Alle inzendingen over ontdooid appelgebak

ik droomde dat ik droomde en in die droom was ik vrijer en blijer dan ooit helemaal los van de aarde elke spanning verwaterd alle ijs ontdooid de zon blonk en klonk zó prachtig geluiden gonsden, glansden hoog woorden, gevoelens vol en krachtig monden in één monoloog ik droomde dat ik ontwaakte maar herinnerde mij mijn droom normaal…

Kwam je tegen in de gang Kuste je voorhoofd Zacht jouw lippen dan mijn mond En voorbij je warme wang Voeld' ik je lichaam Ontdooide winter Danste lente dan haar zang Geurden zoete zomerkleuren Waaiden wervelend de wilde wolken Van woest en stoom naar teer lief loom Verstilde wereld, luwde storm Speelden bladeren nog wat in de herfstzon…

comodovaraan commode modegril honnepon rollebollen kookstel bindingsdrang opwindklok onomstotelijk bewijs waterdicht patrijspoort koorzanger afdankertje kolengruis betonrot sterallures appelgebak paksoi kapsel sojasaus pauzemoment ritme lansen breken belangen delen baanbrekend onderzoek zoekraken raaskallen kiloknallers voortschrijdend…

Blijven kleven aan jouw wimpers Dan bid ik tot de Heer: Geef toch mij haar pijn en wees zo goed Te geven dat ik niet zo machteloos was Als de eenzaamheid je omarmt Als pijn of angst je keel dichtknijpt Weet dan mijn kind, Wat alle harten verwarmt Weet dan, dat moeder je begrijpt Als ooit het verdriet is verstild En jouw bevroren lach ontdooid…

Ontdooide tranen laten sijpelend als regen door zand haar gedachten geankerd aan distelpluis wegdrijven. Gedragen door de vleugels van haar dromenvlucht slaakt ze haar laatste ademzucht. De wereld mag verder verstillen insluimerend onder het deken van zwart satijn...…

gehad toch is mijn kookkunst niet, wat je zegt, je dàt Ik smeer wel eens een boterham en ik zet wel eens koffie ik kook wel eens wat water en zet dan een pot thee het is wel met de billen bloot het valt dan toch niet mee Ach ik bak wel eens wat ik haal zelfs wel eens patat en ik krijg wel eens een kompliment als ik iets héél lekker ontdooid…

Soms, voor even mag de starheid vergruizen; als de volwassenheid door zijn kindertijd wordt ontdooid.…

Er klinken neuriënde melodielijnen als ontdooide winter of herfsttaferelen die met stormen van ooit ook bij hun wellicht nu voorbij zijn. Gedachten kruipen nu heel gestaag ontdooiend omhoog over de stralen die dagelijks de ochtendstond omkransen als nieuwere kansen.…

destijds begaf bleek de weg van de gemaskerde traan Pas als de maan zijn vage licht gloeide pas dàn blonk ineens haar waar gezicht In de duisternis was dat ’t traan vloeide in ‘t reine eenzaam buiten het voetlicht Pas als het straatrumoer gestorven was pas daarna wist zij zich helemaal alleen Ja dàn kwamen eindelijk die tranen pas dan pas ontdooide…

Zijn benen gespierd en bloedmooi Ontdooien zelfs een klomp ijs met spoed Hij rent van het ene vak Naar het andere De machtigste man van dat moment Met zijn fluitje klaar Mooie gespierde bovenarmen Een strak lijf Twee interessante, lieve, volle ogen Regisseren de wedstrijd Een stralende glimlach maakt het compleet Wij zijn meer dan ontdooid…

Kinderen krijgen daar droomde zij van edoch helaas het gelukte hen maar niet Ze werden wanhopig zij plus haar man zouden ze wellicht sterven van verdriet Na jaren toen de hoop opgegeven was groeide haar een zweempje in het hart Hernieuwde hoop klom uit het moeras en in haar ziel ontdooide vlot de smart Een kindje groeide in haar baarmama…

Voor u Wil ik een lied maken zoodra mijn keel Geheel ontdooid is, nu zal ik dit geel Bloemklokkenspel doen spelen.'' Zoo zei hij En schudd' een boompje, toen vielen op Mei De gouden regens. Zelf nam hij er bij, Zacht bij den groenen steel, lichte papaver: Die woei daar nog niet lang tusschen de klaver.…