beroerden ons aller hart echter toen ‘t licht zich af kon stemmen op het hier en nu brak het ijs na klanken van gedeelde smart…

De ledigheid voert de boventoon Jij vleit je erop neer Als zijnde mijn beschermer Mijn redder en mijn heer Ik wil jou echter dumpen Want God wat haat ik jou Maar dat juist is de grondslag Dat is de hele clou Zolang ik je bevecht Hap jij steeds weer toe…

Verblijvend in de hel Wilde ik ontnemen Wat ligt in het verschiet Niets voelend van de rijkdom Die de liefde biedt De ogen eenmaal open Verdreven heb ik jou Naar waar je hoort te zijn Vergaan zijn al je vlammen Je duisternis en pijn…

in alle bomen verbeeld ik mij ook in talrijke ogen plaats ik jou in mijn rij ik voel het overal; zoals in de zachte wind door je frêle haar. is het een illusie - na de val - met dagdromen aan mijn zij en tijdens de nacht een zwaar gebaar zo heb je ook de hand langs je dij maar reik je mij toch de ander? en wijl takken wijds zuchten verdelen…

ze lijken te slapen iets te omspannen of is het toch schrapen of willen ze wat komt alvast vangen iets wat wij niet zien voelen ze wat er gaat komen het voorjaar al misschien? kale bomen in een grauwe tijd tonen in hun verschijnen dat wat oud is verdwijnt en staan het nieuwe al vooruit te dromen…

Richting de haven draait de maag zich om Werkeloos toeziend hoe de rest zich klaarmaakt voor de strijd Overleven is het enige wat telt Me vastklampend aan dit zinloos verzet Het onverzadigbare monster voedend Het macht en kracht verschaffend Presenteer ik mezelf als hapklare brok…

Jij zou Vandaag Komen De bel Gaat Met snel Kloppend Hart Open ik De deur Daar sta jij Uit je Waterig gevulde ogen Druppelt Langzaam Een traan Ik neem je In mijn armen En jij laat Je gaan Eindelijk We zijn Thuis…

het voelde alsof ik in een donkere ruimte zat leegte en trillingen overheerste me een racebaan van emoties opgesloten in mijn eigen gedachten geen uitweg mogelijk…