Alle inzendingen over lichaam

Mijn linker voet stapt: ‘Ik weet het niet’ Mijn rechter voet volgt met: ‘Ik ben het niet’ Mijn linker zwaait: ‘Ik wil het wel’ Mijn rechter zet: ‘Maar ik weet het niet’ Een enkel kraakt: ‘Ik hoop het wel’ Mijn teen antwoordt: ‘Maar toch weer niet’ Mijn kuiten zeggen: ‘We voelen wel’ Mijn dijen kletsen: ‘We zijn het niet’ Links: ‘Nog…

als hij in de spiegel kijkt is zijn hoofd getekend naar de wereld en zijn leven door bergen en dalen kraters en rivieren hij is apetrots omdat het lijkt…

Hier zijn de duigen van een leven, aangetast door vuil en kou; een roes van bloed en spieren, vliezen die als schalen hersens droegen en hun idealen, zijn verdwenen in de grond. Tuig waarin de tocht een liedje fluit; koets van been onder de zoden vastgereden, ooit geledigd en vernietigd door de nacht; ribben klemmen als een deur. Daar…

Het lijf dat mij reeds vele jaren toebehoort, is lang niet altijd de tevredenheid zelve. Harmonie tussen lichaam en geest is doel waarnaar wordt gestreefd, maar vaker niet dan wel gehaald. Baren de ongemakken psychisch leed of is het omgekeerd? De heftig protesterende huid, de darmen die zeer luidruchtig concerteren, het hoofd dat strijdende…

Ik heb een paar rimpels geen wratjes en vlekken heb het soms koud maar hoef mijn lijf nog niet bedekken, geen grijze haren wel 'n blond bosje hooi ben ook niet oud <> van binnen heel mooi goed bij de tijd toch levert m'n hoofd vaak een grote strijd, maar word ik ouder ik blijf wie ik ben dat heb ik mezelf beloofd!…

een seminarist daalt met amos af naar de rust van eeuwenoude doden hij toont terloops wat brosse beenderen waarboven bloemen groeien naar het licht hij haalt een vogel naar voren een tak een christusmonogram een kandelaar met zeven armen zij zullen de ogen zegt de jongen van achttien opslaan in het paradijs jaja mompelt amos…

Ik hou mij de spiegel voor waarin zij schijnt vertel trots dat hij aan diggelen is en toch ben ik de gebroken weerspiegeling…

het water onthaalt in warme bronnen stroomt hun onrust uit diepe porien doorheen de klamme huid van verlaten verlangens onder de koelte van een avondzon badend in eigen vruchtwater waarvan de zuurte schrijnt op hun jukbeen zijn ze gevallen vruchten van hun zucht naar stil nabijzijn omdat ze de herfst in lente willen herschilderen…

kleine uren gluren zonder zicht jij hebt je ogen dicht totdat het licht ze opent zacht tocht schemer door het raam en kondigt aan dat ik moet gaan maar eerst kus ik je wang in het lichtend rood geef jij je bloot en streelt me zacht met nacht en halfduister op de rand van elkaar raken en nog half slapen voelen we de schepper…

Vol afgrijzen zie ik muggen en bromvliegen in en uit mijn oren vliegen. Een kruisspin kijkt toe, haalt zijn schouders op, herstelt het web dat gehavend tussen kin en haarlijn zachtjes heen en weer deint. Mijn mond opent zich. Een vlieg verlegt zijn koers en zweeft elegant de geopende ruimte binnen. Ik slik.…

Niet de vele knopen tellen de afstand noch de mijlen over zee onzichtbare draden worden verweven en hechten aan het tikken van vervlogen tijd daar waar het landen vaste grond geeft in geloof zal het hartenbloed weer stromen, twee handen leggen leven in een omarming van liefde…

Hoor je de wind? Het is het verhaal van de duizend blaadjes en een die dwarrelend in jouw capuchon verdween Zie je de zon? Het is het verhaal van de duizend stralen en een die betoverend op mijn dakraam verscheen Ruik je de suiker? Het is het verhaal van de duizend bieten en een die van de wagen vloog tegen mijn been Voel je de regen…

je sterke lijf is zachter dan ik dacht je vingers vaardig in oneindig strelen nog speelt er ’s morgens na dit zoete delen rondom jouw mond een glimlach van de nacht…

Weer neergeschoten door het verleden Lig ik verlamd met een berg Herinneringen op mijn borst Te zwaar om mij te keren naar het heden Een gapend gat in de rug Eens zal je leren Wat je achter je laat Komt toch weer terug Kou langs de graat Verstilt het hart…

