Alle inzendingen over Ferdinand Erfmann

Even uit de sleur: op zondag twee Jehova's vloekend voor mijn deur…

Mijn moeder loopt voorbij. Schimmig, zo maar is zij daar. Kordaat en rank op de been schrijdt zij in opgewektheid langs me heen en glimlacht met ogen grijs van de staar. Mijn moeder ziet me niet. Passé de tijd om duistere pijnpunten uit te praten, het heden voor het verleden te laten onder het mom van de verdraagzaamheid. Met zwijgzaam alle…

Op hoge hakken trotseert een meisje blikken, hoofd in de wolken…

Achter het bureau voel ik met mijn hand, geklemd tussen tafelrand en borstkas, mijn bonkend hart dat het wint van verstand en mij doet zwemmen in een zoete plas van gelukzaligheid. Wat eertijds was dat mij ontbrak en gans verkrampt het land doorkruisen deed, kwam vanzelf en alras ook de vraag naar het waarom en 't verband. Heb ik gevonden…

Een rododendron doet mij verbluft het licht zien, oogverblindend paars…

Je zegt dat ik verliefder ben op jou dan jij op mij, maar pakte wel mijn hand, terwijl we keken naar veel trammelant om niets en ik dacht in termen van trouw… Liefde is er of ze is er niet, hoor ik uit jouw mond, die mij vluchtig kuste, waarbij jouw rechter hand op mijn middel rustte in een door en door romantisch decor. "Of we nog naar…

Het troebele water waarin ik baad leidt tot ‘t onvermogen van mijn geheugen om op te vissen de infame leugen die vriendschap thans tooit met een doodsgewaad. Nog steeds hap ik naar lucht met volle teugen, maar afgelegd loop ik stil over straat met een gemoed dat is gekrenkt, geschaad door wijze woorden die niet willen deugen. Dat de tijd…

Een plons in de sloot: Portugese hondenpup doet zijn naam eer aan…

Knetter de knetter zit ik in de achtertuin lekker in de wind…

De diepe gronden van onze liefde verbonden haar en mij tot in de dood, dacht ik, tot zij mij plots overbriefde geraakt te zijn door ijzer en oud lood. Opnieuw beginnen als het haar bliefte, was wat mij in wanhoop te binnenschoot. want de pijl die mijn hart zo doorkliefde, deed mij haar zien als kostbaarste kleinood. Hoe trefzeker het allemaal…

Een leegte zo leeg als leegte kan voelen in niets gelijkend op de barste woestijn teistert mijn zwaar getormenteerde brein en doet mij dorstig in mijn bed woelen. Met droge keel schreeuwt zich een schor refrein van een klaaglied met vergeefse doelen raspend naar buiten, niet weg te spoelen met de beste rode of witte wijn. Steek ik niet onder…

Het heilige vuur nog nooit zo ver weggeweest en toch ontvlambaar…

De zon van de liefde beschijnt het duin, waar wij de platgetreden paden mijden en van lichaam maar niet van geest gescheiden verliefd de weg vinden van kruin tot kruin. Heerste het koudste van de jaargetijden kil over deze woeste doornentuin, met de Zomer is het dat ik hier struin, terwijl fietsers schel bellend langs ons rijden. Verschrikt…

In een loungeset met Champagne op tafel de crisis voorbij…

Schip doemt op uit mist, fluisterstil verder varend neem je me op touw…

Een regengordijn schermt het Rijn-Schiekanaal af van zelfreflectie…

De lucht breekt open het kanaal glimlacht naar mij de opklaring staat…

In het Katseveer ligt een kreeft op een bedje met uitzicht op zee…

Een blauwe reiger zorgt met zijn raspende schreeuw voor koude rilling…

Omgeslagen weer bubbeltjesregen plenst neer zeker de zondvloed…

Een Hollands elftal waande zich al kampioen hoogmoed van een leeuw…

Met smachtende blik verleidt mij godslasterlijk een vrouw in boerka…

De zwerfkat spint luid op de badjas van mijn vrouw subliem overspel…

Vervlogen de tijd dat men kampioen werd zonder puissant in rijkdom te baden. Het waren geen loze woorden maar daden, desnoods op een kapotte voetbalschoen, waarmee "onze jongens" een zege zochten en streden met passie en bezieling voor niets minder dan een overwinning, vurig als leeuwen voor eer en roem vochten. Nu lopen er zeer verwende…

Onze waterhond vindt wedstrijd slaapverwekkend, Portugal wint toch! (Portugese waterhond valt bij EK Nederland-Portugal, 54ste minuut, stand 1-1, in slaap...)…

De gloed in je gezicht geeft licht aan mijn bestaan, ik zie mezelf weer in het raam en kies voorgoed voor afscheid van de eenzaamheid. De warmte van je lichaam koestert ieder uur mijn vuur om vooral door te gaan, waar stoppen verliezen betekent en verliezen eindigheid. De kilte van de kanker kan niet meer afbreken wat in liefde is opgebouwd…

Een dood punt in mijn leven. De kanker diep in mij ondergraaft wilskracht, weet niet meer welke weg in of over te slaan. De tijd tikt harteloos door. Onbestemd kijk ik uit het raam, het Alhambra op mijn schutting trekt mij in een wormgat, heilzaam Andalusië tastbaar nabij. In mijn geest hoor ik een fontein. Het Generalife fluistert mij…

Lange blonde haar is absoluut niet van mij maar van wie dan wel?…

Een vroege vogel maakt metamorfose door als krantenjongen…

De reiger zit blij bij de goudvissenvijver de buit is binnen…