Alle inzendingen over Erik

ik wist van de zee niet meer dan de golfjes op het strand maar ik kuste mijn moeder en verliet het vaste land waar de zee zich bewoog daar ging ik heen en weer en we aten spaghetti of we aten spaghetti en vervloekten Scarlettie* en de haven van Venetië nog meer in San Pedro zijn de nachten warmer dan aan boord op de vraag naar wat liefde…

hoe je keek, en hoe je aan kwam dreutelen in die vette jas grijzig vuil als de stoep ik merkte een walging geen medelij verdomme, ik ben geen goed mens had ik maar een God voor berusting maar mijn God is geld vraag het die zwerver ‘ober een appelpunt voor mij met extra slagroom!’…

armoede is een slechte adem een versleten loper op de steile trap waar een lucht hangt uit vreemde keukens om daar boven te wachten een koude stille kamer in niets dan eenzaamheid rijkdom is gelijkvloers hoogpolig tapijt vol blote kindervoetjes de geur van vers brood en giechelgrapjes uit de warme keuken daar waar zoete kusjes…

wie doodde de dominee wie heeft dat nou gedaan wie laat daar op zijn vlucht de tuindeur open staan en wij eenmaal binnen zien het lichaam op de grond in een verwrongen houding de laatste zucht nog uit zijn mond zo’n lijk in de suite dat is vreemd gezicht ten midden van het zilver in glinsterend maanlicht dan moet je niet treuzelen…

met de nevel kwam de twijfel die werd langzaam verdreven door verlangen naar de natuur en het samenzijn zo stil was het die ochtend dat de twee jonge mensen nauwelijks spraken tijdens het verlaten van de stad daar in een wagenspoor liep hij links en zij rechts lachend door de bladeren maar op het jagerspad dicht onder het lover vonden…

een oude man gaat niet werken die laat je met rust op zijn kamer met zijn zwijgen en verleden zijn potje pruttel op een petroleum pitje praatje pot bij van Vleutels Petroleum Handel voorbij Smit Paardenslager met een tasje zwartvlees en weer naar boven via het stoffige trappenhuis zo’n oude baas zal dan ook sterven, ongeschoren als…

vanwaar ik zit, met uitzicht op klei zie ik een vergeeld dekbed uit het raam van de weduwe dan weiger ik te bewegen om slechts te kijken naar haar over de akkers vol spruiten nadert uit het westen, wind en regen zij haalt de waslijn leeg en ik zwijg voor eeuwig morgen zal mijn bezoek zijn mijn pak hangt klaar ik weet wat te zeggen over…

toen jij vaker glimlachte ‘overwerk schatje’ en ik alsmaar alleen ‘nog een glaasje dan’ rook ik na avonden Beaujolais toch een gedachte in de opgewarmde spruiten lucht een inval als een duivel uit de haard; zou er toch een ander zijn? de plotselinge afkeer van je grote witte onderbroeken, de voorliefde voor de te dure after shave je opgewektheid…

of mijn armen waren te kort of het klapraam zat te hoog in ieder geval moest er een krukje komen dat echter wegschoof zodra ik erop ging staan waardoor mijn lichaam tegen de glazen pui viel dat door de zwakke sponningslatten mee gaf en samen met mij dertien hoog naar beneden kwam dit moet stoppen ik ben superman niet, bedenk ik mij tien…

er schuifelt een wolf door de stad dicht langs de huizen, laat door de straten voorbij Blokker en C&A waar de rolluiken zijn neergelaten een wolf vanachter de heuvels uit een Pools woud snuffelt nu door de Nieuwstraat langs slagerij van Hout ik vind het niet zo vreemd dat heb je met een koudegolf daar krijg je sneeuw en hagel van en af…

mijn huis was mijn kasteel ik had van alles wat en van alles veel er liepen pauwen op mijn land Monet’s tuin hing aan de wand een chippendale glom in de salon een druivenrank klom langs het balkon sprankelend zonlicht in zuiver kristal een staand horloge klonk in de hal mijn huis stond open voor vertier vrienden sliepen op zuiver kasjmier…

dapper dringt een zonnestraaltje zich door het vuilgrijze venster glijdt dan langs proppen papier, een overvolle asbak en lege flessen bier de ouwe dichter die nu grommend ontwaakt, vloekt ‘verdomme’ terwijl zonlicht op zijn monitor het lezen bijna onmogelijk maakt ‘de ratten’ hijgt hij zwaar en diep als uit een put, dan typt zijn nicotine…

ik zei nog ik ben geen soldaat ik ben boer, kijk mijn handen zijn niet om een wapen vast te houden maar op een doodsveld waar de wind woei als op het kerkhof verdween ik in de kleigrond jaren later kwam een boer met zijn ploeg en verscheen er eindelijk lentelicht op mijn beenderen…

liefste je bent liever als je lacht je bent veel mooier dan ik dacht en ik, zit hier maar foto te staren zo ben je dichterbij en dwaalt er weer een uur voorbij liefste er zijn nachten van duisternis met een hoofd vol wildernis waarin de tijd in traagheid fluistert zie de sterren urenlang glinsterend op je wang liefste er zwemmen…

ach vadertje, vadertje tijd dat u juist nu, door donder in nachtelijk ontij het oudje komt halen al dagenlang ligt zij op zolder haar droge hoest hangt aan de balken als uien ach vadertje hoort u hoe zij lijdt en ziet u hoe moeke schreit achter jast zij de piepers in tranen nu kom vader, ik zal u voorgaan het is een hele klim maar…

we hebben een keuken gewonnen! nou ja mama, zij zag direct wie het was zij belde op en zei; ‘ het is Julio Iglesias’ niet veel later stonden er vrachtwagens voor de deur, met de kastjes Type Landhuis-style in vanille kleur compleet met inductieplaat en combimagnetron, een Amerikaanse koelkast die nog maar net naar binnen kon toen moest…

