Alle inzendingen over oorlog

Grijsgrauw gecamoufleerde bunkers, diep verborgen in het gouden zand speuren met hun zwarte, holle ogen, naar een vermeende vijand. Het helmgras wuift in de wind en kinderen spelen op het strand, zoeken naar roodgelipte schelpen, geen rotmof te bekennen. Lange Jaap geeft ons kracht aan ons, burgers van Den Helder telt als altijd 's nachts…

Namen langs de weg overal namen uit een verleden die nooit verleden tijd zal worden want de geschiedenis blijft hangen als een blad aan een boom: het komt, bloeit, verdort, valt af en het komt weer als knop in ons hart. Namen langs de weg die ik soms vergeet te lezen ook al is het er maar één vlakbij mijn huis vergeet ik te lezen. Namen…

De lucht kleurt zich zeeblauw boven de zomerse korenbloemen Arbeiders ploegen de aarde Bijen laten zich vrolijk zoemen In de verte klinkt onheilsgeronk van duizenden vliegtuigen Niets zal na vandaag hetzelfde zijn en valt als een kaartenhuis in duigen De lucht kleurt zich zeegroen Met hakenkruizen vervuild Het oorlogsgeweld is begonnen…

volle treinen met het duister voor ogen in stille lijdzaamheid voortbewegend in wanhoop bad men trein sta stil.. sta stil.... sta stil….. als beesten weggevoerd uit Vught en Amersfoort een uittocht met grauw gelaat er werd geleden tussen hoop en vrees herinneringen komen weer op je af maar wat heeft het toen te maken met nu…

Europa in de greep van het kwaad Vecht zijn vetes uit in de zwijnentrog Slagveld van de eerste wereldoorlog In de modder, drek van mens en paard Beelden van het loopgraven front Maken me telkens weer stapelgek Miljoenen jongens sterven in de drek In een oorlog zonder duidelijke grond Wegens lafheid geëxecuteerde soldaat Die in shock niet…

de vingers knoestig zij schreeuwen naar de lucht spieren als gedraaide ijzeren balken hij roept met brakende mond het onwezenlijk gerucht terwijl gewone lieden rondom hem hene zwalken gepoot op het altaar van stenen blokken blijkt zijn hart al vroeg er uitgeschoten doorzeefd met kogels en licht hij staat verstijfd doch zie…

marcherend door diepholle wegen onder taluds, dwarsend door 't veld, koester ik daar, windvrij gelegen, stilte en rust die vredig welt in gedachten zie ik Franse troepen galopperend uit de horizon er wordt geschreeuwd, getierd, geroepen hun wapens glinsteren in de zon de heuvels zetten hoge ruggen hun cavalerie stormt met geweld kanonvuur…

ik ben getroffen, verwond een kogel recht in mijn hart verwoesting bloedt mijn ogen pijnlijk gegil doodt mijn gehoor de waanzin van de oorlog beelden gewoon op de tv gewoon, zoem maar lekker in liefst in kleur, alles rood kinderen stuiptrekkend de waanzin van de oorlog een halve aarde verder hete zon schroeit lichamen de branding is…

zij woonde op verstoorde grond tussen klaproos en papaver hier was ooit de aarde zwaar verwond door gevechten en kanongedaver en in de nachten ging ze zoekend rond naar wie nog steeds op wacht stond of met open ogen in een loopgraaf lag te staren zij nam ze allen bij de hand en heeft hen naar de overkant gevaren…

Ons erfgoed is dat wat men ons nalaat, de erfenis van de oorlog een gebeuren wat men haat. Doden ontelbare doden hebben die oorlog tot gevolg gehad, doden die we herdenken. Dat is ons erfgoed en geven we onze kinderen mee. Diezelfde kinderen die geen notie hebben van oorlog en verminkingen. Geen honger kennen geen bominslagen…

O oorlog, word vrede! stop de stroom van kwaad bloed mensen in angst, in brandende steden op de vlucht voor het geweld dat woedt Er huist in de mens dat wrede de reden dat hij steeds weer vechten moet O oorlog, word vrede! stop de stroom van kwaad bloed Dat mag bovendrijven de rede en een geloof dat wonderen doet O oorlog, word vrede!…

gegrom van generatoren zindert doorheen de stad kapotgeschoten gevels hertekenen Bagdad doodsbange Irakezen mijden bevreesd de straat de avondklok regeert terreur kent er geen maat van muren en pilaren druipt bloed als graffiti zelfs ongeletterd leest men "George 'Kilroy' Bush was here"…

in het bevrijdingsjaar klinken dodelijke schoten in de stille bossen van de Woeste Hoeve bij Apeldoorn niemand beseft nog de echo niemand herkent de generaal wiens leven langzaam wegvloeit hij die beschikte over leven en dood wiens pen gedoopt werd in bloed om doodvonnissen te bekrachtigen honderdzeventien mannen kwamen daar verdeeld…

zijn we tot op heden overlevers van een oorlog nooit gevoerd maar wel verwacht geen overwinnaars geen verliezers overlevers zeg het zacht…

