Alle inzendingen over emoties

In het donker zie ik de mensen soms anders als kledingstukken in een oudere kast zeilen aan een zeilboot of kotter hoog in de mast. Soms voel ik ze als branders en soms als waterlanders. Onder die sterrenpracht en grote volle maan zie ik vaak het nodige aan ontroering gaan. Soms ogen het liefdevol gebalsemde gebaren waar ik op mijn beurt…

Hij heeft van die dagen dat hij het is vergeten vergeten te glimlachen bij het opstaan, dat heb ik hem nooit verweten al kan ik het soms niet vergeten los te laten. Vooral toen het winterkoude was, ik nog maar pas van het onheil had vernomen, had ik langer nodig van deze ernst bij te komen. Ik houd nog vast, er is nog hoop en het voorjaar…

onleesbaar zijn de woorden oud, de zinnen versleten vergeeld papier de kaft bind niet meer een uitgekauwd verhaal op een of andere manier niet helemaal uitgelezen nu vallen de pagina’s door elkaar op de grond er is geen touw aan vast te knopen toch wil ik weten in welk hoofdstuk het stond het moraal van het verhaal het moet…

Beladen stilte, woorden wegen zwaar, worden zwijgend uitgeschreeuwd. Dierlijke spanning, de fysieke nabijheid is onoverbrugbaar zonder te klauwen. Onmacht regeert, frustratie volgt, woede verdooft; ik wil vluchten. Weg van hier, van jij, van ons, van mij; maar de muren grijnzen pijnlijk grimmig. De spiegel schrikt, een lach klinkt…

ach jij ik kwam je tegen het leek een kleine stap maar was zo schokkend groot pats boem zo uit een ver verleden ze zei herken je me niet ik zag aarzelend hoe de tijd huis gehouden had ze was ooit zo mooi toen ik haar in mijn geheugen achterliet en ik begreep in een flits heel even jouw lichte huivering het subtiele beven en je…

Het glinsterde en glom vandaag in het firmament het lot is er geland en heeft er eventjes wellicht onverplicht toch heel kort een hart verpand tussen de seringen en sneeuwklokjesboom aanbeland. Oh mensenkind met je smalle snuit liefde komt er soms op die tedere manieren uit. Er zijn zoveel soorten vreugde naast ook verdriet die een ander steeds…

Op een ochtend, uit het niets, overvielen ze mij. Heftig en onverwacht, nietsontziend, scheerde verstilde pijn langszij. Enkele woorden, angstig, hulpeloos en fragiel, gingen door merg en been. Huilend en ontdaan, onafwendbaar, was ik terug bij voorheen. Mijn diepste gevoelens, verstopt in vlees en bloed, kwamen weer tot leven en…

De avond draagt het licht van langgerekte uren een meeuw krijst langs de horizon Zijn stem klinkt uit braakliggend land waar groene vingers smachtend wachten Een laatste zweem van warmte geurt kleurt in zachte rode gloed Gedachten rijgen woorden staren grijze ogen aan in schaduw van stilte liggen dromen…

Een alledaags probleem Ik kom er niet omheen. Je zou het haast maar eens vergeten. Een vrij simpele vraag Die ik stel aan mijn maag. Wat gaan we vandaag weer eens eten? De opties zijn immens Daaraan zit geen grens. Hoezo begin ik te zweten? De interne strijd Die zich altijd verspreid. Ik voel me door mezelf bezeten. Een mening die…

De lucht die zwanger op barsten staat staart mij aan, hij is donker en hij oogt daarin te willen groeien dat feit kan mij boeien en ik vraag mij af waarom. Waarom beweegt mijn haar nu ik het venster openzet, trekt wind maar ook huiver door mijn lijf dat beklijft. Ik voelde schaduwen niet van hier. Is het een onzichtbare kou die als front…

Het is verwarrend om geheim te zijn Ben zo dichtbij en moet weer weg- niet nu! Waar te blijven Ik mag er zijn maar mag niet gezien…

Ooit komt die ene dag, die ene waarop haar ochtend niet meer aanbreekt, de dag waarop men wellicht niet schrijft waar jij of zij op dat moment verblijft. Laat de hemel dan alstublieft staalblauw kleuren, de lavendel en de seringen die dag extra geuren. Ik weet echter zeker dat je dan nog ergens elders bent juist die dag je moed en kracht voor…

Ik ken dat niet, dat mij vervelen, ik schuifel tevreden de dagen door ga er met een blij gemoed toch altijd voor al ken ik ook intens verdriet vergeet dat niet. Verdriet zo groot als een graf of volle urn. Ik heb menig boom aangeplant vanwege de slagregen die ons deel waren in leven voor even maar mij echt vervelen, dat gevoel ken ik niet.…

Er daar stond hij, de junior een mooie jonge man met krullend rood haar en een verzorgd rood baartje ik was op slag verrukt ik zeg niet verliefd dat wil ik als senior niet meer maar wel verrukt, verrukkelijk we spraken wat woorden en ik zag hem blozen dat zit daarbinnen wel goed dacht ik mezelf kennende want ik was ook rood roder…

Ik zou willen schreeuwen, Ik zou willen gillen. Alles eruit. Zodat ik dit alles niet meer voel. Zodat dit gevoel weg is. Maar ik doe het niet.…

