Alle inzendingen over Vincent van Gogh

uit piëteit voor Vincent heb ik in St.Remy een strooien hoedje gekocht en opgezet dagdroomde ik bij de fontein op een schaduwrijk plekje onder de platanen... het provencaalse zonnetje deed de rest en wiegde mij langzaam weg van de werkelijkheid tot ik wreed gewekt werd door de tijd van vandaag…

Rood op rood Theo nagenoeg dronken wij ons bloed uit broederliefde zo wij dat deden van de Heer dit is het allerlaatste avondmaal bijkans een afscheidskus -na sterven jouw echo jouw gehele sterke rechtervoet niet griefde waarop alles steunde keer op keer een verbintenis die ik je nu betaal met mijn te vroeg ontzielde linker het rijmt…

Er wordt nog steeds beweerd alleen 'De rode wijngaard' in mijn leven heb gesleten kort uit de bocht… wat weet men van mijn tekeningen meer dan twintig zijn ervan verkocht? wat weet men van verzoeken? die ik in dank ontvangen mocht hoogstwaarschijnlijk het begin van langs mijn neus weg: acceptatie voor mij zijn schilderijen evenzo…

Maar nu het aan Van Gogh is toegewezen Wordt het toch hoog geprijsd en hoog geprezen.…

Zijn uitzicht op winst werd echter ruw verstoord hemelwaarts sprintte Van Gogh onvoorzien veel kwieker.…

Ik had gedacht dat ik hem niet zou mogen, De dader van de aanslag op Van Gogh, Maar zo te zien leek het een aardig joch Zo zonder zo'n zwart balkje voor zijn ogen. En dat je zoiets zomaar uit mag zenden Noemt men van nu af aan het balkenende.…

Met het turfstof nog in Mijn oren, het veen Dat al mijn gedachten doorleeft, Dat mij raakt tot in het diepst Van mijn wezen - Zie ik jou, kind van het zand, Met je handen de aardappels Rooien, zie ik je gezicht In aarden tinten Voor altijd geschilderd In mijn hart…

In mijn binnenst stampen beesten Samen met het ontluisterd licht Ik heb mezelf van nog geen ding bevrijd Ik zie het verre water blinken Het gras gloeit op dooft uit is donker Er is geen einde en geen begin aan deze nacht O hand schrijf door totdat de vingers zijn verbrand Ik heb geen lichaam en geen zwaarte meer Ik wou zo rustig zijn en…

Goh goh Van Gogh Zo(on) gelovig(en) Zo geleden Zo (ge)ziek(t) Zo gewerkt Zo gevoelig Zo gefrustreerd Zo geschilderd Zo goed bevallen? Goh goh Jan Krediet Zo(on) gelovig(en) Zo geleden Zo (ge)ziek(t) Zo gewerkt Zo gevoelig Zo gefrustreerd Zo gedicht Zo goed bevallen?…

Het oor van Van Gogh Daar valt niets over te vertellen Tenzij: Er was veel wind die dag, en de schilder werd er woest van Er was ook veel waanzin die dag en een mes in handbereik en het schilderen lukte niet zo aardig, de verf klonterde en  er vloog een haar van zijn baard  in die prachtige wolkenpartij Tja, dat was voorgoed naar de kloten…

Het rood-oranjeachtig vermiljoen kleurt krachtig Vincent Van Gogh's schilderachtige manier van doen om in felle kleuren post-impressionistisch van zich te doen spreken.…

De kiezels rollen verder, Tijdens de gedachten. Diep verzonken in fantasieën, Over lange kille nachten. Bomen knarsen zachtjes, Door toedoen van de wind, Ineens word ik ingehaald, Door een vrolijk zingend kind. Alleen hier in het park vandaag, Weet je wat het is? Ik zou je graag vertellen, Hoeveel ik je nu mis...…

Mijn liefste is mooier, Dan het vallen der nacht, Schoner dan het ochtendgloren, Waar men met smart op wacht. Heerlijk als de zomer, Van binnen word ik zacht, O mijn lief, was ik maar bij je, In deze koude, kille nacht. Je lichaam tegen het mijne, Een lach, een blik, een zoen, O mijn lief het zijn de kleine, Kleine dingen die het doen…

neem mij mee, riep ik maar geen schip kwam voor mij links & rechts werd men opgestraald, maar geen schip kwam voor mij de liefde werd bedreven met struise dames op ongekende hoogtes, maar geen schip kwam voor mij gefaseerd, gemuteerd & verbouwereerd keerde men weer terug op aarde, met een duidelijk waarneembare blijere blik in de ogen…

ik hou zo van machines, zegt ze, van die grote bouwmachines maar het mooist vind ik de klokken waarop de schafttijd aangegeven staat dat al die mannen dan op opgelegde tijden hun werk ter zijde schuiven naar koffie en hun boterhammen grijpen en in volle gelukzaligheid gaan zitten wachten tot zij weer verder mogen, na nog een laatste sjekkie…

de warme glans van je gezicht weerkaatste in het avondlicht - hoog van kleur en transparant het oog wil ook wat, zei je. ik ben al bijna bij je. kijk me nu eens lekker dansen in die ronding van je hand ------------------------------- uit: 'Zoekmachines', 2002.…

