Alle inzendingen over ziekte

wie fluistert de dichter weer troostende woorden in als zinnen voortdurend beslaan wie houdt het net vast onder de woorddanser wanneer het ritme weer weg is wie reist mee in het oude hoofd waar de chaos steeds meer toeslaat woorden almaar dunner worden tot de zin ontbreekt…

Wanneer is het moment dat jij mij niet kent? of bestaat die niet en is het al lang verloren Wordt het tijd dat ik jou niet meer ken? of waar heb ik dit nog onthouden Is dit nu de echt de dag? of te vroeg, en te laat Wanneer afscheid? als je er nog bent Welke afstand? geen herinnering Ben ik op tijd? of gepasseerd Och ja, ik was…

plots gaat 't licht uit en val je in een wereld waarvan wij 't bestaan niet kennen zwemmend in onbekendheid jaag je ons angst aan en doen we alles om je weer naar hier te halen daar waar je zo nodig bent en nog lang niet gemist kan worden…

mensen wuiven warmte en zon maar schaduw blijft hangen gevangen in ondoordringbare spinsels van angst en stress tot het mes zal snijden kwaad en goed gaat scheiden er wordt gebeden op het scherp van de snede als salomon zijn oordeel velt in herstel zal het leven weer toekomst zonder schaduw kunnen geven…

Ze staan er De mannen Jasje dasje voor mijn deur De stemmen Beamen het Je bent een hond Alles klopt De zenders Spionnen Ik zie hen Ik tel af Mijn laatste peuk En neem de sprong…

ik zit met een brok van verdriet en onmacht in mijn keel... sinds die ene dag viel alles in duigen het leven werd plotsklaps anders, onvoorspelbaar... toch geniet ik bewuster van de mooie momenten... want ik besef, ze kunnen ieder moment weer verdwijnen als sneeuw voor de zon... die momenten zijn soms zo pijnlijk mooi die mogen…

ze pakte mijn hand en trok me mee haar wereld in van kakelbonte bomen op wit gespoten gras haar ogen flonkerden toen ze het verlichte huisje zag ze wist van Jozef en Maria en het kind dat in zijn kribbe lag maar niet dat ze mijn moeder was…

ze blijven bij elkaar door het huis dat onverkoopbaar is ze slapen in twee kamers de kinderen hebben nu toch zelf een eigen thuis ze hopen allebei op het einde van de crisis dan zullen ze eindelijk vrij zijn de schok van kanker lost geschillen op door de naderende dood…

Vroeger kende ik er elk plekje van, liep ik achteloos door een lieflijk landschap, besteeg ik met twee vingers in mijn neus die ene trap, slechts vijftien treden, was ik vaak in drie tellen boven en als een steenbok nog sneller beneden. Bij toverslag verandert mijn heupkopnecrose nu mijn huis in een verraderlijke bergreus met een ijzige wand…

Jij vijand als ook vriend die mijn tijd helpt doden. Het vullen van niets, ook al is het met pijn - beter dan niets zondermeer. Jij vriend die ook mijn vijand is; ik ken je zo goed. Jij pijn, die me vergezelt in mijn hoofd, mijn hart, mijn hele zijn. Je kent me door en door en in de nacht zie ik je - al is het in een glimp - opdoemen…

Nu men de moslimwoning aan gaat passen, een schuifdeurscheiding tussen vrouw en man, met ook een extra kraan als `t effen kan, om na gebruik van het toilet de kont wassen. Dit is beslist verrijking van culturen, met deze schoon gewassen halalburen.…

Als ik kon… Je zou genezen De pijn zou je verlaten Het leven nam een andere beslissing Jong met een mes in je buik De nachten brengen geen rust Elke dag Een strijd in je hoofd De waarom vraag is al veel gesteld Toch blijf je stralen Zorg voor man en zoon Je gezin, het hoogste goed Bewondering voor je doorgaan Een vechtster pur sang…

Wanneer het in Het hoofd altijd Vandaag is, en er Geen gisteren meer bestaat En morgen al lang uit Het zicht is verdwenen - De mist slechts Bij tijd en wijle Op wil trekken En de mens, hoewel Slechts even dan, een Glimp opvangt van Wie hij was of misschien Nog steeds wel is - Wanneer zelfs die ene Naam die uitsluitend…

de ontluistering ,door zijn kapotte darmen, laat hem schreeuwen als vloeibare ontlasting door zijn broekspijpen druipt de verstarrende schaamte lijkt onverdraaglijk als hij de benodigde stappen zet tot aan de voordeur trillend draait hij de sleutel om…

ik zie de vogels gaan zacht ruisen hun vleugels rust en vertrouwen een enkeling lijkt even stil te blijven staan om daarna te duiken in volle snelheid kwaadaardig te fluiten het is met jou gedaan nog sta ik met lege handen wieken zij in vlucht voorbij…

is mijn geweten gesust als ik berust het toeval accepteer ook al maakt dat mijn leven kapot het lot dat mij is beschoren ontkent de vrije wil in het bestaan om een eigen weg te gaan toch zal ik strijden lot en toeval zijn niet te benijden voor hun nederlagen ga ik mijn leven wagen…