Ik ben aan het huilen, De tranen rollen over mijn wangen, Maar ik blijf stil. Ik ben bang dat mensen mij ontdekken. Bang dat ze de ware ik zien, Bang dat ze me een watje zouden vinden, Bang dat ze een mening vormen, Dus ik blijf stil…

in kleine porties is het beter te verteren je zou stikken in een bord vol het smaakt bitter als uitgekotst gal resten in de put moeten met grof geschut worden doorgespoeld dat is al ik hoef niet meer…

Het hart puur als orgaan Breekbaar door het lichaam Beschadigd door de jaren Gekwetst door groei en teer geweld Als het hart slechts een orgaan was Was de ziel niet meer dan lucht Een afwijking van de hersenen Een hart dat niet te kwetsen is Door ander trauma dan fysiek Is een hart vrij van interne ruis Geruisloos pompt het voort Onbetwist…

Versluierd in saffierblauwe zijde dwalend in schijnsel van halve maan spelen broze vingers met licht rapen droomgedachten bij elkaar Een stilzwijgend eeuwig verlangen brandt diep binnenin haar getergde ziel Zilveren tranen verdwijnen in het maanmeer dat al haar geheimen kent Zij knielt in dit stil gevallen landschap strooit rozenblaadjes…

dichten is gedachten rijgen beschrijven wat je denkt en voelt van de inhoud kippenvel krijgen nu 't geluksgevoel bekoelt troosten is met weinig woorden steunen, luisteren, meelevend zijn begrijpen al hetgeen je hoorde over onzekerheid en pijn troostend dichten is niet verhelen dat je om die ander geeft het verdriet samen wilt delen…

hoe meer mensen sterven in deze dagen van isolement des te meer we gedachten erven van een duivelse dreigement fiere bomen vallen aldoor om kwetsbare blaren waaien weg vooral oud maar ook nog zo jong ze verworden tot as of zo men verkiest laten we ze achter bij de twee engelen met heg ik voel zelf ook een vrees van binnen wat is zekerheid…

er zijn woorden opgesloten binnen in, geen zinnige zin is goed genoeg voor een begin bij het eerste woord valt alles om, te lang gewikt, gewogen gezwegen met mededogen ongeremd opstandig zijn ze het eind is zoek vanuit elke invalshoek ongehoord doof en veilig, geloven in heilig, volgorde en verband altijd resterend in gezond verstand…

laat je dragen door diegene die sterker is neem de liefde van het hart dat voor je klopt aanvaard het geloof in een nieuwe morgen doorleef de wond maar ga en sta op! vind de bloemen de liefde in elke knop…

buiten het dorp waar stilte het kenmerk van stil nog Stiller verstilt in de afwezigheid van rumoer zwoegt het opkomend gras zich door de poriën van dauw om voor het eerst het zonlicht te beschaduwen door in de luwte van het nog niet-weten het herstel van na de winter te zijn vergeten, kleine stroompjes water voeden de nerven die…

het negeren het jou niet willen laten zijn het gewoon ontkennen door te zwijgen doet soms pijn wat te doen? Overrompelen met liefde? Onzin Het met eigen wapens bestrijden? Deels effectief maar een zee blijft alsmaar komen gaat nooit opzij overspoelt je voeten en dromen en trekt zich even terug om dat te voorkomen verlaat het…

Als er dan al woorden zijn en je gooit ze in het meer Wil de plons, de spetter de rimpels, de golven de laatste klinkers van al dat en meer Als er dan al woorden zijn, smijt, gooi, werp, verhit, onbezonnen, onmogelijk onbegrijpelijk, hart en zeer, Haal adem, verdrink niet…

nu de lucht geklaard is, laat ik d’aarde los én... misschien ben ‘k morgen, al voorbij de zon mag ik jou nog even dragen, voor ik gewichtloos word of wil je nog wat praten, over die mooiste nacht, toen jij mij vleugels gaf nu de lucht geklaard is, laat ik alles los jij tooide mij met vleugels, hoog en wijd gespreid zodat ik m’n hele…

woorden hebben kracht woorden hebben macht sommigen doen verlangen en anderen blijven maar even hangen bedoeld om de waarheid te laten ruiken soms echter laten woorden zich misbruiken we hopen op hen te mogen bouwen ze te kunnen vertrouwen soms schieten ze tekort soms kunnen ze je wel degelijk raken je hele ziel en zaligheid opfleuren of…

Zo schoon en teer als nu de witte bloesems zijn kan ik het leven niet in arme woorden vatten, maar blinkend-licht staan deze niet te kopen schatten te schitteren, verheven boven angst en pijn. Slecht één keer leven wij en gaan de bloesems open, dan komt de vrucht als wij door 't licht ons laten dopen.…

Bekijk mijn gespiegelde vergankelijkheid in de droefenis van jouw bewogen ogen bomen nemen afscheid van de witte winter dromen drinken bij het vaarwel van de dromer hoe iemand met jouw zeldzame schoonheid tot zulke tedere eenvoudige dingen in staat is hoe iemand zo teder kan zijn dat kan alleen in liefde blijven waar ook ter wereld…