Alle inzendingen over emoties

dichtbij de roos verbind ik wat ongebonden is niet dat ik daarvoor zelf koos het bleek de adem van stil gemis dichtbij de roos komt vreugde binnen zuivere tinten van genade kleuren die als vanzelve echtheid beminnen de snaar raakt van een trillend doorgaand gebeuren dichtbij de roos word ik gezien zonder ogen word…

spaar mij jouw woorden als vlammen slechts leiden tot as en de knoesten spetteren in ogen van steen waarin ik ooit nog zachtheid las uit een teder hart van veen scherpe messen trekken door merg en been en als schilden slechts dienen het onweer te kaatsen dan raakt de pijn gevoelloos en verdampt om zich naar de doodsteek te haasten…

niet alleen de nacht schermt licht af van helder waarnemen waarin dromen mij soms ongevraagd meenemen naar diepe dalen van verwarring ook de dag kent momenten van onzichtbare schaduwen gevoed door gevoelens van verkrachte woorden zij overvallen soms mijn gemoed, zomaar, zonder te schuwen een muur met een zacht fundament is…

pijnlijk om te lezen de stilte van: het weten scherven in het gras vuistjes, die nooit vergeten hij groet : Gluckauf menige kool gedolven zijn treffende zondagspraatjes als woordenschat op golven een enkeling verward twijfelend aan eigen geest pakkend ook de zinnen over Advent en Het Feest anderen glijden af verliezen hun evenwicht…

Ik zit gevangen tussen hoge muren, en voel frustratie, wanhoop, onmacht, pijn. Ik zit ontredderd voor mij uit te turen, volledig aan het eind van mijn Latijn. Het is ontzettend moeilijk te verduren, omdat ze door mijzelf gemetseld zijn, gemetseld in de niet te tellen uren, de niet te tellen uren van de schijn. De muren van het ego, de verwachting…

De bagage van mijn leven, draag ik mee in mijn ziel. De momenten waarop ik overeind ben gebleven, de plaatsen waar ik viel. Mijn bagage wil ik soms bekijken. Ik draai de stukken om en om. Met de kennis van nu, zou ik dingen ontwijken, ervaring vormt een stukje rijkdom. Achterom kijken heeft geen zin. De toekomst begint vandaag. Daarom…

Huil mij een rivier van hartstocht Schenk mij een boot om de overtocht te maken Blaas je hemelse adem in mijn zeilen Laat mij in je oceaan van je hart verwijlen Leidt mij naar het sterrenlicht in je ogen Ontroer mij door de aanraking van je zachte huid Leef mij met de warme klanken van je stem Wees jezelf zodat ik jouw schoonheid ben…

Ik hoop je in een volgend bestaan weer te ontmoeten Dat ik je als kind zijnde al mag herkennen In mijn gevoel dat nog nooit had gelogen Mijn lot vond in jouw alleszeggende ogen Mijn kinderhand naar je uitstrekken Mijn arm om je schouder heen slaan Je zachtjes “Ik hou van jou” in je oor fluisteren Mijn hart dan al aan de jouwe kluisteren…

Luister niet naar de wind, hij brengt onrust en verdriet, luister niet naar de stormen die zeeën doen verwaaien. Let niet op stemmen die uit wolken klinken, Het is niet waar. Laat de warme windvlaag je niet omarmen. Verwaaide gedachten wervelen om me heen. Laat gaan, laat gaan.…

voorbij het vervaagde landschap richt ik mijn blik naar het zuiden terwijl dromen hun glans verliezen grauwe wolken razen door de lucht nemen de gedachten met zich mee het gevoel verbergt zich achter mij niet onzichtbaar, slechts beschermd te kwetsbaar voor de openheid deze weg voert naar oneindigheid ver van wat ik nu nog weten kan zelfs…

langs akkers van schroom slenter ik tegenwindse stappen aarzelend om ongericht in een verwarrende droom te zullen trappen neerwaarts gerichte ogen begrenzen als beklemmende bundels van zwart licht meer en meer de ademende borst totdat de knechtende geest de nog resterende levenszaden heeft gedorst…

zij bespeelt de oude stradivarius met ontluikend elan haar snaren klinken als voldragen woorden wanneer zij haar sprankelende lettertonen uitstrooit in het hart van een vergrijsde man de viool, uit verguld hout gesneden trilt van vreugde onder de vingers van deze blanke lelie; een meisje met een nog pril aards verleden…

rul zand, korrels als mieren in grijzend lang haar schurende wind, zilte smaak angstwekkende langgerekte zwarte keistenen pieren langs vlakten, aardedonker schuimend zingende waterslag suizend door oren, flitsende reflectie op mijn brilglazen hangend tegen onzichtbaar tastende straffe tegenwind soms kerend op mijn weg die ik schoorvoetend…

rozenhout klemt als doorn in mijn oog een zwak protest de gouden dukaat aan de afschuwelijk rode draad ik ben de eenogige piraat een stompje krijt hinkelt me naar een getekende hemel de stiekem geplakte kauwgom onderaan is het knelpunt om te sluiten wat moeilijk open kan…

wat doet de driftkop als-ie kwaad wordt omdat hij zich kapot ergert vanwege frikkerig zeiken over puntjes komma's zijn ontroering leidde tot beroering hij ontplofte eerst zag men rookpluimen uit de neusgaten stoomwolken uit de oren toen vonkten toetsen er kwam vlammend tekst de ontvangers schroeiden hun ogen zij schreeuwden het…

