Alle inzendingen over emoties

Je beseft pas wat het is, als je het niet meer hebt! Alles duister als de nacht, alles op de tast... Fietsen en dan niks zien, lekker in bad...nu even niet! 'n lekker bakkie koffie, vergeet 't maar! Dan naar de winkel, want dat moest gisteren al..gesloten! Kaarsen en een plaid over je benen, Een ontredderde dochter met baby, zoekt warmte…

dreigend jagen wolkenflarden over het lage landschap heen windvlagen blazen machtig hard het water golft wild over het strand trekt zand met zich mee grijsgrauw met witte vlekken op zijn vleugels, vliegt een meeuw gecamoufleerd in de lucht land op een schip, slaat zijn klauwen om de reling vast langs de kustlijn een jonge vrouw…

diepe schaduwen vallen over haar bleke gezicht strijdlustige zomersproeten worden willoos weggevaagd ze droomt zich openingen om gedachteklompen in op te lossen ontwaakt steeds weer tussen het gruis hij zou het pulver weg willen strijken met geheugenverliezende woorden zijn handen vormen een kom om haar opgeheven hoofd een warme…

Vuisten tot bloedens toe stuk geslagen op gepantserd glas tranen gehuild met droge ogen schreeuwend zonder geluid struikelend over keien die rotsblokken bleken licht wordt schemer schemer tot schaduw schaduw tot angst wat blijft over voelende handen in wanhoop zoekend het kan erger fluistert de wind en ik prop mijn oren…

Molshopen? Of hebben de doden gewoeld vannacht? Vergeet het maar. Niemand hier ziet hoe de bloemist boven lege emmers lacht. Lang blijven de tulpen stijf. De doden ook. Niet eens met tegenzin. 'Kom in de kelken, geel en rood. Kom, regen schenk nog eens in.' ----------------------------------------------- uit: 'As van de koning.…

Er zit mist in mijn hoofd De vangrail dwingt me Hij vangt me niet op Maar duwt me Loodrecht de verkeerde kant op De zon schijnt weer Schijnt Om vervolgens De regen weer op te zuigen En de wolken uit te spuwen Wacht op een afslag Het einde van de tunnel Nadert niet Als je stilstaat Niet links Niet rechts Niet rechtdoor Recht…

Half oog open Toch weer dicht Laat me slapen De wereld gaat niet weg Zachtjes port ze in mijn zij Slapen doe ik toch niet meer Waarom huil je Is mijn kille vraag Een waterval van tranen Daalt op mijn lichaam neer Woorden spreekt ze niet waarom help ik haar niet meer Zonder antwoord Sluit ik mijn ogen weer Laat me slapen De waarheid…

Een haag vol ervan en akkers klaar om naar te luisteren zelfs een draaiend karrenwiel kraakt van poëzie…

vandaag hangt de dag aan de vlaggenmast omdat het gisteren morgen werd en wat hierna komt zo mogelijk meer of minder feestelijk kan zijn met wimpel dan maar…

Haar toekomstland Roerloos staat ze daar Pas als de vioolsnaren Trillend gestreeld worden Stapt ze uit haar oude schulpje En verhuist zachtjes In haar kleedje van dromerige Nieuwe lentebloesems Ze danst in een zinderende belofte Het nieuwe tegemoet Met een warme lach Die betovering parelt Door alle nieuwe beloften Van haar ontloken…

Wat voor mij geweldig is hoeft voor jou niet zo te zijn wat voor mij, wanstaltig is is voor jou dan prachtig? wat voor mij heel erg lief is heb jij totaal niks mee wat voor mij waardevol is trek jij dan door de plee? Maar wat mij aan het hart gaat is dat je er nooit op stáán mag want als iemand mij op het hart stapt, die brandt ik genadeloos…

Op de bodem van mijn bestaan kruip ik uit m'n schulp…

Een constante stroom Gedachten en gevoelens over dat wat was Maar nooit meer zal zijn De vermoeienis van zelfreflectie Oneindig Vermenigvuldiging van fouten en spijt Vergroting Van niet bestaande problemen Leidend tot eindeloze overdenkingen en oeverloos gelul De aantrekkingskracht van cirkels Verzwolgen Door het diepzwartste gat…

Hoe kan het zo zijn dat 't gevoel van eenzaamheid me soms overvalt in een kamer vól vrienden? Hoe is het toch mogelijk dat ik soms niet voor mezelf opkom als ik denk dat ik geen tranen verdiende ? Hoe bestaat het toch dat ik mijn gevoel zo vol van liefde toch niet goed over kan brengen op jou? hoe loopt het steeds zo pijnlijk…