Een constant heden En Alzheimer die Hem stevig in Zijn greep heeft Dus is het voor Hem altijd vandaag, Is er geen morgen Of middag, alleen Vandaag. En is het Voortaan altijd Nu. Met soms een echo Nog uit een ver verleden…

Voorzichtig schuifelend de eens zo stoere kapitein altijd de koers bepalend drijft hij nu stuurloos rond zijn geest verdwaald…

traag gaan gedachten voorbij in beelden die troosten handen warmen geven vertrouwen maar maken niet blij de aanval frontaal in het geniep kankerden cellen fataal nog zwaait het mes zonder te snijden de wond is te vers de hemel is hoofdprijs aarde wordt strijden met lijden als troost…

In een machteloze Poging om onder Dwangopname uit te komen Was ze doorgedraaid - In haar slechtste dromen Had ze haar eigen Werkelijkheid geschapen En de echte werkelijkheid Verdraaid…

Mijn hart doorwond Mijn ziel doorboord Verhef ik me Boven ' t maaiveld Van mijn leven En zie ik Dat ik leef nog - Hoewel 'k zo vaak Al gestorven was…

Angstige nachten, angstige dagen Angstige gedachten, angstige vragen Bang om het te hebben bang om het te zijn Nestelt het beest zich in lagen ligt het embryo in een ei In mijn buik ligt te slapen verhard de kalklaag heen om mij Opgerold en heel diep slapend haast vertederend en lief Zal ik het moeten dragen pijnlijk wreed voelen knagen…

ik heb pijn en ik weet niet wat ik moet doen ja, ik moet iets, maar wat, zeg mij, zeg ! in hemelsnaam, zou je haast zeggen maar niks meer…

ik val weer diep, recht in die donkere afgrond mijn laatste hoop op beterschap werd mij gisteren ontnomen, in één seconde, in één zin, een klap recht in mijn gezicht het beeld van mijn toekomst niet bepaald rooskleurig is dit voortaan mijn leven? hoe moet ik hiermee omgaan? het blijven lachen en doorgaan kost me meer en meer…

alles is zinloos mijn reuk een geur en de gebruikelijke rituelen mijn hoofd gescheiden van mijn hart op drift onder een betrokken hemel prik gerust in mijn vinger het zal me niet deren zoals ook pijn zijn doel voorbijschiet in een leeg hart alles is zinloos dromen in zwart/wit trekken zonder ondertitels aan mij voorbij…

In de geest, van mensen om mij heen kruipen giftige slangen en in het hart, proberen giftige spinnen te heersen maar in mijn hoofd kruipen al jaren meelwormen; het kronkelt... maar zij zijn: voedsel voor vogels, die daarvan gaan fluiten: als een nachtegaal alleen kan!…

Ik heb geheel geen honger, mens foeterde ’t tenger meisje agressief Ik voel mij fijn met een lege pens en nee, nu ben ik eens niet zo lief Ik heb vanavond toch al gegeten je mag ‘t mijn vriend ook vragen Ik heb enkele broodjes opgegeten daar hij alsmaar door bleef zagen Ik heb thuis iets gegeten vriendje wilde ze haar geliefde wijsmaken…

De vrouw ligt op de bank en zegt: ik ken dit niet weet niet wat me overkomt kon toch altijd alles zelf ging toch iedere dag naar buiten Kijkt hulpeloos om zich heen ogen leeg dan weer helder Ik ben blij je te zien mijn broer - mijn zoon - broer hoe zit het ook alweer Ja, mijn zoon, mijn zoon Ik houd zoveel van je…

zie je ogen afscheid nemen van de werkelijkheid zij zoeken schaduw voor even weg uit de hitte van de strijd voorbij de scherpe contrasten die al verwonden in gedachten ondanks het gestook van de felle stemmen in je hoofd om te blijven loop je langzaam naar je eigen vertrekken jij bent de baas en niet die gekken…

Met winst omgaan Kan ik niet - Ik ben er te Bescheiden voor Met verlies omgaan Kan ik niet - Daar ben ik Te bozig voor Met het leven Omgaan kan ik niet - Ik ben er te Angstig voor…