Alle inzendingen over emoties

bij het bereiken van mijn leeftijd hoor ik goddank het fluiten van de vogels nog leve de uitbundigheid van de poëzie mompel ik binnensmonds en daarbij is het koesteren van een mooie dag al winst in het seizoen van de herfst blijft er niets te raden over…

Goedheid, goedheid gelijk een zuster aan mijn zijde, hoe heb ik u verbeid, - die ik niet vrágen dierf, sinds, kommrend om mijn vreemd bestaan, mijn vader stierf, en uw gezoen, o lief, mijn dode liefde zeide... - Maar God zal mij misschien genadig zijn, genoeg voor 't pover horizontje heil dat ik Hem vroeg, en góed, o Goedheid, voor wie, moeizaam…

Met aandacht hebben we onze stoel geplaatst. Twee stoelen. Er was geadverteerd: hier uitzicht op het niets. En inderdaad: blauwogig en breedzwijgend glimpte het ons toe. Niets. We wisten er niks over te zeggen. Voor en om het niets: een hek. Pas op! zegt het hek. Niet passeren, niet proberen aan te raken. Alleen zitten, kijken. Straks breekt…

golven rollen niet meer zoals gisteren, het maanlicht oogt dunner als te voren aangeveegde tranen klinken onwaarachtig schoenen van lood worden uitgeklopt kleuren niet bij het geheel dat een slotakkoord heeft wat onherroepelijk klinken zal daar in zomerland…

woorden kunnen soms akelig pijnigen ze kunnen branden ze kunnen snijden ze kunnen kraken ze kunnen knakken en splijten hebben menig hart doorklieft en als je hierdoor intens wordt gegriefd en dit wil beëindigen en uit onmacht dan maar terug klapt dan is er tegenwoordig niemand – behalve ik blijkbaar – die dat snapt…

Ik lig op bed Denkend aan de mensen Die ik ken Hoe ze mij soms blij maken Maar ook soms boos Eigenlijk kan je dan je gedachtes niet stoppen En wil je het liefst dat ze ophouden Of soms wegrotten Maar ja je hele leven ben je met jezelf opgescheept Dus je moet ermee leven Of het accepteren en laten gaan Het zijn gedachtes die komen en gaan…

de nacht  is een vriend van mij fluisterende gedachten in verstilde uren tere dromen die pas verdwijnen in het daglicht verdriet omfloerst  door tranen vindt troost  schaduwen  trekken zich terug  voor even  bestaat er geen morgen het beschermende  donker omsluit mij en strekt zijn armen naar mij uit de nacht is een…

‘Papa, kan er hier ook oorlog komen?’ ‘Nee jongen die is er al lang.’ ‘Maar ik zie geen ingestorte huizen.’ ‘Klopt jongen in onze oorden gaat het veelal om oorlog met harde woorden en die doen ons soms zoveel verdriet .’ ‘Ook bij jou hè, toen mama ons verliet, maar ons huis stort toch nooit in?’ ‘Nee jongen dat niet, maar misschien…

ik betreur verleden seizoenen zeker, als immer zijn zij vergankelijk ik blijf ze echter wel benoemen hoe tel ik anders mijn dagen op de meetlat van gedachten die vooruitzichten dragen en nog steeds ongekende gevoelens verwachten of zullen mijn herinneringen gedoemd zijn te vervagen? het heden zal zeker de spagaat verzachten !…

Hij had een motor en wist er alles van en ik hielp hem zoals een kind dat kan ('t is jaren terug). En zo van lieverlee werd hij een echte vriend al was hij groot mens en was ik nog een kind (dat vergeet ik niet vlug). Ik werd vertroeteld, geknuffeld en verwend zoals alleen iemand die je goed kent ('t is jaren terug). Ik had het fijn bij hem…

‘Vooruit jongen,’ zei ma, ‘ga huiswerk maken!’ wat hij dan ook deed even later hoorde hij hoe z’n vader haar door zonder te slaan maar dood te zwijgen keihard wist te raken ‘Nu moet je maar gaan slapen,’ zei ze met betraande ogen totaal door hem kapot genegeerd ‘Maak het anders morgenvroeg maar af door wat eerder op te staan.’ ‘…

wat is warmte, als er zoveel koude op volgt verworden tot herinnering schuchter, teder, vol gevoel in een klap bevroren, hard, koud, ongedachte realiteit bevroren in de tijd al wat was ongeloof blijft. tot hoop doet herleven beetje bij beetje wordt warmte herwonnen dooi zet in doet de koude vergeten weggestopt in…

Als ik er aan denk Klopt mijn hart zo warm Als ik er aan denk Denk ik aan jou Jij zit iets van mij vandaan Vanaf een afstandje Af en toe kijken naar elkaar Je grijpt naar voren En jij verdwijnt Ik zit rustig Wachten tot de volgende morgen Tot de volgende dag Ik wacht Jij staat opeens voor mij Rustig stap voor stap Maak…

Met zijn licht bijziende ogen speurde hij steeds weer de hemel af. hoe hunkerde hij naar Voorjaar, hoe lang had hij bedroefd gewacht op de ijle zang van de zwaluw, de winter had hem niets gebracht. En later luisterend naar het ochtendlied van de merel hoorde hij steeds weer die desolate snik. Was het nieuw verlangen of eerder een oud verdriet…

Een absurdistische uitbarsting meer bedoeld voor de gemiddelde poëtisch onderlegde, filosofisch en wereldbeschouwelijk ingestelde en anderszins op spirituele golflengten afgestemde volgers van breinbrekers en nachtkrakers... desalniettemin aan de openbaarheid prijsgegeven, in het volle besef dat de heer Driek van W. c.s. zich hier niet aan hoeft te…