Zuurstof angst zijn leven levensstof verstoort het delicaat balans hij wil dolgraag leven ademt dieper sneller maar ontvangt angst.…

Ochtendvreugde lang voorbij, de middag was opwindend. De avond kalm soms verdrietig, het nachtelijk duister zal ons omsluiten, o mens, wat ben je nietig.…

in het harde daglicht leerde jij al vroeg dat je nooit genoeg tegen schijn beschut zou zijn om vrijuit van jezelf te geven te kwetsbaar door de helse pijn vocht jij fel voor overleven almaar dikker werd de huid met een scherp uitstaand verweer steeds meer wereld buitengesloten ingehouden de zuivere tranen slechts nog dan vergoten…

Ik lees je ogen en zie het verdriet. Ik zie het verdriet en ik voel je pijn. Ik voel je pijn en machteloosheid, uit machteloosheid weet ik niet wat te zeggen Ik weet niet wat te zeggen op dit moment. Dit moment ben jij eenzaam en ik kijk toe. Ik kijk toe hoe jij je zelf afsluit voor mij. Afgesloten of niet ik reik je mijn hand, ik reik je mijn…

Het wordt tijd om kerstkaarten te schrijven ook al gaat dat met een dubbel gevoel de maand waarin mijn zus en broer stierven tweede kerstdag, oudejaarsdag, je weet wat ik bedoel Een maand van feesten, maar ook herdenken van hen die we achter elkaar verloren dagen die elke jaar terug zullen komen maar ook denken aan Hem die werd geboren Hij…

Dit is weer zo’n avond Dat mijn gedachten Teruggaan naar toen Het kwam door de vraag Argeloos gesteld wat doe jij op de tweede kerstdag Ineens kwam alles terug Ik dacht aan jou Tiny We hadden afgesproken Dat jij die dag bij mij zou komen eten Samen met Joop Ik had allerlei lekkers in de oven En de tafel gedekt Op de klok kijkend…

Mijn liefste Jij gaat nu slapen Ver van mij In een fluister schud ik Jouw kussen op Weef er dromen in Kus liefde op de slaaprimpeltjes Van je wangen Trek het dekbed in warmte Over je heen Met mijn armen vol van passie Streel ik de hartstocht Van mijn zijn Mee met alle verlangende dromen Laat ze jou warm houden Tot wij weer samen zijn…

het leven is als een wolk hij drijft voorbij en aan het eind regent hij leeg…

Ik moet weer gaan lachen Dat wordt er gezegd Niet steeds blijven zeuren Pas dan ben je echt De mens die we kennen Een vrolijk gezicht We weten je kan het Dus schrijf een gedicht Schuif problemen naar achter Zie de toekomst vol zon Dan gaan we weer verder Waar het ooit eens begon…

De wolvin in haar Gaf kracht en sloeg Beschermend Een warme mantel Om haar koude lichaam De adelaar gaf haar vleugels In spanwijdte en liefde Zij koos de vrijheid Van de horizon Wijl haar schaduw Haviksogen opsloeg Vloog zij sneller dan Het fluisteren van de wind Door de wolken Over de zee En belandde in de golven Van de hartstocht…

Zoveel druppels die gevallen hier en daar tot beken gaan; zoveel tranen die vandaag ook stil verdriet lieten verstaan, maar de avond is gevallen en ook deze dag voorbij, heel de stilte van de uren slaat de weemoed op in `t hart en ik wou zo graag dat vuren van geluk en vreugde branden, dat de vrede in jouw handen iedereen bereiken kon…

De wind heeft mij mijn wil ontnomen, Het water heeft mijn ziel, Het vuur heeft nu mijn mooiste dromen, De aarde bleef stabiel.…

Hij strekte zijn armen naar zijn vrienden Voor de laatste keer Zij keken hem alleen niet aan Dat deed hun veel te zeer Het lot had hem niets gegeven Zo kon hij niet langer leven, de pijn, de kwelling, zo Hopeloos Als de woorden hem omschreven.…

ik laat mijn woorden achterwege geef ze aan onzichtbaarheid en lees boomgaarden vol vruchten, voorzichtig geknipt uit bruin papier en uit jouw poëzie, diep in het glanzen van sneeuwwitte schors in het weten dat, nog anders dan de dag of de nacht, jouw zoekgeraakte bloei zoveel meer mengt met bloesems dan rondgezonden…

Ik lig in een kist zonder wanden het is koud Ik zak weg in het duister en kom nooit meer terug…

wikkel me niet in zijde wanneer de kersenbloesem valt wil ik de streling van elk blad als een tatoeage dragen leg geen kiezels aan mijn voeten laat me waden door water mijn spoor vluchtig vloeiend naar de bron van later…