Alle inzendingen over algemeen

Associëren Associatie Wat is die van jou Als ik dit zeg of ik dat doe Wat doet dat dan met jou En als ik je dan opeens Met tekst een klap verkoop Of je misschien toch even In iets pijnlijks onder doop Dan is mijn antwoord Sorry, Weet dat het me spijt Mijn associatie was net even anders Nu ben ik je kwijt…

Wat was is niet meer Miljarden Keren In de oneindigheid Gebeurt Dat de kosmos Een levens lichaam Aanraakt En hem tot in de eeuwigheid Vernietigt Historie Drijft in de eeuwigheid Wat is het dat in de toekomst Ons verblijdt…

De gracht loopt om de oude stad met een vertrouwde singel bomen. Volle bladeren spinnen de late zomer tot een aanhoudend ruisen, overvol en al wat verdroogd, zonder gehaaste stappen. Hoorbaar vlinderen kinderstemmen rond het plein. Het besluit tot avond is genomen in dicht geknipte aktetassen, de waaier van feesttenten gaat open.…

ik weet wel een klein beetje maar toch niet al te veel wat kunnen jullie zagen over sterren en heelal het lijkt me wat te moeilijk dat moet je mij niet vragen ik had het soms wat lastig met opletten en scoren zo waren mijn rapporten ronduit, meestal slecht bergen en rivieren lopen steeds aan mij voorbij en ook geschiedenis…

op een podium kun je soms heel even meevliegen zonder vleugels en wonen in 't kasteel van de verbeelding maar als jij de muze bent die de maker dient en de maker bepaalt ben je onderdeel van zijn decor en decorum dan loop je het gevaar vlak voor de gordijnen sluiten vleugellam te landen op de planken van zijn uitgespeelde spel met…

Ik snak naar stilte in mijn denken, ik verlang naar rust. Ik smacht naar kalmte in mijn gewoel, ik verlang de kust. Die mooie plek waar zand en zee zich scheiden, daar waar uitzicht is, waar ik mijn sores van me af laat glijden, daar waar ruimte is. Het lijkt wel alsof ruimte mijn drukte sust, ruimte keert drukte in vrede en rust.…

speelse mooie meiden kronkelende dansende lijven moeilijk ze te scheiden die meisjes die de paal berijden hete mannen zullen geven de prijs voor erotisch spel aan lekkere kontjes die bewegen biljetten, tussen slip en vel!…

ik vind niet altijd wat ik zoek de gedachten zijn er wel maar mijn ogen staren zonder glans mijn geest zoekt in het duister naar dingen die niet eens bestaan ooit moet ik toch iets vinden al was het maar iets raars iets wat niemand anders kent en dan geef ik het mijn naam!…

Ik jaag naar orde en overzicht, ik streef naar balans en evenwicht. Balans schept orde, zicht en blijheid, balans schenkt vrede, rust en vrijheid.…

Nu weet ik echt niet wat te zeggen maar wil zo graag iets uit gaan leggen omdat de wereld leeft van woorden; Maar eigenlijk weet iedereen dat ’t woord niet allereerst verscheen, maar wel het licht, het mooie licht als van een klein augustusdicht.…

Wat was liefde, als niet onverschilligheid haar nu en dan doorkliefde? Wat is vrijheid, zonder de plicht aan een bureau vervuld met vlijt? Wat is solidariteit, zonder het alleen-staan eenzaam in de strijd? Wat is leven, zonder dat het door de dood wordt opgeheven? Komt niet pas inzicht, als iets door het ander, donkere wordt belicht…

De herinnering is als het ontwaken uit een dagdroom Fijn, verdrietig, mooi vaak alleen maar vaag De realiteit onze kooi de droom het verleden vrijheid soms relatief…

Ons het is van ons Onze cultuur Onze denkbeelden Onze voorvaderen Wat gebeurt er met het ons Als het wij verandert Als de rivier meandert Globalisering Raakt onze fundering Het wij zijn vele handen Die kunnen komen uit vele landen Het wij Wordt een brei Wellicht maakt het ons vrij Vrij om banden aan te gaan Met mensen Die er buiten staan…

De besloten kring Geen vreemdeling erin Want die wordt gekeurd en bekeken Of de toon hetzelfde Timbre geniet Als de kring Die zijn kaarten in de handen heeft en aan de vreemdeling de geheimen niet prijsgeeft de vreemdeling heeft zijn eigen plek zijn eigen stek om tot de kring te behoren moet je die kunnen bekoren moet je een steen kunnen…

er zijn geen pasteien noch blini's, dubbel gebakken met te duur aangeschafte kaviaar gefileerde tong of erger; tarbot in een saus van witte wijn mierikswortel en geslagen zure room oh nee, denk niet aan chablis, port of de zelf gebrouwen granach aangelengd met een flinke scheut eau de vie op tafel -naast de theepot- wacht slechts…

