Alle inzendingen over Witteman

In stilte heb je afscheid genomen, alleen je ogen hebben gesproken: Wat ze vertelden, zei me genoeg. Nog een leven vol met dromen, met beloften die zijn verbroken. Vriend, je stierf veel te vroeg.…

Nog zie ik je kijken over het bollenland, met je sigaartje en je fiets aan de hand. In de verte hoorde je de golven van de zee, zo stond je, in diepe gedachten verzonken. Een man van weinig woorden maar met 'n lach, een stille man die genoot van elke nieuwe dag. Herinneringen en gevoelens nam je met je mee, van stil geluk en innige blijdschap…

Stilstaande tijd, als water aan mijn voeten, waarin ik me spiegel, mijn leven weer beleef, ontneem me de druk van het eeuwige moeten, zodat ik uiteindelijk weer om mezelf geef. Kalmeer me, breng me tot rust, onthaast me, zodat ik eindelijk weer eens kan relativeren. Dat ik jaren zó kon leven, dat verbaast me, ouder wordend ben ik niet te oud…

Liefde vol passie, intens en zo zuiver, raakt mijn ziel, m'n hart slaat op hol. Ik schreeuw, als een wolf in de nacht. Liefde in alle eenvoud, en ik huiver, ik kijk je aan, kus je en schiet vol. Dat dit zó kan zijn had ik nooit gedacht. Liefde in alle heftigheid, zó eerlijk, blinkt onder de sterren, zon en maan. Als was het van het allerpuurste…

Wie ziet nog liefde als een gouden stroom, die rustig kabbelt door eenieders leven? Die, soms opgemerkt, ons aller harten kust? Wie ziet nog liefde als een gouden droom, die ons, iedere dag weer, wordt gegeven? Vertel me eens, wie is er zich van bewust? Want het is in egoïsme dat we ons verliezen, omdat we veel liever voor onszelf kiezen.…

Ik heb het nooit willen zien of willen geloven, als men zei dat het kaarslicht ooit zou doven. Wie ging nou niet, zoals ik, door met schrijven, omdat je dacht dat het altijd wel zou blijven. We schreven al onze gevoelens van ons af, want er was iemand, wisten we, die erom gaf. Ik sloot mijn ogen bij de easy-listening muziek, bij de gedichten…

Soldaten marcheren door het vreemde land, laten zich door niets of niemand hinderen. Op hun schouders rust slechts een geweer, hebben geen last van wroeging of van spijt. Soldaten marcheren door het hete rulle zand, hun slachtoffers zijn de ouderen en kinderen. Met hun geweten op slot trekken ze van leer, jonge mannen nog, maar tot alles toe…

Ik heb een roos op je graf neer gelegd, één voor elk woord dat niet is gezegd, voor elk woord dat bleef onbesproken. En jij weet vast hoe het nu écht is, dat ik hier bij je sta en je écht mis. Met een hart zo klein en gebroken. Ik heb een roos op je graf neer gelegd, voor het gevoel voor jou, zo oprecht. En dat ene gevoel zal nooit vervagen…

Aftastend loopt ze door de nacht, op zoek naar zoekende zielen, die voor haar vallen als ze lacht, zoals velen al voor haar vielen. Een oude man op het trottoir, zijn oude ogen, ze volgen haar. Een jong hoertje in de stad, dat nooit liefde heeft gehad. Ze trekt de mannen naar zich toe, iets anders deed ze niet in haar leven. Maar haar…

Ik schrijf je naam neer in het zand, vol liefde en een warm kloppend hart. Ik draag mijn liefde mee in mijn hand, en iedere dag is weer een nieuwe start. Het geeft niet wat anderen zeggen, we hoeven hen niets uit te leggen. Ik weet wat ik wil, wat ik wou. En... dat ik voor altijd van je hou.…

Er worden dreigende woorden gesproken, en de wereld huivert, huivert in stilte. Beloftes worden keer op keer gebroken, en de wereld gaat gebukt onder de kilte. Regeringsleiders spreken dreigende taal, zonder een neiging om te zwichten. Wie van hen schrijft een vredesverhaal, waarmee ze al het leed kunnen verlichten? Soldaten doodden allen…

Hier zit ik dan, in gedachten verzonken, ontnuchterd, maar misschien ook dronken. Gelaten wachtend op de dingen die komen. Het zuivere zingen van de vroege vogels maakt plaats voor het fluiten van kogels. Werkelijkheid neemt de plaats in van dromen. Ik zie mensen angstig naar hun God zoeken, ik hoor Hem, op Zijn troon, luid vloeken. Want…

Ik lig tevreden in het gras, mijmerend over al dat ooit was, en nooit meer terug zal komen. Ik sluit mijn ogen, ik blijf wachten tot jij komt, om alles te verzachten. Maar jij laat me wachten en dromen. Dus blijf ik liggen in het gras, mijmerend over al dat ooit was, en nooit meer terug zal komen.…

Het hangt boven je hoofd als een zwaard, het gaat met een soort van gekte gepaard. We doen alsof er niets aan de hand is, alsof niemand bij zijn volle verstand is. Maar spoedig wordt er toe geslagen, vloeit het bloed door de straten. Er komt een einde aan alle dagen, en is de wereld woest en verlaten. Bommen komen vanuit de grijze lucht,…

Langzaam begint het wolkendek te breken, en kruipt de kou naar lente temperaturen. Het was druk, zondag, hier op het strand, massa's mensen drinken koffie op het terras. Om 's avonds George Bush te horen spreken, hij zal persoonlijk de eerste kogel afvuren, sterker nog ... Saddam verjagen uit z'n land. Diens bloed zal stromen door 't groene…