Voor E. Een transparante brandgeschroeide Vleuggelloze astronaut Een ruimtereiziger van ooit Gekomen en van ver Verwijlt nog bij het ogenblik Waarop zij door de dampkring brak Als aan het bovenmaanse Firmament ontvallen ster Haar ego strijdend met haar ik Nog dolend op verloren grond Op zoek naar een rifugium, Geen hot springs of heraklion…

Je mocht komen, ja je mocht komen… En je kwam. Keurig in uiterlijk vertoon. Inwendig kreunend: ‘ Ik wil hier niet zijn.’ Iedereen kwam naar jou kijken. Keurig opgedoft in schone schijn. Maar lelijk door hun kritische blikken en bedekt gemompel in hun samenzijn. Jij gedroeg je goed. Met in jouw ogen de pijn: ‘ Ik wil hier niet zijn…

het is weer de tijd om te denken aan hoe die warmte ook al weer was daar op het strand aan de zee in de zomerzon poedelen in het lauwe water kastelen bouwend in het zand waar het ooit tussen ons begon maar dat straks weer voor later nu op een bankje verscholen in een winterjas maar wat ik ondertussen bijna weer vergeten zou is dat…

Ik voel je als weerstand ophopend in mijn buik Ik voel je Als trillingen in mijn hand Ik voel hoe je langzaam mijn nek dichtknijpt Alsof ik niet meer adem halen mag Ik ben zo bang van jou Zo boos op jou Ik voel mijn buik samentrekken Mijn hart klopt als een gek Wat haat ik jou Ik hoef jou niet Ga weg, schreeuw ik Ik wil dit niet…

hartendief durf jij nog hardop te zeggen dat je veel van Jezus houdt of kijk jij om je heen van dit aantal mensen krijg ik het benauwd het zal jou echt bevrijden als je Zijn naam in alle liefde hardop vermeld mooi mens nu ben jij echt voor mij een geloofsheld in de hemel is er nu Goddelijke blijdschap hopelijk…

als jij je lichaam voor het grootste gedeelte goed meent te hebben verzorgd en je daarmee denkt een gezond leven te hebben gewaarborgd dan is het zuur als het heel stiekem heel stil een andere kant op gaat dan jij eigenlijk wil en niet overeenstemt met je geest waar al die tijd het volste vertrouwen is geschoeid op jouw eigen aangereikte…

En toen de stilte riep herkende ik haar stem zij fluisterend, ik luisterend naar een melodie zo zacht en fijn het zou zomaar hemels kunnen zijn het klonk als een aria uit La traviata wind verwaaide elke gedachte uit het roerige brein, daar werd het stil hoorde enkel fluisterzachte muziek en nauwelijks horen kon want zelfs diepste stilte…

het is lang geleden. dat ik je schreef je zou haast zeggen, doorheen een gedachteloos verleden het zijn wat dwarrelende gedachten, ik stuur ze naar je op misschien heb je onnodig moeten wachten…

Gevoelens en liefde doen soms pijn, Maar met jou is alles zo fijn. Ik sluit mij af voor liefde en verliefdheid, Toch voel ik een innerlijke strijd. Ik voel mij echt gelukkig als ik bij je ben, En dat terwijl ik je amper ken. Het gevoel van geluk dat jij mij geeft, Dat heb ik nog nooit eerder zo beleefd. Verliefd kan ik het niet noemen, Toch…

het onhoorbare komt langszij en deint mee op de bewegingen van het zwijgzame die leiden naar een gastvrije hof met grijpgraag hout en grijnzende monden waarin het licht verdrinkt en het ontvleesde maakt entree en stoeit met maanlicht dat uitbundig danst terwijl het nachtdier speelt met oude botten die uiteindelijk een woord vormen…

de vlinder verheugt zich op de eerste bloem een meisje hoopt dat hij haar hem nu eindelijk gaat geven – zijn eerste zoen alles komt weer tot leven sneeuwklokjes klingelen nog in de lauwe wind kondigen aan dat het voorjaar weer zo begint vogels oefenen hun gezangen en zie toch die koeien dolblij rondspringen in de verse wei de paardenbloem…

Af en toe kom ik het verleden tegen zoals op die zonnige winterdag liep ik voor mijn lange schaduw uit heb voorzichtig oude grenzen verschoven naar nieuwe dagen, mijn leven is niet af wil gegeven tijd op vleugels dragen ben nog niet klaar voor het gedolven graf in die schaduw laat ik weemoed los zoek beschutting tussen stilgevallen lucht…

enkel één ding is de moeite waard niet het kletsen en het schreeuwen van criticasters is voor mij belangrijk noch de glimmende lach van cynici die mijn doen en laten nu bespotten enkel één ding is er dat voor mij telt de glans van ongeveinsde waarheid als repliek op de verleidelijke leugen die de storm van twijfel waaien doet in wat het geweten…

Als de zon verdwenen is uit je leven je weg alleen langs duisternis loopt als geen warmte nog wordt gegeven geen licht het wolkendek doorboort. dan slenter je langs kale wintervelden met mist en eenzaamheid verweven geen vogelzang die je komt melden waar zijn die zonnestralen gebleven. scheurt de zon dan toch de wolken door het lijkt…

nooit meer echt niets altijd wel iets het denken aan kan, zal nooit weggaan dromen, blijven dromen tot werkelijkheid laten komen doen wat kan en mag met een traan, of een lach woorden van een dichter maken het leven lichter houden van zo mooi beschreven dicht, heel dichtbij dat vers leven…