inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 11.295):

Fontein

Altijd en door alle jaren heen
heb ik mezelf soms horen zingen
van iets dat boven alle dingen
me als een diamant toescheen.

Een geluk dat nimmer zou vergaan
en met zijn schittering wil zijn
als lichtjes in een stadsfontein
waar 'k vaak ben blijven staan

om het spel te zien van 't water
dat in de lucht een buiging maakt,
maar toch al gauw en even later
verdwijnt en dan de vijver raakt

en wegstroomt in de oceaan,
op weg naar een verdronken land
met op de bodem zoveel diamant
als schepen die er zijn vergaan,

maar weer komt bovendrijven
wanneer opnieuw een hoog geluid
het water in de hemel spuit,
als iets dat gaat - en toch zal blijven.

Schrijver: Porter, 31 mei 2006


Geplaatst in de categorie: emoties

5.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 247

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)