Alle inzendingen over verdriet

Ik heb je laatst zien lopen, zomaar op straat. Wat je te vertellen had kon mij niet schelen of hoe het met je gaat. Het enige wat ik nog aan je zag, was hoe je in de afgelopen jaren zo ontzettend veranderd was. Het duurde zelfs enkele seconden voor ik zag dat jij het was. Achteraf vond ik het zo raar dat ik je eerst niet had…

Stoppen stoppen ik ga stoppen, ik kan het niet meer aan, Geen dag dat ik niet denk daaraan, huilen huilen altijd weer huilen, Ben ik er bovenop, altijd weer nieuwe kuilen, pijn pijn altijd maar pijn, geen ene dag zonder, Waarom nou nooit eens dat wonder boven wonder, Jalours jalous waarom altijd jalouzie, ik kan er niet meer tegen, nee echt…

Je zit daar zegt niks je heb geleerd je bek te houden je durft niet te zeggen wat je dwarszit je houd je mond en lacht maar je bent gebroken net een kapot gegooide spiegel Als die muren om je heen zouden willen praten hebben ze zoveel te vertellen zouden ze zoveel uitleggen want elke keer als jij vecht genezen jouw littekens een…

Ik wenste dat mij mocht gebeuren, Nu en voortaan, Heel goed te zijn voor hen, die treuren, Nu en voortaan. Want als ik blijf behou'en Gezang en de vreugd daarvan, Dan weet ik, dat ik al wie rouwen Oneindig troosten kan. Want al mijn zangen in mij Zijn boodschappers van vreugd : Zij dragen goede tijdingen, En hemelse verblijdingen…

Ik mis je elke dag weer Ik blijf aan je denken, ik blijf over je dromen Wanneer zal je terugkomen? Wanneer zien we elkaar weer Misschien wel nooit meer Ik blijf hopen op de dag dat je bij me bent Maar in ieder geval het is fijn dat ik je heb gekend Misschien zie ik je een andere keer Misschien..., misschien niet meer…

gelijk het kille weer vandaag giert de storm om mijn hart op deze dag van jouw sterven stromen emoties over want dit is de dag 17 jaar geleden waarop jij vleugels kreeg en door het venster van ons ouderlijk huis naar buiten vloog herinner ik me elk jaar weer hoe ik dicht naast je was gekropen en jij jouw laatste woorden tot mij sprak…

Toen ik mij voelde alsof eindelijk hethoogtepunt in mijn leven bereikt was, tenminste ik op weg ernaar toe was, viel ik in de diepte! All mijn waarden gingen verloren, mijn ogen gevuld met tranen, mijn leven een hoop van puin, mijn hart doet oneindig pijn, want ik ben alleen onder een boel mensen die van mij houden, en die ik niet…

Weggerukt, Verscheurd, Uiteengereten Alles wat eens was Liefde, puur, Zuiver goud Vertrouwen, Voelen, Dat iemand van je houd Onverwacht, Weggerukt, Verscheurd, Uiteengereten, Alles wat eens was Geen liefde meer, Je hart kapot, Je ziel uiteengescheurd Niet bevatten, Niet begrijpen Hoe dit alles is gebeurd Jaren later nog…

Voor M. en de klas van ’95, Willem de Kooning academie ter nagedachtenis aan J. * * * Hij stierf in de nachtvorst van een te jong seizoen Daar het ritme van de dag geen pas meer gaf vroeg hij de dood ten dans in de salon van zijn onvermogen Zijn talent spon zich als een strop om zijn nek Dronken van verdriet…

Geen vreugde meer, traan na traan, keer op keer!…

Woede en angst, tranen op mijn wang, wat proeft de waarheid toch wrang!…

Ben de wind in jouw adem blaas tranen van je wangen zou je vrij maken van alle pijn als ik dat zou kunnen. Zal verdriet helpen dragen tot je glimlach mijn blik zal vangen je ogen weer stralen de zorgen verdwijnen. Zou willen dat je daar vrij van kon zijn laat mij je dus maar helpen ik ben je moeder jij bent toch een deel van mij.…

Ze druppelden bij jou naar buiten Maar toen dus mijn glas overliep Begon ik mijn gevoel te uiten Dat gevoel kwam van heel diep Ze waren al zo vaak gevallen Had ieder woord snel weggestopt Dacht ze wel te kunnen stallen Maar ze bleken opgekropt…

waar licht voorzichtig eerste stappen zet loopt tijd door ijle sluiers in nevelwerelden vol zon straalt weten als de stem van nu een gezang dat zware tonen blaast vol levensmelodiën op mijn knieën lig ik kleiner als gebogen spiegelglas, de ingehouden smart van nu heeft zich ervan gekweten water glanst haar stille charme tot een lang…

Men kan geen pijn met venijn bestrijden als woorden mijn ziel gevangen houden Mijn handen zijn als perkament Mijn tranen vloeien als inkt op een oude huid die de winter draagt als een koude jas Kan ik schuilen achter een papieren muur? Of in het vuur der waarheid dat smeult op een zwakke plek? Het beeld laat zich niet vangen in…

toen zomer stierf in wolkeloos septemberen liep een bloem mijn leven uit haar bloei was weg en bloedde, binnen randen van verdriet want er was niets te zien alleen een zachte schijn langs wangen, die op lelies leken gevouwen handen droegen hemels dichtgesnoerd gevoel verdroeg de warme dagen niet weggevaagd vraagt toch naar kijken waar…

