Netgedichten

netgedicht (nr. 12.517):

Herfstkind

o, mijn herfstkind
nu ik je kraaiend vind
in een bed van goud gevallen blad
voor een verloren zomer
strooi jij spinnetjes uit
je blonde haar

en ieder afscheid
is er een voor altijd
onze liefde is een zwaluw
over de Sahara
en elke streling
is een herinnering
in een schaduw naar meer
en meer en meer
mijn lief

dan stort de waanzin zich
in een kolk van eenzaamheid
vol marmeren wolken van
razernij, waarin de koude wijzers
ijzig sluipen naar het uur jij