Je leest mijn gedachten en voelt mijn gemoed je leest in mijn ogen het gaat niet zo goed. Je wilt me wel troosten in pijn en verdriet maar ik wil alleen zijn dus troost me maar niet. Laat mij maar m'n gang gaan laat me maar even alleen zodat ik kan schreeuwen of stilletjes ween. En als je terugkomt zal ik aan je vragen mijn tranen…

zijn de uren eer jij zijn droom teder optilt en elk pareltje wederom openvouwt de sluiting valt haast intiem langs haar ranke hals en het laatste stukje goud zacht twinkelend bij het beroeren van de naakte huid geeft een lichte huivering…

Ik schrijf de woorden Die mijn hart fluisteren Zinnen vol van betekenis Gestuurd vanuit mijn ziel Over de liefde de pijn Voelbaar in elke vezel Van mijn lijf mijn hart Zoekend naar een weg Ik ben het in woorden De innerlijke gedachten Van verlangen het gemis Emoties als enige drijfveer Ik lees mijn eigen leven Wil de woorden wissen…

streng voor mezelf probeer ik nogmaals de rommel in mijn hoofd op te ruimen ik poog kracht te zoeken een opening te creëeren in mijn te enge geest maar wat als mijn houding ten opzichte van ... nu eens belangrijker was dan de werkelijke feiten…

Ik kan er niet meer tegen Al die mensen, al dat gezeik Altijd maar beslissen wat ik moet En wat ik vind lijkt onbelangrijk Ik wil er wat van zeggen Maar ik weet niet zo goed hoe Ik weet niet hoe ik het moet brengen Maar ik bepaal zelf wel wat ik doe Je kunt me niet dwingen Ik zal nooit worden zoals jij ‘t Kan me ook niets meer schelen…

Ik spreid mijn armen en zweef op de thermiek van stilte zo stijg ik op dromen en voel de magie van gelukkig zijn. Geen emotioneel drijfzand Geen oorlog in mijn hoofd Hersengolven breken op berusting en het heerlijk bevrijdende van gelukkig zijn. Loden herinneringen worden tot goud. Gekoesterd verleden bedwelmt mijn heden in een roes…

Waar komt het vandaan? Waarom laat ik me er zo in meeslepen? Het lijkt wel een drang om vast te houden aan die negativiteit. Het lijkt wel aantrekken en afstoten tegelijkertijd. Het is mijn minderwaardigheidsgevoel en mijn grootsheidzwaanzin. De nietigheid in het geheel en de grootheid van het leven op zich. Het is de nacht die mij blijft achtervolgen…

Ik bestijg wel eens een berg. Ik duik wel eens in de diepte. Soms loop ik door een rookgordijn, en stap ik met zevenmijlslaarzen door een onbekend moment, tegen de wind in. Aarde en hemel bewegen. Bid en doe maar wat, op hoop van zegen. Ik kan krachten verzamelen en staan als een rots, als een dolle tekeer. Sla een deuk in poëzie. Spring…

Daar was zij heel even op de schouder van een nieuwe dag haar lach straalde langs grauwe sluiers van regendruppels zacht draaide zij zich om en terwijl haar ogen zijn gezicht een ander licht gaven sprak zij dag, heel even was zij daar ...…

Ik win het gevecht tegen de pillen Elke dag een stukje meer Niet meer depressief rillen Geen gevoelens van oud zeer De lucht lijkt iedere dag dieper blauw De bomen geen angstige skeletten Het water niet zo donker en asgrauw Geen angsten die mij bezetten Voor mij mag het leven weer bewegen Met het gebruikelijke up and down En ook al zit…

Een mooi lichaam, ogen verleidelijk kijkend, haar aanblik, zo aangenaam, engelachtig lijkend. Haren omlijsten haar gezicht, lang, wild, en verward, menig man is daarvoor gezwicht, en sloot haar in zijn hart. Een mond, gemaakt om te kussen, zo moeilijk te weerstaan, een stel hagelwitte tanden ertussen, een glimlach, zo spontaan. Deze…

U hebt nog tegen mij gelachen en vroeg zacht : kom jij eraan? veel meer woorden heb ik niet gehoord toen bent u van ons heengegaan. U was zo moe, het lichaam was op we wisten dat het afscheid kwam en wij u los moesten laten toen God u in Zijn armen nam. Uw lichaam kreeg een plekje in de aarde uw ziel maakte een hemelse reis nu mag u voor…

Om zoveel goede wil en hartverwarmend kijken; om hier en daar wat blauwe lucht en moed die niet wil wijken, een glimlach naar Hierboven. Om 't kind dat speelt en ademhaalt, dat drentelt rond zijn moeder; om 't vallen van de avond nu, een vriend zijn broeders hoeder, een glimlach naar Hierboven. Om 't lied dat klinkt van over zee, een…

Er zijn drempels die je tegenhouden deuren die gesloten blijven mensen die niet naar je omzien dingen die tot waanzin drijven. Het leven kan opeens zo anders zijn boosaardig lijkend, en zo hopeloos je met jezelf geen raad soms weten teneergeslagen zijn of boos. Een wereld die velen niet kennen en bij hen op onbegrip stuiten die smalend…

Draaiend stilstaand onvermogen Tikken beelden in mijn brein Blikken stringent gewogen Draaiend stilstaand onvermogen…