Voorzichtig toch, voorzichtig met die subtiel weergegeven woorden. Ze zijn om vederlicht te minnekozen, meer dan dat die doelgerichte zinnen dat zijn; die zijn veeleer voor zwaar vorzen in afgelegen stegen, waar de schaduw steevast denken doet aan onooglijke geesten, en bijdehante gedachten als lompe lettertypes verzwegen te wachten…

'We weten wie je bent.' Huh? Zwarte krul als monocle omringt rond oog. Trein valt langzaam stil. Vrouw - vrouw? - stapt op, verdwijnt. Weg. Twee rode stippen -twee!- zweven duister van ruimte in. Trein aarzelt - wat nu te doen? Zet zich naar vreemd signaal weer in beweging. Ze weten wie ik ben. --------------------…

Zacht water, rietkraagbehager, vissenkomvuller, voortdurende kabbelaar bij zwoel namiddagwandelen: zonvanger in avondrood, luchtbellendrager. Nooit iemand zo mooi dood gezien als zwevend in jou. Begeleider van gewijd leven, wijdverbreide aarde-omhuller, dorstlesser van de bovenste plank, oceaanstomer-medium. Wolkenvormer, regenpak- bestormer…

toen de wolken waren opgetrokken het gebonk van bouwen enkel nog vaag naklonk aan het einde van de toegestroomde mensenschaar werd het zichtbaar - hemelhoog het is een boom, riep er een, en inderdaad, het was een boom, het is een huis, vond een ander, en ook dat was waar het was zelfs zonneklaar dat het een winkel was, een reiskantoor…

toen ik door het sluiten van de ramen de wereld buitensloot, wie hoorde toen het radeloze tikken van allerlei insecten, wie het snakken van de bladergroene kamerplanten naar meer, naar overdaad, wie het muzikale zoemen en weer afslaan van de oude koelkast, waarin kaas en eieren in bedden sla ten onder gingen? ik vraag u hier: wie was…

geef mij de tijd van a naar b te gaan, laat mij weten hoe de letters werken, laat mij merken dat de a voor aandacht staat, hoe behoedzaam lettertekens ons behandelen zolang wij de l - wederkerende letter van liefde - niet vergeten aan te spreken bij het wandelen door een 2-persoonsalfabet, met als uitzicht op het eindpunt een zeer voldane…

de hunebedbouwers van weleer dekten zich met zware stenen toe ze leviteerden in deze dat het een ware aard had en lieten de wetten der zwaartekracht in de ruime mate links liggen het resultaat hiervan treft men vandaag de dag nog af en toe aan in verschraalde landschappen te Drenthe achteloos achtergelaten als in een uitverkoop: late…

In het heelal is altijd wat te doen. Sterren, planeten razen door elkaar en moeten in banen worden geleid. Melkwegstelsels in kaart gebracht en onderhouden, clusters uiteen gerafeld. Altijd druk, altijd druk. En dan die reizigers, altijd hun geliefdes kwijt, altijd weer. Kosmische stormen trotserend zweven zij die grote ruimte in en vereenzamen…

Zo hier tussen de hoop uiteen gereten levenslopen nog iets aan waarde rest vermindert die met de jaren. Daar is me wat mee rondgezeuld zeg, o la la! Butsen, ontbrekende onderdelen, gehavend materiaal - allemaal verhalen ze van zwaar doorleefd verleden. Pronkstukken van weleer, anoniem verzonken in een vale kwaliteit. O, als zij nu nog…

Polen in het park, halsbandparkieten in een boom erboven, en ik met m'n Tibetaanse terriër, loop langs: kwart Hongaars, kwart Frans, de rest Fries, enkel wat Nederlands machtig Een Engelsman springt van de brug, liefdesverdriet om een Afrikaanse van de overkant. Wat staan ze daar te kijken, die Marokkanen, hij is al geland, er wordt al gebeld…

In het heelal is altijd wat te doen. Sterren planeten razen door elkaar en moeten in banen worden geleid. Melkwegstelsels in kaart gebracht en onderhouden, clusters uiteen- gerafeld. Altijd druk, altijd druk. En dan die reizigers, altijd hun geliefden kwijt, altijd weer. Kosmische stormen trotserend zweven zij die grote ruimte in en vereenzamen…

we smeten je papierwinkel de afvalcontainer in je hele hebben en houwen (aanmaningen, afschriften, herinneringen) vloog als een cluster dartelende vlinders een onbestemde toekomst tegemoet opgetogen bijna dat het zware soms zo licht kan zijn net als die dakpan toen die ik van boven zag komen, in vertraging haast vriendelijk naar me zigzaggend…

Niet bang zijn, niet bang zijn: zelfs onder water gaat het leven door; alleen niet voor ons — een detail dat je maar beter kan vergeten. Nee, dan het grotere en diepere dat ons omringt bij het eeuwige geworstel op het droge; dat zou wel eens de troost van het hoge kunnen zijn. De grond is hard, de lucht is scherp: maar zacht zijn de momenten…

Voel de lauwe midzomerbries Om mijn gespannen kaken Hoor vogels van allerlei pluimage Kwinkeleren dat het een aard heeft - Ik die zie met mijn gevoel, Lees met mijn oren en vingers, Diepgevoelde sensaties Die binnenkomen door mijn neus, Pannenkoek met spek, kaas en appelkaneel Die lonkend op mij wacht, Leef maximaal in het hier en…