Ook toen was dat er En dat En dat Gevoelens in lagen Dichtbij de oorsprong van de natuur Ook toen was dat er En dat En dat Een schat Een kennis Een weten Een bouwsel Dat vernietigd wordt iedere keer Draden in het vragen Naar de diepere lagen Het verleden blijft een ondoordringbare muur Wie wil weten Ontdekt dat de wereld schoon was…

de hemel is blauw en wijd van een stil gelijk het gras buigt met de wind en ruiselt liefderijk gering onder een boom bewegen schaduwvlekken om van verloren aandacht de steelse grond de lucht is op glas geschilderd blauw vee blijft de aarde trouw het graast traag en onverdeeld door de late schemer waaiert ver uit in een voldane…

Is het zwart te diep Moet ik kokhalzen Braken Het zwart in je geest De angst ervoor Treft je hart het meest Doet je ontwijken vluchten kan je doen bezwijken angsten als individu en in de massa de diepte die in de samenleving zorgt voor beving voor gedachten die ons niet meester zijn we blijven aan de oppervlakte want in de angstige…

de oude hoeve wordt met stempels gestut de linker zijkant is door lucht vervangen een gapende muil heette ooit voordeur vensterglas door tijd gebroken onbenut, hier woont vergankelijkheid boerenland vol leven, vee, boterbloemen in de slootkant een verlaten nest in de vensterbank landt de oude fazant luid krijsend om zijn broodheer…

In 1961 in Rotterdam-Zuid werd ik plotseling met mijn meisje uitgenodigd voor een feest bij haar vriendin die Marja heette en haar vriend die zijn haar voorover had gekamd. Een feest voor vier mensen want het waren existentialisten. Ze lazen Remco Campert en lagen schuin opelkaaar. Later fietste ik naar huis in mijn…

Zonder haast gaan bewoners over straat wandelen langs de serpentine stoeprand auto’s rustig gewassen op de kant in het nauw omschreven hart van de stad is een groen park gevangen in het net van straten de fontein spreidt witte lange vingers zilveren vonken stuiven over een groep kinderen mannen bouwen een huis de ramen open…

we moeten onze regen nog verschuilen onze wegen nog banen, in wederkeer begaan de maaltijd verteren, vragen om vergeten voor de wolken uit in hun vlucht vooruit ter elfder uur, voor het later is dan morgen…

2016 jaar na dato is de weg terug definitief dicht wie terugvalt blijft - achter wie verdergaat blijft - hier 2016 jaar na dato is de grens definitief dicht een grenzeloos verdwijnen voor wie achterblijven wil een grenzeloos bestaan voor wie besluit verder te gaan…

Voorbij Op elke einde van de straat staat voorbij Geschreven Iedere minuut seconde Tikt De weg Die met kloppend hart Iedere dag weer start Toch is niets echt voorbij Want de mens Blijft Een Zoeker Een vinder Ons bewustzijn Blijft Bij het dragen van de tijd Schouders Want de tijd Die zonder jouw aanwezigheid in het bestaan Ook voorbij…

Langs gevensterd gevel enerverend Kruinen vederbomen buiten eigen adem Longen van de straat op zomerdagen bol. Aan de polsslag van het schaduwvegen Hangt met dwarrellicht het loofterras weldadig Samen palmgesteld een takkendoolwoud vol. Vendelbuien kan het flardend velen Luchtig slingeren bewoners aan de ramen Open ruist in vogelvlucht acacia…

jij die nooit aankwam. Je zou nooit arriveren in mijn armen, geliefden die verloren waren van de start. ik weet zelfs niet welk lied je plezier doet ik heb het op gegeven te proberen , al die immense gedachten hoe ver hoe diep het landschap was steden torens bruggen en het prachtige land dat we eens waren , een open raam in een landhuis…

Reusachtig op niets geschraagd brandt en blinkt de hemel boven de groene aarde. In de tuinen werken traag mannen. Door de kantoren in de stad gaan hun doordeweekse schimmen wanstaltig nog om. Maar hier schenken hun vrouwen bier en kleppen hun kinderen helder verwarde vespers. Het gras geschoren; traag en op niets geschraagd tuimelt…

hoever gaat het gedogen worden ogen gesloten waar mensen creperen van ondragelijke lasten hoe ver gaat gedogen bij zinloze gesprekken van het niet willen zien waar beelden kermen hoe ver gaat gedogen als maskers weg vallen de kern zich openbaart boze stemmen fluisteren het was geen gedogen maar stille gemakzucht van kromme gedachten die de…

De klok van de toren sloeg bovenaan helder, een lentewind streek langs een onderste bladerzoom, de jongemannen in lakense jas vonden het gewoon. Het pak leek van een toneelstuk geleend, een legde de keurige handschoenen af en keek naar het opdringend gewas. Een derde wisselde de stand van zijn benen in gedachten bij een komend uitstapje…

Altijd al het middelpunt die holte in mijn buik alsof het iets verwacht de ruimte kan niet wijder zijn geen kind dat er nog past net als toen ... na 'n maand of vier kraamde hij uit (het was vast een jongetje want hij was blauw) dat er van alles mis was met mij ik begrijp hem wel dat zei mijn moeder ook altijd…