Het is zover, ik ben in de overgang Na eindeloos vruchtbare jaren Barst ik los in vreugdevol gezang De tijd is voorbij van kinderen baren Over die overgang heb ik veel gelezen Opvliegers, dips, en ook humeurigheid Daarvoor zou ik wel moeten vrezen, en er zou wat veranderen in de sexualiteit Maar het kan me allemaal niet deren Weg met tampons…

ik leg mijn hand te luisteren in je zij en fluister jou de vertaling in het oor jouw lippen herschrijven de zinnen op mijn huid ------------------------------------- “Vertaling” © Jan-Clemens Lampe, april 2003…

waarom vlucht je voor de vrouw in jou ontloop je koesterende blikken omdat de heimelijke vragen je op dit moment niet schikken na het jarenlange stikken in verdragen van elkaar complimenten en geschenken hadden slechts een doel ze waren niet voor jou bezit werd je, zijn vrouw geen oog meer voor je eigenheid het kleine leven onder zijn…

Voorlaatste tree gemist tussen waan en werkelijkheid plekt bont paars-blauw Allerlaatste tree gemist kleuren toverbalden een harde tint van liefde naar haat Nooit viel zij meer zeven regenbogen kleuren schimmen in de schaduw grauw ...…

Laat ze naar je kijken Alsof ze beter zijn Laat ze om je lachen Gun ze toch die gein Laat ze nu maar denken Ze denken wat zwart-wit Jij staat daar wel boven Je weet toch hoe het zit? Laat ze je maar meten Je hoeft niet aan die norm Blijf vooral jezelf Jij hebt je eigen vorm…

Ik trek, ik zuig, ik inhaleer, ik stik, ik stik, geen lucht meer, ik draai het rond en geef het vuur, zonder mijn peuk ken ik rust nog duur. Ik trek, ik zuig, ik inhaleer en blaas voel me dwaas zonder rook van de kook ik steek een laatste op rook al het verstand uit mijn kop !…

ik zag je over golven stappend een frisse oceaan je kwam aan land een glimlach vroeg mijn hand ik gaf je strand, een branding om te kussen je rankte hoge benen borsten strakten fier ogen die intussen verder keken dan ik ooit van iemand zag we lachten in verstaan nat dook je in mijn armen om er niet meer uit te gaan je bent mijn…

Lachende ogen een guitige toet een mond vol tanden een bril op mijn snoet tedere lijntjes tekenen gezicht donkerrode haren ietwat opgelicht een prachtig figuur met lange benen té grote voeten schuld van de tenen vijf kilo te zwaar ik kijk mijzelf licht niet alles is waar het is maar een gedicht de rest voor U een vraag en…

Leg jouw hoofd maar op het kussen vlij je lichaam zachtjes neer sluit je ogen voor het duister toe, bemin mij nog een keer Voel mijn warmte met jouw handen raak mij vurig, woest en wild samen smelten in verlangen tot de honger wordt gestild Kus gedachten naar de ochtend houdt de mooie beelden vast proef de eerste zonnestralen wanneer…

Al die vrouwen die zich verkloten Door liposuctie of borstvergroten: Wat moeten die ongelukkig zijn, om zich dik te maken om zo’n stomme lijn! Aan welk ziek brein is dat ontsproten!? © Jan Bontje 2004…

Leg jouw vingers op mijn zinnen leer mij elk woord beminnen wees mijn nachtelijke ogen laat geen lijntje onbewogen stil mijn honger, raak mijn vel bevredig iedere hersencel voel mijn rug en vouw mijn randen bespeel de titel met beide handen even wordt oneffen betast wanneer een teken mij verrast geef jouw vingertoppen zicht raak mij aan…

ik wil met pijn je raken, de diepste passie in je smaken daag maar uit met harde ogen zachtheid is gedogen ik zal je breken zodat je eigen jeugd zich in gevoel kan wreken voor de hardheid die is aangedaan toen ze jou alleen liet staan eindelijk de kern voelen die ongeraakt bleef woelen dan je overgeven aan genot ik laat je…

's Ochtends in de spiegel je gezicht doorbladeren als een tijdschrift, gapend met je mond vol kronen, je haar in coupe spinazie, de toekomst lezen in de lijnen van je hals en dan hardop zeggen: ik ben een lichtwezen, ik ben een engel. --------------------------------- Uit: 'Naastenparade', 2001.…

Kleine donshaartjes onder zonlicht bedolven. De zomeradem laat je lichaam langzaam golven. Een goudroze kleur vraagt of ik je wil strelen en twee zachte glooiingen vragen of ik kom spelen. Een warme schaduw die tussen hen waakt stopt bij een jurk die aarzelend je huid raakt. Zodat er nog zoveel te raden valt en voor mij nog zoveel te wensen…

De schaduw tekent haar als vrouw pastelgrijs in de schemering van een uit de zon gelegen doorgang jong en toch onzeker valt in 't volle licht de schaduw op haar huid ze legt haar lichaam naast haar kleedje bidt de zonnegod om brons dat haar beloofd is zonder vlekken zegt ze rekt zich zo dat licht haar overal kan raken ze tekent…

Wrijvend door mijn wimper Voel ik een traan Kriebelend baan je je een weg Over een ongeschoren huid Wat heb jij voor nut Rest mij de vraag Jij miezerig kleine natte vlek Rustend op mijn wang Nadat je mijn vinger bevochtigd hebt? Ben je één van degenen Die ervoor zorgen dat Rimpels mijn gezicht kleuren gaan?…