Alle inzendingen over vreemde woord

Je hebt ze van typistes, pianisten De fiscusaanslag mag er ook wel wezen Voor die op je gezondheid moet men vrezen En af en toe op vreemde cartoonisten Maar wat ik afgelopen vrijdag hoorde Noteer ik niet: te vreselijk voor woorden…

Is koel, maar is niet cool: zijn woorden zijn een slangenbeet. Hij wil ons land van vreemde smetten vrij en staat derhalve vooraan in die rij.…

Ik kende zijn gezicht maar ieder woord van hem was vreemd. Later, thuis, alleen, heb ik gehuild bij de gedachte dat de man en niet de woorden, de zon en niet het licht, en dat hij nooit iets anders is geweest dan een gedicht. -------------------------------------------------- uit: Joost Baars' bundel 'Inwezigheid'…

Ach wat had ik je graag als vriend Maar ik zal je maar vergeten en vergeven Want de pijn die ik mocht voelen Is iets vreemds voor jou. Net als het woord “gevoelens” Elkaar nu niets meer te verwijten Enkel het gebroken glas is wat er overblijft.…

Er hangt wat treurnis over de stad In vreemde cadans Wandelt nu leven Van achter gesnoerde monden Liggen woorden Geruisloos opgeborgen Als in een morgue Zelfs het geritsel van de bladeren Is hier te horen.…

In beelden heb ik leren denken Als woorden mij ontbraken En Nederlands mij voorkwam Als een vreemde taal Is het beeld nooit uit mijn denken verdwenen Zichtbaar als was het tekst op papier - Woorden lossen op in de lucht Als ze zijn uitgesproken Maar beelden blijven bestaan Als waren ze uiting op schrift En staan voor eeuwig In mijn…

Vreemd hoe een mens gevormd kan worden Door het leed uit het verleden. Hoe "onschuldige" pesterijtjes Een wankele basis zijn voor het heden. Een woord kan alles weer boven halen Van die situatie, die niet had mogen zijn. De herinneringen laten me weer verdwalen In die alles verscheurende zielenpijn.…

onder een dalende zon de lucht gespoeld door regen varen mijn woorden naar vreemde oevers in blauwe eenzaamheid de witte vogels de geur van heldere lucht de streling van de wind mijn droom begint…

verborgen achter lijkwades verklaren ze les amants elkaar de liefde intieme vreemden neergestreken op een verstild beeld patina op een oud verhaal niet zomaar een verhaal altijd meer geliefden zonder woorden…

je woorden komen zo vreemd voor ben je niet een deel van mij? ik kan niet geloven wat ik hoor weet je nou wel wat je zei ? je zo te zien doet me verdriet ik troost me: één zo’n mensenleven opgeofferd. Dat is ook een streven maar je kennen? Nee, dat niet…

een vreemd bericht vandaag op het station de woorden uit de omroepinstallatie veroorzaakten paniek en consternatie het ongeloof was groot op het perron geachte reizigers, tot onze spijt vertrekt de trein vandaag exact op tijd…

een vreemd bericht vandaag op het station de woorden uit de omroepinstallatie veroorzaakten paniek en consternatie het ongeloof was groot op het perron geachte reizigers, tot onze spijt vertrekt de trein vandaag exact op tijd…

je woordgebruik is vreemd de diepliggende woorden in een bast van keuvelend bomen wezenloos van afkomst en spruit krenkend in knop die het murmelen van stilte hoorden sinds hij het bestaan in de doofpot stopte van wat in janken wordt geboren…

Liefste waarom wil ik met woorden iets proberen vast te leggen met zinnen die te weinig zeggen in een aantal dichtakkoorden Het wil maar moelijk gaan bezinken dat liefde niet te vangen is dat het een vreemd verlangen is om haar in woorden vast te klinken Hoe kan ik woorden gaan bevrijden die niet bestaan in mijn gedachten Ik dacht slechts…

Selfie is mikken op jezelf of met anderen Oftewel vooral Kicken op ‘mezelvie’: Selfie is: te vinden in de dikke van Dale!…

ook van wie je het niet meer ziet, het nooit meer zult weten hoe het was, uit de resten van plooien en rondingen, het skelet van polsen en enkels, dons en slijmvliezen, woorden en zwijgen, uit alles wat er over is, het gewone, blijft alleen de vreemde zekerheid van dat meisje dat er niet meer is. ----------------------------------…

