Alle inzendingen over reizen

Het eerste stadspark van het land, de hoogste molens van Europa. Het pauselijk wapen pontificaal boven de ingang van de kerk, voor enkele jaren monumentaal gepromoveerd tot basiliek. De hoogste, grootste en het eerst: wie tussen raffinaderijen en grote havens niet onder wil gaan, moet met pakhuizen aan een gracht, zelfverzekerd en megalomaan…

Voorbij de boomgrens tussen mosgroen toch een berk reikend naar omhoog tot nauwelijks mijn knieën strijdend met de kilte en het daglicht voorbij het mos alleen maar rotsen dan de zee tot aan de horizon daarachter ijs met al zijn stormen rijk aan sneeuw en bittere kou tot er weer zee dan kale rotsen weer een boomgrens berken…

De Koning, hoofd in de wolken, maakt van zijn eigen werkelijkheid een ijle droom. Een geestesschim onaards wordt middels tonnen steen door arbeiders getorst in vuil en gruis en zweet, vermetseld tot materie. Wie nu de berg opgaat is als een oude pelgrim: de weg is lang en zwaar, maar 't loon na moeizaam zwoegen is een hemels visioen…

Aan smalle straten staan kleurige panden; beschilderde wanden met mensen en dieren worden bekroond door een gouden dak. En onder de erkers verhalen, historie: hier woonde een wijze, befaamd geleerde, en daar verbleef de Vorst van dit land. Zo heeft elke wonig zijn erkers en kleuren, daken en deuren die eeuwen verbergen und alte Geschichten…

Drie dagen lang loopt het spoor, doorgaan. Laat handen van vermoeide reizigers even wuiven naar vergeelde plaatjes, doorgaan. Treinrails komen samen, glimmen fel oranje. Slingeren, wenden, wisselen, geen terugkeren. Passagiers groepen drommen, verspreken zich in volle talen, lezen allen de krant van Babel. Stations worden open monden van…

Ik loop door het zand, Op mijn blote voeten, Een fles water in mijn hand, Op weg naar het oosten Naar het mooie turkije Met mijn kameel aan mijn zij Nog maar twee weken lopen Dus dan ben in er in het begin van Mei Maar dan ben ik er wel Helemaal alleen gekomen Zonder luxe, geen mobiel Ik heb nu emmersvol met zelfvertrouwen En een blaar…

Door openingen hoog in de halfverzonken gang valt licht op ruwe steen en omgevallen beelden. Resten stucwerk hier en daar vertellen met gebarsten stem: "dit was een keizershuis, met alle bouwvallen rondom in 't weidse heuvelland". 'k Meen Caesar te ontwaren met zijn nobel en schoon gelaat, getooid als legeroverste, die zal vragen…

Het woord trof doel een nieuwe kroontjespen vlijmscherp geslepen sneed pijn los van mannelijke onverschilligheid Ik gaf weg en telde uit onder de doden om een ziel te krijgen het leven onder de duim gouden munten op gesloten ogen voorgoed terug bij jou…

er staat geen reclame op de tram maar lichamen zonder hoofd misschien is het niet slim om in te stappen als de tram met een schok in beweging komt, de bocht om vliegt moet ik nog kiezen voor een stoel die met de graffititekens dan maar straks gaan de zwarte knoopjes stuk dan moet je mee met de smalle bestuurster heen en weer, heen en weer…

Een treinstel vol goede moed, in de wanhoop der reislust, sieren glazen kasten mijn plafond. Ik lach bijna hardop, maar vergeten doe ik niet.…

je ging weg met de tegenzin van het moeten achterlaten terwijl ik mee behoorde te gaan ´het is een test´ zei je en dat je van me hield, dol op me was nog veel meer dan ik van jou het was voor jou de eerste keer dat je ooit zoveel om iemand had gegeven je vloog voor het eerst natuurlijk was ik zeer gevleid en was ik liever meegereisd naar…

…en vergeet niet te ademen daarginds voor twee: de weldadige koelte die over kan waaien als wij dat willen. …en bezwanger voor mij wolken met de mooiste muziek, hoorbaar water van levensbelang. …en hang mijn fluwelen schaduw rondom je gestalte wanneer je straks gaat. Cape en capuchon je met mijzelf, want in die plooien ligt iets van…

Te wachten op de trein, uiterst moeizaam over de grijze brug, een gele bloem springt open, helder in een draai, en valt niet om. De bloei is een begin, de trein loopt prachtig binnen, is een engel, strijkt langs de perrons. Om niet te verdwalen stappen we in, jij, bedachtzaam, tilt je koffers, probeert opnieuw een brede lach. En staart…

01-01-04 kaartje betaald Enkele reis van A naar Beter leven Niemand wilde mee Iedereen gebleven Aansluiting gehaald Geniet van de reis Denk: vorig jaar - zie A - ’t Was een hoge prijs.…

God is zwart Dat weet ik half zeker En draagt een bril met Spiegelende glazen God valt plots Ongeroepen vanuit niets Bij kleine kreun van pijn In betonnen nergensland God is hand Slanke vinger die verwijst Raakt de wond geschoond Verwaait het kwade vuil God is glimlach Verdwijnend in het licht Het verblindend lege wit Van helse…

