Fontein
Altijd en door alle jaren heen
heb ik mezelf soms horen zingen
van iets dat boven alle dingen
me als een diamant toescheen.
Een geluk dat nimmer zou vergaan
en met zijn schittering wil zijn
als lichtjes in een stadsfontein
waar 'k vaak ben blijven staan
om het spel te zien van 't water
dat in de lucht een buiging maakt,
maar toch al gauw en even later
verdwijnt en dan de vijver raakt
en wegstroomt in de oceaan,
op weg naar een verdronken land
met op de bodem zoveel diamant
als schepen die er zijn vergaan,
maar weer komt bovendrijven
wanneer opnieuw een hoog geluid
het water in de hemel spuit,
als iets dat gaat - en toch zal blijven.
Geplaatst in de categorie: emoties