waar ’t pad zich kromt
rijm omklemt het kransgebonden dennengroen
asgrauwe gezichten voor opgebroken aarde
opgepoetst geel koper vastgenomen
om ‘t aardse te laten zinken onder geklaag
van hoop en het luiden van de dodenklok
ogen dragen tranensluiers
bij ’t vallen in die onbekende leegte
handen schudden rouwverbonden
zwijgende seconden lang
alleen jij blijft achter
daar waar het pad zich kromt.
Zie ook: http://sunset.deds.nl
Schrijver: sunset, 27 oktober 2007
Geplaatst in de categorie: verdriet