Als grijze wolken zich samenpakken boven de aarde, en de roep om vrede verwordt tot iets zonder waarde, wat betekent dit dan voor ons en voor onze kinderen? Presidenten zullen hun legers laten marcheren, leunen lui achterover alsof ze nooit zullen leren. Want ze laten zich niet door 'het volk' hinderen. Schoten zullen weerklinken door de…

Zo lang heb ik naar de vrede gezocht, Voelde me bedrogen, soms bekocht. En al die oorlogen die bleven duren, Doofden al mijn warme levensvuren. Ik hoorde al die ratelende geweren, En zag leiders die niet wilden leren. Ze bleven eindeloos aan de macht, En regeerden in de donkerste nacht. En wie over vrede zongen, schreven, Hadden, leek het…

Ondeugende ogen die naar me staren, net zo ondeugend als zijn lach. Nog klein en nog jong van jaren, genietend van iedere nieuwe dag. En áán gaat de tv, álles aan de kant. En Geertje zegt: "Opa, hollen met die band"…

Nors zwijgend sta ik aan je graf, ik heb een roos op je steen gelegd. Ik ben stil, stiller dan ik ooit was, want feitelijk is alles al gezegd. Je dood kwam te vroeg en was laf, maar misschien zie ik het verkeerd. Ik zwijg maar ... ik pas, ik word door onzekerheid verteerd. Met mijn whisky in gedachten verzonken, hang ik aan de bar, en wordt…

Er zit nog zand tussen je voeten, van je wandeling over het strand. Géén last van 't eeuwige moeten, er is immers niets aan de hand. Zo ben je door het leven gegaan, ondanks alles met een gulle lach. Géén tijd om stil te blijven staan, maar tóch een mens van de dag. Dit vissersdorp was ooit van jou, hier ademde je, heb je geleefd. De…

Wat valt er te zeggen als je moeder overlijdt, als je laatste ouder wegvalt uit het leven? Geen notie van wat er gebeurt, van de tijd, niets meer te ontvangen, niets meer te geven. Voor vaarwel geen tijd meer, geen gegeven kans, zodat ik nu, alleen, op 'n verlaten toneel dans. Voorbij is de jeugd, alleen de herinnering blijft, die zijn sporen…

Omgeven door een dikke grijze mist ontwaak ik uit ongrijpbare dromen. Waar was ik, wat heb ik gemist, en vanwaar ben ik toch gekomen? Zij die ik kende en me ontvielen, ze staan niet meer om me heen. Ze verwerden tot dolende zielen, en ik bleef hier achter, alleen. Verward door de stilte en drank, staar ik in de leegte van de dag. Mijn…

Een verdronken vlinder op het water, hij drijft voorbij en ik kijk toe. Geen gedachten aan toen, aan later, ik sluit mijn ogen, voel me moe. Ik tel minuten af maar zonder doel, waar ga ik heen en met welke reden? Vandaag geleefd zonder enig gevoel, en blijven hangen in het verleden. En een zanger zingt zijn lied, over liefde, over liefde…

Ik zal de lucht blauw kleuren, het gras groener dan ooit tevoren. Ik zal de zon fel laten schijnen, de nacht minder lang laten zijn. Ik open voor jou alle deuren, ik zal je de vogels laten horen. Verdriet zal ik laten verdwijnen, en geef je een leven zonder pijn. Ik zal altijd naast je staan, je hand vasthouden als je wil. Ik zal je troosten…

Zonnestralen op luid lachend gras, dat zichtbaar meebuigt in de wind. De wereld draait zich om z'n as, buiten hoor ik een spelend kind. De lente nestelt zich in alle rust, het wolkendek, eerst dik, breekt. Het is stil nog hier aan de kust, waar stilte zwijgend de passie preekt. De nacht voorbij nog stil dromen, maar al waakzaam, met ogen…

En luid lachtte het groene gras, toen ik op m'n gemak 'n boekje las. De winter werd de mond gesnoerd toen de zomertijd werd ingevoerd. Blauwe luchten boven het terras, terwijl het maar net 09.00 uur was. Duitsers werden in bussen vervoerd, toen de zomertijd werd ingevoerd. Een toeriste, oud maar nog kras, sleepte koekjes mee in haar tas…

Roerloos water klotst tegen de wal, regenwolken die voorbij drijven. Ik hou me een spiegel voor en zwijg, zoals ik nooit eerder heb gezwegen. De aarde die altijd wel draaien zal, zo zal ik altijd gedichten schrijven. Als ik maar weer inspiratie krijg, zoals ik die vroeger heb gekregen. Door mijn haar jaagt de gure wind, ik kijk heel even…

En de zon scheen op het water, muggen dansten in het avondlicht. Ik dacht aan vroeger, aan later, en genoot van het vergezicht. Misschien wel 'n beetje dronken, dit door drank en door geluk, zat ik naar m'n vrouw te lonken en dacht: 'dit gaat nooit stuk'. Misschien wil ik hiermee zeggen: 'dit geldt niet alleen voor mij'. Liefde laat…

Wat was het dat je liet doen wat je deed, Dat je door die lange duistere tunnel keek? Dat alles, die morgen, zoveel anders leek? Was er niets anders dan slechts jouw leed? Je tijd was bij lange na nog niet verstreken, Toen de dood je in zijn veilige armen nam. En toen die ochtend dan toch de trein kwam, Toen heb je de andere kant opgekeken…

De zanger, verzonken in zijn lied, zingt ons toe: We horen het niet. Want we zijn bang voor wat hij zegt, de waarheid die hij aan onze voeten legt. We zijn blind en doof voor ons falen, we zwijgen liever nog in alle talen. Als koningen, lomp en volgevreten, leunen we achterover en we vergeten. Vergeten de oorlogen en het geweld, de onderdrukking…