Later is de gedachte een kristal van mijn droom die begint met druppelende woorden en mijn verlaten ogen zegt dat jouw leegte niet vreemd of ondenkbaar is wanneer je mij weer vraagt waarom ik nog steeds lief heb wie wie niet meer wachten wil op later…

Vreemd is het moment dat mij verlaat en vragend achterlaat met zwijgende schaduwen die hun wachten niet laten wachten en sporen wissen met lege blikken die geen helpende woorden achterlaten zolang ik niet meer weet in wiens schaduw ik ben geworden…

Ik kan `t wel zeggen Maar Houd mijn mond Je moet het kunnen zien In mijn ogen Het signaal van mijn huid Willen voelen Aan de spanning Van mijn spieren Die vreemde warmte In mijn lijf Maar Ik houd woorden Verborgen In het complexe wegennet Naar mijn mond.…

Wat geluk is, Vraag je mij, Geluk, gewoon Geluk, zo onbeschrijflijk Dat het op een vreemde Manier realiteit kan zijn, Zo werkelijk dat ik er Zelfs in kan wonen, Soms ver, soms onbereikbaar, Soms niet meer te achterhalen, Maar alleen nog te vangen In de woorden van dit gedicht…

het ritme van de taal verschilt per kleur zo vervaagt zwarte inkt zienderogen nog voordat woorden uitgesproken en wel zijn neergeschreven vreemd eigenlijk was het niet gemeend of anders bedoeld dan dat het klonk blind het antwoord…

Ben jij de gedachte die mij vraagt wat ik mezelf wens ? Ben jij het geluk dat ik ontdek met mijn schaduw ? Ben jij het wachten dat alles aangenaam maakt ? Of verlies ik wat ik niet meer kan geloven als elk kruis op een vraagteken lijkt dat jij weer betovert met een lach die ik eindeloos beminnen kan ?…

Zomaar vanuit het niets Begon ze tegen me te praten. Ik dacht nog: Wat een gezellig mens Terwijl we daar zo zaten. Al redelijk op leeftijd Vertellend over haar zoon. Die een jaar terug overleed het was zo'n lief persoon. Ook ik vertelde van alles Over de dood van mijn beste vriend Tja het is treurig zei ze, Niemand die dat verdiend.…

Een politicus uit Den Haag drinkt zich vaak een stuk in z'n kraag, hij is een vreemde vent waar niemand echt aan went; maar toch mag iedereen hem graag.…

Een ziel die vreemd gaat terwijl hij eeuwig trouw heeft beloofd.…

Zonder stoelen staan we vervreemd en kijken naar elkaar met de blik van vreemden die elkaar zoeken met verdwaalde herinneringen en veranderende woorden van geluk en eenzaamheid en wensen die op de lege tafels lijken waaraan we zonder dromen nu naar elkaar kijken.…

zij noemde mij krolse kater en ik haar bronstig hert maar een minuut of zeven later lag ik ronkend in haar bed ik werd wakker door gefluister in mijn linker of rechter oor en alhoewel ik zelden luister drong het zachtjes tot mij door deed mijn ogen open zagen wazig haar gezicht het leek zo anders zo verlopen in het zondagmorgenlicht…

Dwars door het hart van de tijdelijke stad smelten aderen in gelopen straten niet gehinderd door bloedstollende vaten baant hij zich een weg door uitgehold hartegat steeds hoger legt hij de innerlijke lat eenzaamheid sijpelt, niets heeft hij in de gaten omhelst met d’ogen zijn omvangrijke zate daarbij vergetend wat hij ooit bezat…

Heel vreemd, het voelt vertrouwd, ik hoop echt dat je me belt, je bent dan wel een klein beetje oud, maar ik zie je als mijn held. Ik weet het, nu even niet, maar ik denk aan je, en ik hoop dat je ziet, onze wederzijdse begeerte..…

Iets geheims gedaan Niet gedaan in slechts een waan Het was een moment wat ik nog nooit had gekend Iets wat ik altijd had gehaat Zag het als een laffe daad Toch is het ook mij gebeurd Mijn geweten nu besmeurd? Logisch dat een ander het zo ziet Toch voelt het voor ons zo niet Het was onvermijdelijk En nu ook onherroepelijk Het zat eraan…