Bent u ooit in Mauthausen geweest? In de bus daarheen, geen trein, wordt nu gefeest. Ik heb begrip voor de huidige distantie, maar mijn vader, mijn vader had nooit meer vakantie. De reis terug was een stille tocht en mijn verdriet was op ...…

Een dier kan dier zijn zonder dit te weten een mens... in hemelsnaam! waarom primitiever dan een dier mineraal plant of dier het verschil? een mens martelt dood als bezeten plezier vertel kom op vertel! zonder het te weten.…

jij in je jas van drakenschubben en beenkappen van wolvenbont je fakkelrook laat m’n ogen tranen. en je voetstap teistert deze grond. waar ga je nu je sporen plaatsen? gemarkeerd door angst door bloed en pijn waar zal de jammerklacht van vrouwen je huiveringwekkend welkom zijn? als paarden vonken uit hun ijzers slaan en sterren van hun…

het kon geen oorlog zijn er was melk en brood ze hadden een koe de klok aan de wand tikte gewoon verder vanuit de witte vlek op het behang en vader was stil in zijn urne zo vredig…

Ik lig zwaar en verminkt in een hoek van de nacht, weerloos en blind: ik wacht op de dood die nu eindelijk komen moet. het paradijs is verbrand: ik proef roet, dood, angst en bloed. ik ben bang, ik ben bang voor de dood. ik kan hem niet zien, ik kan hem niet zien, maar ik voel hem achter mij staan. hij is misschien rakelings langs mij gegaan…

Zo’n dag waarop hier jonge spreeuwen leren vliegen. Ze kwetteren en landen met z’n zessen op een tak. Het is half negen, in Irak vertrekt een stadsbus voor zijn dagelijkse rit. Gewone mensen onderweg, een bus vervuld van eigen doodse stilte. De stilte van de misdaad in de nacht, of van een wisse dood die op z’n kansen wacht. Achterin…

Wanneer men een hele wereld ten grave draagt weerklinkt ook niet meer het roepen van de doden. Het kerkhof, door distel en brandnetel belaagd, weerspreekt snel de term 'onder de groene zoden'. Hier heeft de stilte zò de overhand, lieve Heer, dat men zelfs niet Uw taaie tijd voortschrijden hoort. Bezoekers melden zich al helemaal niet meer,…

samen op de roltrap kwart over zeven wijde broek verhult je manke been arm in een mitella zwarte haren kleuren vele tinten grijs breekbaar, gebroken staren blikken in de verte waar zij eenzame leegte vullen met hoop al mijn vragen kennen slechts één antwoord ‘oorlog’, zeg je nauwelijks verstaanbaar snijdt ijzige wind woorden af…

auschwitzmonument onder onze hemel die eens anders was werden zij vernietigd haat doodsangst verstrooide as en rook zes gebarsten spiegels onze hemel is geschonden regendruppels vloeien als menselijke tranen over een gebroken mensbeeld…

o die onmogelijke logistiek: honderden wagons organiseren een dienstregeling heel europa door tonnen en tonnen stro verzamelen overal waterreservoirs inbouwen drijvers en veeartsen aannemen en vergeet de medicijnen niet verbandmiddelen voedsel voer en halsoverkop moesten we in het oosten humane destructie- middelen installeren van oceaan…

hoe diep en duivels kan een leider vallen gegangmaakt door een havik en een vos hoe dom en duister zijn zijn wrede plannen ziet hij dan niet zijn eigen total loss ? wat heb je aan die dove potentaten ? ze doen verdomd hen eigenwijze zin hun oor leent zich slechts aan oliemagnaten de mening van het volk is hen te min een nieuw Vietnam is…

Hier vonden gruwelijke gebeurtenissen plaats Kleine kinderen, met angstige ogen, Oude mensen, voorover gebogen Wisten niet, wat komen zou Harde handen, onbarmhartige ogen, Een klein meisje, geheel alleen Haar pop vastgeklemd, keek angstig om zich heen Terwijl ze met harde hand werd voortgedreven…

Je hebt me gezegd: ‘Mijn zoon is gevallen, - jij hebt hem niet gekend, zijn voorhoofd niet, of zijn lippen niet of zijn handen; geen van allen die nu naast mij zijn, hebben hem gekend, maar enkel wààr mijn zoon is gevallen, - op het veld van eer. Als ik stappen hoorde op de straat zei ik: zo zal zijn heimkeer zijn. Dat luisteren en verwachten…

in een eeuwige beweging verpulvert mars de lente slaat de slinger van de tijd in hersens en weke lijven stille velden beplant met witte kruisen verschijnen na gas en massale dood stenen doodsbloemen met namen de hete tranen van hun geliefden druipen langs koud kil marmer in de beschaamde aarde…

Knapen met bebloemde helmen Reizen lachend naar de grenzen, Sterven zalig voor de leuzen Die zij van hun ouders leerden. Dat is oorlog! In hun harten Openden zich diepe sluizen En de donkre dammen braken. Vloeden van gemeenzaam voelen Overstromen de genoten. Met een kinderlijk vertrouwen Scharen zij zich om hun leiders. Vriend of vreemd…

ieder half uur wordt de stilte verschrikkelijk verbroken met een KNAL spat één mens stuk één land mijn mijn land betaald met onze handen…