Leentje ons kind had rode rozen gekozen gebonden met wit/goud lint toen rende zij, zo snel als zij kon naar het marmeren steentje in de zon…

jij bent het hè duivel? die een moedertje zo laat wenen haar schouders zo laat schokken in troosteloos verdriet jij bent het die in elke straat en in elke kantine van zich laat spreken en zelfs angstige kinderen weten ervan jij die elk orgaan kan vinden om te vergiftigen met je stuitende adem jij bent het hè duivel? jij bent het altijd…

vader ging uit zonder jas ik riep nog na hoe koud het was maar hij ging weg in korte mouwen in zijn mooiste hemd, de marineblauwe en de wind woei en de vliet bevroor eerder dan het jaar daarvoor de hoest kwam en liet hem niet alleen hing droog en koortsig om hem heen hing aan de balken van ons huis om zijn nek als een lodenkruis en de…

moeder dronk dagen jenever keek naar de kinderen niet om spuwde haar gal en haar lever dronk dan het gif uit een kom Leentje verzorgde de kleintjes maar zij was zelf nog een kind van de kurken maakte ze treintjes van ouwe kranten een lint en op een avond heeft zij het gedaan voor de kleintjes in hongersnood is zij met een man mee gegaan…

hoe jij nu praat, over ons beiden en een samen-zijn zonder doel hoe ik dan zwijg en in het stil zijn de toekomst vervaagt en gevoel dat was het dan de koffer in de gang een laatste groet, het gaat je goed kusje op je wang wat weegt verdriet? is het zwaarder dan geluk? ik heb geen idee soms geef je echt om iemand en sjouw je de koffer…

waarom schuil je achter een masker je ogen glinsteren van verlangen en genot je kunt je gevoelens niet verbergen naast mij, tot het ochtend wordt waarom zwijg je onder dit masker je mond om te kussen zo zacht waarom zou je mijn lippen onthouden ze zijn de jouwe mijn liefste, deze nacht wat draag je onder je mantel is het een hart van marmer…

er zwaait een tuinhek open door de wind een vergeten grendeltje voor een verdwenen kind dan mompelt een oudje o lieve heer en slaat weemoedig haar ogen neer er klinkt geen lach geen schoentjes op het grint het is slechts het tuinhek dat zwaait door de wind…

in een verschrikkelijk ogenblik op een onheilspellend uur sloeg ik - blind van woede- de Friese staartklok van de muur daarna veegde ik resoluut met mijn linker mouw - in een vloeiende beweging- de antieke pendule van de schouw nu lig ik gebonden op een bed mij onnoemelijk te vervelen soms opent een wrede zuster het raam als een beiaardier…

weet jij het gras waar wij lagen als twee snoepjes in de zon plakkerig waren de dagen als de vergeten bonbon die in rood/geel papier vol chocola en likeur-aardbei geplet zorgde voor plezier tussen jou, tussen mij weet je de kusjes van de dag weet je de streling op je been weet je het lachen om de lach weet je de zon die toen nog scheen…

o, mijn herfstkind nu ik je kraaiend vind in een bed van goud gevallen blad voor een verloren zomer strooi jij spinnetjes uit je blonde haar en ieder afscheid is er een voor altijd onze liefde is een zwaluw over de Sahara en elke streling is een herinnering in een schaduw naar meer en meer en meer mijn lief dan stort de waanzin…

er is een jongen weg het dorp is in rouw voor die jongen met zijn auto eens vielen jongens uit een boom of van een polsstok in de sloot nu vinden wij jongens heel vroeg langs de kant van de weg en zijn ze altijd dood…

en elke ochtend ontwaar ik haar in de sluimer van een steeg daar verzucht zij in armoedigheid hoe zij neerwaarts zeeg "och moedertje moedertje", fluister ik "zo naakt op vuile voeten geef deze strijd toch op om uw lief Heertje te begroeten." dan glinsteren haar ogen richt zij zich moeizaam op haar gekrijs verscheurt de stilte…

net als je bedenkt dat het wellicht de takken van de hazelaar zijn die tegen het vensterglas zwiepen blijkt het toch weer Fritz te zijn die krast met zijn zegelring “verdomme Fritz jij weer! wat wil je toch van me?” maar Fritz zwijgt zoals altijd en tuurt net lang genoeg om de nachten te doen veranderen in koortsige visioenen net als…

ik haat de werkman de man die elke ochtend uit werken gaat zijn eerlijke handen werken laat met zijn zuurverdiende centjes zijn aardappelprak en een teevee die altijd aanstaat ik haat de werkman met zijn stof en werkschoen met zijn “niet lullen maar doen” ik haat de werkman met zijn puberzoon en labrador zijn wijfie en ‘daar doe je…