Niet op reis gaan maar terugkomen van ver het zout smaken dat in de lucht blijft hangen en het zeewier ruiken het onaangeroerde reisgoed terugbrengen en verwacht worden. ----------------------------------------------------- Uit: De bladen voor poezie, 1937.…

Wij rijden met de trein naar 't Zuiden. De peppels vallen van ons weg, De molens en de meidoornheg, Die langs de spoorbaan is gelegen. En na een nacht van weinig slapen Snelt glanzende de eerste rij Cypressen aan ons oog voorbij, Gelijk een groep marathonlopers. Wijnbergen, ceders en ravijnen, Gedoopt in het zacht avondrood, Vallen ons…

De weg en de wegen de wolken passeren het oog en de vlucht van het vliegtuig en de benen lopen die stappen en luiden op andere grond en andere tijden kijken uit naar waar deze weg op uitmondt…

wat zocht je in de stad jij die alles was en had het zachte groene land een hand boven je oog de boog in de rivier en al die trotse vergezichten hier wat zoek je in de kathedralen beelden die de tijd verschalen uitgehakt in steen, waar moeten al die mensen heen die bidden met hun hoofd tegen de muur de offers zijn hier veel te duur…

Vergezicht vanaf een stille binnenplaats: bloesemgewijs vloeien overwoekerende paden uit tussen het graan. Dit Silezië ruikt naar appel, de velden rondom Praag, dorp na dorp de trage tred van zomers' land'lijkheid. Sleurt er zich een zuchtje wind door het hitte-trillend-groen? Ik sluimer in de schaduw van een eeuwenoude laan. De grassen wuiven…

Door wind en regen kaalgeslagen, afgelegen land van steen. Door sneeuw en ijs geschuurd, gescheurd door scherpe kou, bezocht door eenzaamheid, het binnenland. Omkranst door de beschaving; een pas aangelegde ringweg door bussen vol bewonderaars bereden. Mooi ben je maar ik raak je niet meer aan.…

Ogen ontmoeten geslaakte kreten stilte verstomd blikken verdwaasd Herkennen 't zelfde moment de onmacht het onbereikbare Treinen vertrekken in verschillende richtingen ...…

je klaproost in het geel van korenvelden je armen waren bloot een zonnehoed daaronder blonde haren je kwam ons tegemoet ik zag de bloemen in je ogen, het veldboeket kleurde de zomer in je hand je was de zon geen schaduwen te zien het licht kwam zo van boven je keek heel blij en zwaaide lang naar mij terwijl we langs je stoven…

Wij scheepten ons in op de Willemstad om te verhuizen naar de Antillen Een onderneming? Daar zeg je wat... Het was gewoon toen om te gillen De jongste telg lag in zijn reiswieg even boven op een kast gezet Mijn moeder had ook maar twee handen en eventjes niet opgelet... Het inschepen was een hele heisa Wat wil je, met zo'n groot gezin…

Treurige bewogen stad met teleurgestelde vrouwen het leven heeft de kleur van stof vergaan vertrouwen gehaast succes op jonge mensenpad door waanzin overdonderd passeert een anonieme horde als verdoofd vergeten braakliggend terrein in verzekerd welzijn - haar beloning voor de deugd. een enkele roos in werelds leegte onopvallend geurend…

En langs de lichten Zijwaarts loopt Een lijn de einder langs Van onder ’t schip En golven door Een glanzende gloed Van lichtend wit Beweegt, beweegt, beweegt Ik zoek het eind En vind slechts Uit het donker niet Maar door het schip bewogen Licht Dichtbij het wufte Nacht’lijk strand En pier Van verre glorie Geluid Van scheepsmotoren…

Zomaar vanuit het niets Begon ze tegen me te praten. Ik dacht nog: Wat een gezellig mens Terwijl we daar zo zaten. Al redelijk op leeftijd Vertellend over haar zoon. Die een jaar terug overleed het was zo'n lief persoon. Ook ik vertelde van alles Over de dood van mijn beste vriend Tja het is treurig zei ze, Niemand die dat verdiend.…

Ga naar huis om te pakken tenzij je al iets voor de nacht of een tandenborstel bij je hebt kom gewoonweg maar mee…

Annabel uit Roosendaal nam laatst de laatste trein Daarmee dacht zij nog redelijk vroeg weer thuis te zijn De trein was verder helemaal leeg toen zij daar ging zitten Ze las wat in haar spoorboekje over het vertrek van laatste ritten Toen de trein eenmaal op snelheid was verscheen de conducteur Die Annabel vertelde wij passeren nu Etten-Leur…

voor een weekje luieren wil zij wel in zee en dobberen in zonoverstroomde baaien kliploos opvarend in de mediterranee doch bruinbakkende beelden blijken té fraaie ploffend, aan de wind, de ingewanden draaien plat op ‘t achterdek gedwongen golft zij mee in stilte bidt zij de Mistral naar de haaien op: ”nog zo’n zeilreis?” replikeert zij jachtig…