Zijn wij dan beiden zó beladen, Dat iedre klacht om eigen leed De ander schrijnend scherp moet schaden Met àl te wrangen jammerkreet? En is ons beider zielsvermoeien Zó zwaar, dat ieder klagen dan De ruime maat doet overvloeien Van 't leed dat elk nog dragen kan? Zo gaan wij zwijgend naast elkander In huivrende armoe voort, al voort…

Wijl de zon reeds rood verkleurend zo achter die verre einder verdwijnt Weent een meisje hartverscheurend omdat zij van pure smart wegkwijnt Wijl haar oog dan rood wil kleuren ziet zij weer die vreselijk lange dag Waarin haar zoveel moest gebeuren onder het oog van het schoolgezag Wijl tranen zouden moeten vloeien stagneren deze welhaast…

er is vrede in mijn tuin de boom kleurt rood, in waaieringen langs kristal avond zucht al, zacht en ongelovig want de zon zweeft immer nog als nimphen door mijn hart zwarte rimpelingen rond het einde van mijn dag vertellen me van rouw maar altijd is er dan die kleine vrouw haar handen en haar kracht ze lacht van witte wolken van…

terwijl jij lachte en mijn hart danste wisten we al dat het een vergissing was…

's Avonds bij het schemerlicht zie ik je in gedachten staan, je blik enkel en alleen op mij gericht. In de nacht, dan sluit ik mijn ogen, laat me meenemen door vele dromen en voel opnieuw hoe wij samen bewogen Wanneer de zon dan weer aan de hemel staat met zijn stralen op mij gericht, voel ik, nog heel even, je handen als afscheid op…

ze was trots op haar daad en lachte stralend toen ze wist dat, met haar hulp, zeker drie kinderen waren gedood fier als een pauw was ze toen ze hoorde dat het er acht waren ze lachte, als kreeg ze haar diploma en spijt? nee, dat had ze zeker niet dode kinderen lagen te kijk op de straat en die knappe vrouw, die dit alles bedacht ging daarna…

Doe maar leuk Doe maar stoer Laat een ieder in de waan Laat geloven Maak aannemelijk Dat jou niets is aangedaan Hou het luchtig Met een glimlach Camoufleer al je verdriet Denk je echt Dat wordt geloofd Dat jou niets raakt Je ermee weg kan Dat is toch raar Dat klopt toch niet Doe maar leuk Doe maar stoer Speel maar door Al was het slechts…

Gedachten die hem vrolijk maakten aan gebeurtenissen van toen een glimlach om zijn lippen toverden herinnering weerkaatsend in zijn ogen stil mijmerend om die woorden gesproken vriendelijk en teer een hand strelend over zijn wangen hoort hij in melancholie nog weer een zachte stem alleen voor hem alsof een harpsnaar werd beroerd een zuivere…

ook wolken sprakeloos gelaten als eerder dit uur het riet ruis en ritsel ontnomen je glimlach afgeschminkt en naar alles wat mij dierbaar is met modder gegooid tel ik de slagen van de klok dit dreunend gedonder van brons onder de haan die met alle winden waait pijn is gewetenloos kent geen herinnering de zon heeft geen geheugen…

Mijn God, bent u er nog? Vannacht heb ik in alle stilte geschreeuwd, gekermd en gevoelsmatig tegen U aangeschopt met alle kracht die in me was Niemand die me hoorde of me zag ik was alleen, met mijn onmacht mijn intense verdriet Is er dan echt niemand die mijn hulpeloosheid ziet? Radeloos omdat mijn partner langzaam maar zeker…

Wat als het leven pijn doet en met bikkelharde ijzeren vuist je hart omsluit? Dan, ja dan vergrauwt het beeld, perst het net dat beetje lucht uit je verwarde zijn... Ja als het leven pijn doet, zo'n pijn... dat je wel sterven wil, richt dan omhoog je blik en durf verder te gaan. Verder, steeds verder, tot de tijd je helpen zal en je pijn…

waar is de tijd van lachen? het speelse dat er niet is vinden we het nog... waar onze tijd bloeide waarom knuffelen we niet? hebben we het verleerd is het fout of gewoonte gevoelens in de mist toch is er een tijd... die echt bestaat laat ze terugkeren om verder te gaan…

Laat me maar eventjes met rust ik ben er even niet ben de weg een beetje kwijt ‘k heb wat verdriet te veel dingen zijn even teveel allemaal tegelijk te verwerken dat kan ik nu even net niet aan dus laat me maar even even niet tegen me praten het komt allemaal wel weer ’t duurt even een poosje, maar dan is de wereld weer een mooie plek om…

Een druppel een traan komt uit je ooghoek vandaan langzaam valt hij op je schoot er is iemand dood een brok in je keel je wilt het niet, maar je bent emotioneel bang dat een ander het ziet waarom, je hebt toch ook verdriet ze mogen best zien dat jij ook moet treuren laat het maar gewoon gebeuren.…